Η Αθήνα ζει

Ποιος είπε ότι το κέντρο πεθαίνει; Ποιος διαδίδει πως η Αθήνα δεν ζει πια;
Η πανάρχαια αυτή πόλη με τους μύθους και τις ιστορίες της, τα σοκάκια, την μουσική και τα ταβερνάκια της είναι ακόμα ζωντανή.
Γεμάτη ανθρώπους που κάπου πηγαίνουν κουβαλώντας ο καθένας την προσωπική του ιστορία, την δική του ζωή, τις αναμνήσεις και τις κρυφές του σκέψεις...
Ωραία Αθήνα, πάντα μου άρεσε.
Με τις δυσκολίες και τα προβλήματά της, εντάξει δεν λέω...
Έχει την τρέλα της, τους ρυθμούς της, τις ευκαιρίες της, την ζωντάνια και τον πόνο της χαραγμένο σε κάθε γωνιά. 
Άνθρωποι βιαστικοί και άλλοι χωρίς κανέναν προορισμό περπατούν στους ίδιους δρόμους. Η μετακίνηση των λαών είναι κανόνας της ιστορίας του κόσμου απαράβατος που επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες και γεννά φυλές. Χωράμε όλοι στον ίδιο πλανήτη; Ή είναι μόνο δικός μας;
Όταν ζούσα στην Γαλλία είχα δύο φίλους από το Μαρόκο, καλούς και ακόμα αγαπημένους μετά από 15 χρόνια. Μου έλεγαν πως δεν ανήκουν πουθενά με πόνο, δεν θα το ξεχάσω, και μέσα μου έλεγα "υπερβολές!".Είμαστε μόνο 24 χρονών! 
Ο Μο είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Γαλλία, ήταν Γάλλος πολίτης από μια οικογένεια πολύ φτωχή και είχε 7 αδέλφια. Φοιτητής στο πολυτεχνείο.  Ήθελε να φύγει από την Γαλλία. 
Ο Χ. είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Μαρόκο και ήρθε στην Γαλλία για σπουδές στο πολυτεχνείο. Είχε να μιλήσει στον πατέρα του 6 χρόνια γιατί ήταν πολύ βίαιος. Είχε μία αδελφή που ζούσε στις Βρυξέλλες,γιατρός, την γνώρισα.  Ήθελε να φύγει από το Μαρόκο. 

