Πες το με λόγια...είναι το κανονικό

Πόσο συχνά χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση στα μικρά ζουζούνια.

Πες το με λόγια.
Πες το με λόγια αληθινά, ευγενικά, ήρεμα.
Πες το με λόγια. Δεν πειράζει που θύμωσες αλλά μίλησε για αυτό με λόγια. 
Πόσο νιώθω την αγωνία τους να προλάβουν, να πούνε. Την αγωνία τους να βρούνε τις λέξεις. Πόσο νιώθω την χαρά τους όταν λένε ωραία λόγια. Πόσο νιώθω τον πόνο τους όταν φοβούνται και δεν έχουν λέξεις γιατί μοιάζει με ηφαίστειο. 
Πόσο εύκολα σβήνει αυτό το ηφαίστειο με μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα..
 Μπορείς μωρό μου...Μπορείς προσπάθησε..Περιμένω...


Πες το με λόγια...

Μερικές φορές το κάνουν και με εντυπωσιάζουν.Δεν τα προλαβαίνεις !Μερικές φορές με κοιτάζουν με ματάκια όλο απορία.
Τι πρέπει να πω...
Ποια λόγια να βάλω?

Θα με καταλάβει κάποιος?
  



Μαμά ο Κώσταντής με πειράζει....
Κλασσική διαμαρτυρία...Ο μικρός ταραξίας της παίρνει τα κομμάτια του παζλ, της κρύβει κομμάτια lego, της ρίχνει και καμιά ψευτο κλωτσιά αν χρειαστεί...
Μαμά η Αλίκη με πειράζει...
Κλασσική διαμαρτυρία...Η μικρή ζουζούνα κάθεται επάνω του, δεν τον αφήνει να ολοκληρώσει την φράση του, τον διορθώνει ακόμα και αν εκείνος τα λέει σωστά.

Πες το με λόγια...

- Μαμά θέλω την αμέριστη προσοχή σου είσαι δική μου....
- Δεν παίξαμε αρκετά μαζί σήμερα...
- Είμαι κουρασμένη...δεν κοιμήθηκα καλά...πεινάω...

Πάντα υπάρχουν λόγια πίσω από τις σκηνές...Πάντα οι εικόνες έχουν υπότιτλους.  

   
 Ο Κωστανής, φορώντας ένα βρακί στο κεφάλι ανεβαίνει στην απλώστρα που είναι έτοιμη να καταρρεύσει. 
 Ο Δημήτρης του λέει επιτακτικά.
-Κ. κατέβα από την απλώστρα θα σπάσει.
 Η Αλίκη υποστηρίζει τον αδελφό...φυσικά...φορώντας και εκείνη ένα βρακί στο κεφάλι....άλλωστε...
-μπαμπά παίζουμε rabbits. Τα rabbits κάνουν τρελαμάρες!!!
-Μπαμπαααα (φωνάζει ο Κωσταντής) δεν είναι απλώστρα είναι ΞΑ - πλώστρα.
Ο Κωσταντής τρολλάρει...
 Με πιάνουν τα γέλια...πηγαίνω μέσα...

Παρατηρώ, σιωπώ, πηγαίνω σε άλλον χώρο, κάποιες φορές γελάω κρυφά για να μην προσβληθούν, κάποιες γελάμε όλοι μαζί...


Να ήξεραν πόσο φυσιολογικό είναι αυτό που τους συμβαίνει.
Διεκδικούν τον χώρο τους. Δοκιμάζουν. Αναμετριούνται. Οριοθετούν τον εαυτό τους. Ζηλεύουν. Φοβούνται. Θυμώνουν. Νιώθουν. Συμμαχούν. 

Να ήξεραν πως αυτό θα πρέπει να το μάθουν τόσο καλά γιατί θα τους χρειάζεται στην υπόλοιπη ζωή τους.
 Να ήξεραν πως αυτά τα παιχνίδια τα παίζουν και οι μεγάλοι...αλλά οι μεγάλοι  μπορούν να είναι πολύ κακοί παίκτες..
Κουβαλάνε φόβους, ανασφάλειες, χαμένα όνειρα, ρόλους που δεν άλλαξαν ποτέ, κρυφές ελπίδες, θυμό που έρχεται από παλιά. και ένα μικρό παιδί μέσα τους που αν εκείνοι δεν ξέρουν πως να το φροντίζουν εκείνο σίγουρα δεν ξέρει πως να το κάνει...
 Πόσο δύσκολο να το μάθει κανείς και ακόμα περισσότερο να το τηρεί.
Πόσο επικίνδυνοι συνομιλητές μπορούν να γίνουν οι μεγάλοι χωρίς να το καταλάβουν..
Πόσο επώδυνο μπορεί να γίνει αυτό για τα παιδιά.

Ανάλογα με την "πάστα" του καθενός παίζονται και τα παιχνίδια. Άλλος εξηγεί, άλλος ακούει, άλλος φωνάζει και βρίζει γιατί δεν ξέρει άλλον τρόπο, άλλος κρύβεται φοβάται, άλλος απλά μιλάει.

Μιλάει και ακούει.
Όχι μ' αυτό το μάτι του τρελού! Ακούει κανονικά.


Πες το με λόγια. Ας κάνουμε πρόβες....

Όταν με φιλάς νιώθω να κρατώ στα χέρια μου όλο τον πλανήτη...
Όταν με φιλάς νομίζω πως σίγουρα με αγαπάς παρόλο που χθες δεν σε άκουγα...
 Όταν με φιλάς γελάω, ανακουφίζομαι, χαίρομαι...

Υπάρχει όμως και

Όταν με φιλάς...δεν θέλω...

-Μα γιατί δεν έρχεσαι σε μένα? έλα...

-Γιατί δεν νοιώθω κοντά σου
-Έλα είμαι η θεία-νονά-φίλη-ξαδέλφη-γιαγιά-...να σου δώσω και το δώρο σου...
-Ναι αλλά εγώ δεν σε νιώθω αρκετά κοντά για να έχουμε σωματική επαφή μην με αναγκάσεις σε παρακαλώ. Το δώρο είναι με αντάλλαγμα την αγκαλιά μου?
-Έλα παιδάκι μου...ααα δεν είναι κοινωνικό το παιδί ε?
-Δεν έχουμε αναπτύξει τέτοια οικειότητα οι δύο μας. Μην με χαρακτηρίζεις σε παρακαλώ.
-Είσαι θυμωμένη? Δεν μ' αγαπάς?
- Τίποτα από τα δύο. 
Απλά δεν θέλω να με αγγίξεις, να με φιλήσεις, να με ζουλάς, να καθίσω στα πόδια σου ή οτιδήποτε άλλο. Χωρίς χαρακτηρισμούς, χωρίς να πρέπει να απολογηθώ γι' αυτό.


Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως δεν είναι πάντα εύκολο. Πως το σώμα και τα συναισθήματα είναι δικά τους και είναι σημαντικό να τα υπερασπίζονται. 
Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως και εγώ δεν το έκανα πάντα έτσι. Δεν πειράζει θα μάθουν σιγά σιγά. Ήμουν και εγώ παιδί.

 Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως δεν καταλαβαίνουν όλοι και δεν χρειάζεται. 
Είναι σημαντικό αυτό.  Δεν χρειάζεται όλοι να καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν. 

Ξέρω πως θα πιστέψουν πως το να νιώθουν και να μιλάνε για αυτό είναι το κανονικό...

Πως είναι σημαντικό να έχουμε λέξεις πολλές που να μας εκφράζουν. 

Πως είναι σημαντικό να μιλάμε.
Πως είναι σημαντικό να ακούμε. 
Πως είναι σημαντικό να υπάρχουν οι δικές μας λέξεις και τα συναισθήματά μας να έχουν όνομα, χώρο, χρόνο να υπάρχουν. 
Πως είναι σημαντικό και θέλει διαρκή εξάσκηση.

Κάνουμε πρόβες....είναι σαν παιχνίδι...και τα παιδιά ξέρουν να βάζουν φαντασία και ενέργεια στα παιχνίδια τους. Είναι οι τέλειοι οδηγοί. 


Βάζουμε την καρδιά στην μέση και ξεκινάμε το παιχνίδι.

Βγάλτε τις μάσκες...και ας συμπληρώσουμε την φράση...

Όταν θυμώνω...
Όταν μου κρύβεις τα παιχνίδια...
Όταν δεν ακούς και τις δικές μου ιδέες στο παιχνίδι...
Όταν μιλάω και κάνεις γκριμάτσες...
Όταν μιλάμε όλοι μαζί...
Όταν κλαίω...
Όταν θυμώνεις....
Όταν έχω μια ωραία ιδέα....
Όταν μαγειρεύουμε μαζί...
Όταν μου φωνάζεις...
Όταν με αγκαλιά ζεις χωρίς να θέλω...
Όταν μου κάνεις πράγματα που μπορώ να κάνω μόνος μου...
Όταν μου λες να κάνω γρήγορα...
Όταν παίζω...
Όταν νυστάζω...
Όταν κουράζομαι....
Όταν κάνω λάθη...
Όταν βαριέμαι...
Όταν γελάω...
Όταν χαίρομαι...
Όταν μιλάω και δεν μου απαντάει κανένας...

Ο καθένας συμπληρώνει ότι του έρχεται στο μυαλό και στην καρδιά. Χωρίς λογοκρισία. Μετά το συζητάμε. 

Τα λόγια πρέπει να είναι ευγενικά, μαλακά, αληθινά αλλά μαλακά.
Τα λόγια πρέπει να είναι αληθινά να τα πιστεύεις.
Τα λόγια πρέπει να είναι δικά σου.

Τα λόγια χρειάζονται θάρρος και κουράγιο για να ειπωθούν. 
Χρειάζεσαι κότσια για να μιλάς ευγενικά . Χρειάζεται κότσια για να ακούς. 
Πόσο δύσκολο είναι κάποιες στιγμές. Πόσο δύσκολο είναι με κάποιους ανθρώπους.

 Τα λόγια πρέπει να είναι τέτοια που με μια συγνώμη να παίρνονται πίσω, να μην χαράζουν. 
Να το θυμάστε αυτό μικρά χόμπιτ...
 Χρειάζεται θάρρος για να ζητάς συγνώμη.

- Μαμά τι θα πει να ζητάς συγνώμη? δηλαδή το λέμε αλλά τι θα πει στα αλήθεια ; αναρωτιέται ο      Κωσταντής.
 Στην πραγματικότητα ξέρει. Κάποιες φορές το κάνει. Κάποιες αρνείται.
-Συγνώμη θα πει να μην σου αρέσει κάτι που είπες ή που έκανες στον άλλον και να θέλεις να το διορθώσεις.
- Να μην μου αρέσει?
- Ναι ξέρεις αν νιώθεις άσχημα. Εξηγεί η Αλίκη. 
Αν νιώθεις στο στομαχάκι να πετάνε πεταλούδες ή να σφίγγει...
- Ναι στεναχωριέμαι...
- Ακριβώς! Το κόλπο είναι να στεναχωριέσαι φανερά και να το λες με λόγια.Συγνώμη που σε πείραξα.
- Α εύκολο!
- Ναι. Το δύσκολο είναι να μην το επαναλάβει. Για να είναι η συγνώμη σου αληθινή υπάρχει ένα μυστικό.
- Ποιο είναι αυτό?
- Να προσπαθείς πολύ να μην κάνεις ξανά το ίδιο λάθος...
  Υπάρχουν πολλά λάθη να κάνεις άλλωστε! χι !

Τα λόγια έχουν δύναμη, αξιοπρέπεια, υπεροχή. Τα λόγια είναι η ματιά στον εσωτερικό μας κόσμο. 
Τα αληθινά, τα δικά μας λόγια είναι ανεκτίμητα.



Σχόλια

  1. Πολύ ωραίες σκέψεις...τα λόγια τα αληθινά χρειάζονται θάρρος για να ειπωθούν και κότσια για να τα ακούς.
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ καλό καλοκαιράκι να ΄
    εχουμεεεε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις