Τολμάω να μιλήσω γι' αυτό...μεγαλώνουμε ρε γαμώτο...

Μεγαλώνω...μεγαλώνω ρε γαμώτο και αυτό δεν σταματάει με τίποτα...

Περάσαμε ένα υπέροχο Πάσχα, οικογενειακά, από αυτά που όταν ήμουν  20 χρόνων τα βαριόμουνα μέχρι θανάτου; Τότε με έσωζε η Κοινότητα από αυτά , η δική μου ΙΘΑΚΗ  θυμάμαι.
Πόσα Πάσχα, Χριστούγεννα , αργίες πέρασα εκεί.

Τώρα όμως είμαι πια από την άλλη πλευρά.
Ποιος θα το έλεγε!!!

Περάσαμε υπέροχα στ ' αλήθεια !!! Θυμήθηκα μια φράση που χρησιμοποιώ πάντα στην θεραπεία ""μπορεί και να γίνεται!" Ε λοιπόν Γίνεται!

Τους κοιτούσα...

Τα παιδιά αλήτεψαν, ξεσάλωσαν, ανέβηκαν στα δέντρα, έτρεξαν, έπαιξαν, έκαναν "παρκούρ", φώναξαν το όνομά τους δυνατά στο ποτάμι να ακούσουν τον εαυτό τους, έκαναν φίλους και φίλες, πείραζαν τον παππού...

Φώναξα και εγώ δυνατά ΜΑΡΙΑΝΘΗ!!! Υπέροχη άσκηση αυτή...ΥΠΑΡΧΩ!!

Και εγώ τα θαύμαζα και σκεφτόμουν...μου αξίζει τόση ευτυχία όση έχω... ΓΙΝΕΤΑΙ!

Κοιτούσα και εμάς... "Τους μεγάλους", γνωριζόμαστε όλοι μια ζωή ολόκληρη... Πάνω από 20 χρόνια...μικροί μεγάλοι...

Μικροί που γίναμε μεγάλοι...Και όλο λιγοστεύουμε...

Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου όταν ήμουν 19 χρονών...εκείνος 45 περίπου...τον είχα σχεδόν ξεχάσει αλλά τα παιδιά μιλάνε γι' αυτόν σαν να τον ξέρουν. Τους μιλάει μάλλον η μαμά μου...κρυφά... τι ωραίο...Ο παππούς Αιμίλιος λένε και εμένα μου ακούγεται περίεργα.... Θα ήθελαν να έχουν και άλλον παππού μάλλον... Και γω δεν ξέρω πως θα ήταν να είχα ακόμα μπαμπά.
Εκείνος έφυγε πολύ νέος. Όσο είμαι εγώ τώρα. Ακριβώς.
Μέχρι τον Ιούλιο..μετά θα την έχω σκαπουλάρει...σκέφτηκα!
Μετά έφυγε η γιαγιά Βιβή, η προγιαγιά του Δ. 98 χρονών και τα είχε σχεδόν 400, άντε 399!!!
Τους κοιτούσα και αναρωτιόμουν πόσα Πάσχα ακόμα θα κάνουμε όλοι μαζί;

Ελληνική οικογένεια της τρέλλας!!! Ο καθένας λέει τα δικά του, ο καθένας απαντάει τα δικά του, μιλάνε όλοι μαζί, καλοί άνθρωποι , άκρως εκνευριστικοί κάποιες στιγμές, αστείοι, έντονοι!!!
Και εκείνες οι παλιές μάνες, η μητέρα μου δηλαδή και η μητέρα του Δ. συναισθήματα ανάμεικτα!!

Όταν ήμουν μικρή φανταζόμουν τι ωραία που θα ήταν να ήμουν αόρατη. Τώρα φαντάζομαι να υπήρχε μια μαγική μηχανή που να σταματάει τον χρόνο.
Να μην μεγαλώνεις. Να μεγαλώνουν μόνο τα παιδιά. Όμως στην φαντασίωση μου τα παιδιά μεγαλώνουν και εγώ μένω ίδια. Στην αρχή είναι ωραίο!!! Δεν θα γεράσω ποτέ!!! Μετά γίνεται τρομακτικό. Καμία αλλαγή, καμία εξέλιξη επάνω μου...flat και τίποτα... θα γίνουμε συνομήλικοι και μετά θα με περάσουν στην ηλικία... ΠΑΦ!
Η φαντασίωση χαλάει....

Άντε πάλι θα πάω από τον άλλο δρόμο...Της αποδοχής. Τον δύσκολο, τον αληθινό.

Μεγαλώνω...μεγαλώνω ρε γαμώτο και αυτό δεν σταματάει με τίποτα...
Μεγαλώνω και ευτυχώς δεν είμαι μόνη...αυτός ήταν ο πιο μεγάλος φόβος που είχα μικρή. Η μοναξιά. δεν υπάρχει πια αυτός ο φόβος.
Μεγαλώνω και είμαι πιο ήρεμη.
Μεγαλώνω και απολαμβάνω καλύτερα.
Μεγαλώνω και ακούω καλύτερα.
Μεγαλώνω και αγαπάω καλύτερα.
Μεγαλώνω και είμαι πιο υπομονετική.
Μεγαλώνω και μπορώ να μην είμαι τόσο αυστηρή με τους ανθρώπους.
Μεγαλώνω και δεν ντρέπομαι πια.
Μεγαλώνω και είναι στιγμές που αυτό πονάει.
Μεγαλώνω και είναι στιγμές που μοιάζω σοφότερη.

Μεγαλώνω και συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τον εαυτό μου δεν είμαι ίδια και αυτό είναι το νόημα.
Και η αλλαγή σημαίνει ζωή για μένα, δημιουργία.
Μεγαλώνω , δημιουργώ ,είμαι ζωντανή!