Γίναμε φίλοι καλοί και αχώριστοι εκεί, πράγμα σπάνιο για την δική τους νοοτροπία, η φιλία με μία γυναίκα εννοώ. Δεν το χωρούσε το μυαλό τους και υπήρχαν στιγμές που τους είδα να κλαίνε σαν μικρά παιδιά γι' αυτό. Η έκφραση συναισθημάτων δεν τους ήταν εύκολη και για καιρό πίστευαν κρυφά ότι δεν μπορεί, "κάτι πίνει αυτή!!!". 
Όταν μου το είπαν πέθανα στο γέλιο και έλεγαν : " να' το να'το πάλι αυτό σου λέμε, πως το κάνεις; έτσι από μόνη σου; " χα χα χα ακόμα γελάω με τις φάτσες τους!!
Το γέλιο μιας κοπέλας πρέπει να είναι προσεκτικό.
Τι σου είναι η κουλτούρα, η νοοτροπία και οι απαγορεύσεις ενός λαού. Διαμορφώνουν χαρακτήρες, σκέφτηκα. 
Λίγο καιρό μετά λοιπόν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι εννοούσαν όταν μου έλεγαν "δεν ανήκω πουθενά ". 
 Στ' αλήθεια οι Γάλλοι, αυτός ο τόσο προοδευτικός, καλλιεργημένος και φιλελεύθερος λαός που πολύ αγάπησα, δεν ήταν ανεκτικοί με τους ξένους. 
Στο σούπερ μάρκετ μας ακολουθούσε ο secyrity και σε πολλά μαγαζιά δεν μας έβαζαν μέσα το βράδυ επειδή ήταν ξένοι. Στην φοιτητική εστία που έμενα δεν άργησε να με προσεγγίσει Γάλλος συνομήλικος μου για να με "προστατέψει από τις κακές παρέες, γιατί δεν ήξερα με ποιους είχα μπλέξει, αυτοί τους έπαιρναν τις δουλειές και τις γυναίκες"!!!
Με τον Μο και τον Χ ακόμα μιλάμε καμία φορά παρόλο που τα χρόνια περάσανε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Ζούνε ακόμα στην Γαλλία, τελείωσαν το πολυτεχνεία εκεί και παλεύουν ακόμα με τα "θηρία".  Ο Χ έχει παντρευτεί Γαλλίδα και έκανε 2 παιδάκια. 
Τώρα γίναμε εμείς τα θηρία αυτού του κόσμου; Με τρομάζει αυτό, πρώτον γιατί τα θηρία είναι συνήθως μεγαλύτερα και πιο δυνατά...και δεύτερον γιατί δεν νομίζω πως θέλω να ανήκω σε αυτό το τσίρκο...και όμως είμαι κομμάτι του
Ο μικρός έχει ενθουσιαστεί, ταΐζει τα περιστέρια και τα κοιτάζει ευλαβικά. 
Τα περιστέρια που λερώνουν τα μπαλκόνια και τα αυτοκίνητά μας!
Πόσο συμπαθητικά φαίνονται μέσα από τα παιδικά του μάτια. 
Τα καφέ και τα ταβερνάκια τίγκα στον κόσμο και η κρίση άφαντη.
Καλή παρέα μόνο και είμαστε υπέροχα! Είναι αλήθεια αυτό!
Η πώληση αντικειμένων σου ραγίζει την καρδιά..Δίσκοι...βινύλιο...σχεδόν συγκινητικό...Τα παιδιά μας ούτε που θα το γνωρίζουν.
Πώληση βιβλίων, βιβλίων παλιών, χρησιμοποιημένων. Έχουν επάνω τους αγγίγματα και μυρωδιές, έχουν συντροφεύσει σε στιγμές χαλάρωσης μαζί με μουσική, έχουν μελετηθεί με πείσμα, έχουν ανοίξει μάτια και αυτιά, έχουν χτίσει πολιτισμούς και έχουν γκρεμίσει κυβερνήσεις. 
Βιβλία αγαπημένα και πολύτιμα...πόσο μ' αρέσει η μυρωδιά τους...
Πώληση προσωπικών αντικειμένων. Ποτήρια κρυστάλλινα που κάποτε φιλοξενούσαν τα καλύτερα σαλόνια, πιατάκια γλυκού στολισμένα με φιγούρες, βάζα άδεια από λουλούδια, μπιμπελό πορσελάνινα της αριστοκρατίας, τσαγιέρες υπέροχες.
Το τρένο της ζωής περνάει κάθε λίγο γεμάτο με κόσμο χαλαρό που διασκεδάζει την πορεία του
Και φυσικά τι άλλο; Πώληση ελπίδας...Τι σημαντικότερο από αυτό...
Η ελπίδα που γεννάει πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η ελπίδα για μέλλον, πάντα για κάτι καλύτερο γιατί αυτό που έχουμε πολύ συχνά δεν μας είναι αρκετό μέχρι να το χάσουμε. Η ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει, κάτι θα γίνει, κάποιος θα μας σώσει να πάρει!
Λαχεία!
Θα διάλεγα την "άλλη ελπίδα" την δική μου την εσωτερική. Την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει μέσα μου πρώτα όταν το έχω ανάγκη. Δεν αξίζει να σωθεί κάποιος που δεν θέλει, δεν παλεύει στ' αλήθεια για να σωθεί. 
Τότε αλλάζει ο κόσμος όλος στ' αλήθεια! Όταν παλεύεις μέσα σου πρώτα.
Με μικρές εσωτερικές αλλαγές, κάθε μέρα και από μία, μικρή κρυφή δική σου αλλαγή. Έστω και αν αυτή στο ξεκίνημά της είναι ότι σήμερα θα φορέσω το ρολόι μου στο άλλο χέρι...
Αυτή την ελπίδα αγαπώ. 
Αθήνα , Αθήνα μαγική με το εθνικό σου φρόνημα υψηλό...
Την επόμενη μέρα πήγαμε και στην παρέλαση φυσικά για να δούνε τα παιδιά.
Η απορία ζωγραφισμένη στα ματάκια τους και εγώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα μέσα από τεράστια αμφιθυμία για την χρησιμότητα και την αξία αυτού του θεάματος. 
Κορίτσια και αγόρια με αγωνία αν θα τα πάνε καλά και γονείς που χειροκροτάτε με συγκίνηση στα μάτια και λίγη βαρεμάρα περιμένοντας το καφεδάκι που έχει κανονιστεί μετά. 
Κορίτσια με κοντές φούστες και έντονο κραγιόν στα χείλη σαν να είχαν ξεμείνει από το βράδυ και είναι τόσο μικρές...
 Τα μωρά μας εντυπωσιασμένα από τα... τύμπανα.


Μου ήρθαν αναπάντεχα δάκρυα στα μάτια. Δεν ήταν όμως δάκρυα υπερηφάνειας. Μου ήρθαν εικόνες από τότε που και εγώ ήμουν στο σχολείο, παιδί με τεράστιο μέλλον και σφίχτηκα βλέποντας παιδιά με αβέβαιο μέλλον μπροστά μου. 
Η παρέλαση έμοιαζε σαν παράσταση ξεπεσμένης  60άρας που δεν έχει συμφιλιωθεί με την ηλικία και την πραγματικότητά της.
Η Ελλάδα που αιμορραγεί, η ξεροκέφαλη Ελλαδίτσα μας με τις ωραιότερες ομορφιές στον κόσμο προσπαθεί να κρατηθεί από το παρελθόν της... 
Γύρισα, κοίταξα τον Δ. και είπα τώρα θα με κοροϊδέψει...ήταν και εκείνος συγκινημένος..."τα παιδικά μας χρόνια..." μου είπε.
Υπάρχει βέβαια και το άλλο κέντρο της Αθήνας το κυριλέ Κολονάκι...όμορφο και εντελώς αφιλόξενο για παιδικά καροτσάκια. Ωστόσο τα περάσαμε τέλεια μια που ήμασταν με αγαπημένους φίλους από την Θεσσαλονίκη που τόσο μας λείπουν...

Η Αθήνα τα έχει όλα. Πάντα το πίστευα αυτό και μου μύριζε ελευθερία πνεύματος...
Ακόμα το εισπράττω κάποιες στιγμές αλλά πολύ φοβάμαι ότι το μυαλό μας έχει αρχίσει να χαλάει και μυρίζει σαν μουχλιασμένος τραχανάς...

Σχόλια

  1. Χρώματα... Αρώματα... Γεύσεις... Εικόνες... Αναμνήσεις....
    Απ' όλα είχα η ανάρτησή σου!
    Πολύ μου αρέσουν αυτά τα συγκινητικο-νοσταλγικο-ταξιδιάρικα posts!
    ;-)
    Καλή σου μέρα, κούκλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ απόλαυσα την ανάρτησή σου, τα μηνύματα και τις εικόνες που μας μετέφερες!
    Να είσαι καλά, την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις