Ήταν όλοι εκεί.

Και να πως πέρασε ο καιρός...


Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην δουλειά.
Τελευταίο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη και ...καλύτερο. Σε λίγο οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις μου στην Αθήνα θα είναι περισσότερες. Σπάει και ο τελευταίος δεσμός.
Τα παιδιά μου δεν έχουν ζήσει στην Θεσσαλονίκη. Δεν είναι η πόλη τους, δεν έχουν σπίτι εκεί. Οι άνθρωποι μου δεν τα ζούνε να μεγαλώνουν καθημερινά, δεν τα ξέρουν, δεν θα τα αγαπάνε σκεφτόμουν, όπως αγάπησα εγώ τα δικά τους παιδιά. Η σκέψη αυτή με στεναχωρούσε πολύ.
Πόσο λάθος έκανα. Ευτυχώς πόσο λάθος έκανα. Ήταν όλα όπως πρώτα.
 Η Αλίκη θυμόταν τους πάντες και αυτό μίκραινε πολύ τους δικούς μου φόβους. Τα παιδιά των φίλων τα αγκάλιασαν και οι στιγμές ήταν συγκινητικές. Τα παιδιά ξέρουν...για άλλη μια φορά μου έδωσαν ένα μάθημα. Πόσα μαθαίνεις από αυτά τα παιδικά κεφαλάκια.
Πόσο με πληγώνει η σκέψη πως η δική μου Θεσσαλονίκη κάποτε θα τους είναι τελείως ξένη.
Η δική μου Θεσσαλονίκη.
Η δική μου πόλη αυτή την φορά ήταν ομορφότερη από ποτέ. Μαζί με τα μωρά ήμασταν όλη μέρα έξω. Προξένου Κορομηλά, Αγίας Σοφίας, παραλία, Αριστοτέλους, Παύλου Μελά, Δημητρίου Γούναρη.
Αγαπημένο κέντρο.
Βόλτες, καφεδάκι, καρουζέλ, φίλοι, ταβέρνες, χορός, σπίτια Χριστουγεννιάτικα στολισμένα, αγαπημένα πρόσωπα, κουβέντες, γέλια, αγκαλιές, ένα νεύμα από μακρυά με λαχτάρα, παιχνίδι, παραλία. Αυτή η παραλία που κάθε μέρα περπατούσα χειμώνα καλοκαίρι. Θάλασσα. Θεσσαλονίκη μου.
Είχα τρία χρόνια σχεδόν να απολαύσω καφεδάκι στο κέντρο της πόλης χαλαρά χωρίς μια τεράστια κοιλιά να προεξέχει, χωρίς θηλασμό.
Τα καφεδάκια στο κέντρο που τόσο λάτρευα και εύκολα μπορούσα...

Ήρθε και ο άγιος Βασίλης, ξέρω ξέρω παντού πηγαίνει αλλά στην Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς. Έφερε την κούνια και την μπάλα που ζήτησε η Αλίκη για τον εαυτό της και το αδελφάκι της.

Η Θεσσαλονίκη μιλούσε στολισμένη.
 Έφυγα γρήγορα και δεν είχα προλάβει να την αποχαιρετίσω όπως της αξίζει, όπως ήθελα. Ούτε εκείνη ούτε και τους ανθρώπους της. Έφυγα σταδιακά και διατηρώντας την ψευδαίσθηση πως ίσως κάτι αλλάξει, ίσως να είναι για λίγο και να ξαναγυρίσω, ίσως... Έφυγα με την θέλησή μου αλλά δεν ήταν εύκολη απόφαση. Δύσκολος ο αποχαιρετισμός. Πάντα δύσκολο το αντίο.

Νομίζω πως έφυγα τώρα.Αυτή την φορά. Τώρα μπορώ να πάω παντού. Είμαι έτοιμη.

Τώρα κατάφερα να κάνω βόλτα χωρίς έναν κόμπο στο στήθος. Χωρίς να κλάψω μόλις αντικρίζω αγαπημένα πρόσωπα. Χωρίς πόνο που δεν είμαι εδώ.
Ένιωθα μια τεράστια απόλαυση. Χαρά και συγκίνηση. Μια λαχτάρα, λες και την έβλεπα για πρώτη φορά.
Θεσσαλονίκη μου, άτιμη πόλη, σε μαγεύει.

 Ένιωθα πλέον ασφάλεια. Οι άνθρωποι μου είναι ακόμα εκεί. Ανακούφιση.
Ο φόβος έχει φύγει. Ο κρυφός φόβος που είχα πως όταν φύγω κάποιοι θα χαθούν στα 500χλμ.
 Ήξερα πως δεν είναι έτσι όμως το συναίσθημα υπήρχε, το άκουγα κρυφά.
Τους ανθρώπους που αγαπάς να τους φροντίζεις. Δεν χάνονται. Είναι εκεί και σε περιμένουν, αν λιγάκι χαθείς εσύ και μπερδευτείς σε περιμένουν και κοιτάζουν πίσω να δουν αν έρχεσαι.

Ήταν όλοι εκεί.
Ακόμα και αυτοί που έλειπαν λόγω των ημερών, ήταν εκεί.
Δώρο υπέροχο από τον δικό μου άγιο Βασίλη.
Άνθρωποι που είδα για ώρες πολλές και τους ευχαριστήθηκα, άνθρωποι που είδα για ένα λεπτό γιατί έτσι το έφεραν οι συνθήκες. Ένα λεπτό αληθινό, ίσως όχι αρκετό αλλά δυνατό.

Ήταν όλοι εκεί.

Αντίο Θεσσαλονίκη μου...













 










Σχόλια

  1. Αχ, τί όμορφα!!!
    Και του χρόνου, κορίτσι μου!!!
    Μπορεί να την αποχαιρετάς τη Θεσσαλονίκη αλλά παίρνεις μαζί σου πολλή αγάπη και άπειρες όμορφες στιγμές!
    Φιλάκιααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι είναι η πόλη μας πλανεύτρα. Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι μωρέ τι ωραία καλή χρονιά να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις