Καλωσόρισες μπεμπουίνι!!

Ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή.
Η στιγμή της αγωνίας, της λαχτάρας, του φόβου, του άγχους, της ανυπομονησίας. Η στιγμή που δεν μπορείς να κάνεις πίσω.
Η στιγμή της ζωής.

Όσες φορές και αν το ζήσει κανείς είναι πάλι μαγικό. 
Ένα πλασματάκι τόσο δα μικρό που μεγαλώνει στην κοιλιά σου, κολυμπάει στην ζέστη και το κουβαλάς 9 ατελείωτους μήνες...

Και η γέννα δεν είναι σίγουρα περίπατος...
Πονάει και κάθε φορά αναρωτιέμαι μήπως είναι λάθος της φύσης και αυτή και ο θηλασμός που επίσης πονάει πολύ στην αρχή. 
Δεν θα μπορούσαν να είναι απλά απολαυστικά? Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι?
Ξέρω μοιάζει με απορία έφηβου που τώρα ξεκινάει την ζωή του, όμως αν μπορεί κανείς ας μου την απαντήσει.
Και δεν εννοώ τον Αδάμ και την Εύα!!

Πηγαίνοντας για την κλινική ένιωθα φόβο για τον πόνο που έρχεται, φόβο να μην γίνουν τα πράγματα όπως την προηγούμενη φορά.
Ένιωθα και τρομερή όμως ανυπομονησία, σχεδόν λαχτάρα, να έρθει ο μικρός μας να γίνει μέρος της ζωής μας, να γνωριστούμε, να δω τα ματάκια του.  
Περίμενα πως και πως να περάσουν οι μέρες στην κλινική και να γυρίσουμε στο σπίτι μόνοι μας όπως το είχαμε σχεδιάσει. Όπως κάναμε και στην Αλίκη. Ο Δ. πήρε άδεια και θα περάσουμε τις 20 δύσκολες πρώτες μέρες της προσαρμογής μαζί. Οι τέσσερις μας...Γίναμε τέσσερις...
Ήξερα ότι η συνέχεια έχει δυσκολίες αλλά δεν με ένοιαζε...

Ο Δ. πανέτοιμος να συμμετέχει σε όλη την διαδικασία όπως και στην Αλίκη, ντύθηκε στρουμφάκι, έβαλε την πορτοκαλί του μπλούζα για να τον αντικρίσει ο γιος μας για πρώτη φορά με κάτι χαρούμενο και φωτεινό, όπως είπε. 
Και το σημαντικότερο...ήταν παρών...εκεί, μαζί σε όλα από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος. Για άλλη μια φορά σκέφτηκα κρυφά, τι τυχερή που είμαι που σε έχω Δ...
Παρών σε όλα όπως πάντα...

Η γέννα πολύ πιο εύκολη από την πρώτη όπως ήταν αναμενόμενο, πιο σύντομη, κράτησε 8 ώρες και χωρίς επιπλοκές. 
Η κρίσιμη στιγμή κράτησε 7 λεπτά! 
7 λεπτά που ένιωθα ότι κάτι έρχεται στην ζωή από την κοιλίτσα μου, 7 λεπτά αγωνίας και 7 λεπτά προσπάθειας, 7 λεπτά φωνής, 7 λεπτά με το αστείρευτο χιούμορ του γιατρού. 
Τα 7 λεπτά που έμοιαζαν με αιωνιότητα για μένα, τα μακρύτερα 7 λεπτά της ζωής μου. 
7 λεπτά χρειάστηκαν για να έρθει στον κόσμο το μικρό μας αγοράκι...

Καλωσόρισες μπεμπουίνι, καλωσόρισες αγοράκι μου!!!Σε περιμέναμε.

Κάποτε αναρωτιόμουν πως γίνεται να αγαπάει κανείς και τα δύο του παιδιά. 
Πως γίνεται να αγαπήσεις ξανά έτσι όπως αγάπησες το πρώτο σου παιδί, εκείνο που σε έκανε γονιό, μητέρα, μαμά. Να ζήσεις ξανά αυτό τον μεγάλο έρωτα που δεν έχει τελειωμό.

Ρωτούσα φίλους με δύο παιδιά και μου έλεγαν "μην ανησυχείς, γίνεται".
Και είχαν δίκιο. Γίνεται και είναι τόσο εύκολο. Είναι τόσο εύκολο να αγαπήσεις ένα μικρό αδύναμο πλασματάκι που σου λέει με το βλέμμα, "κράτησε με αγκαλιά και βοήθησε με να ζήσω".

Φοβόμουν πως θα το αδικήσω, πως δεν θα του δίνω την προσοχή που του αξίζει μόνο και μόνο γιατί εγώ το έχω ξαναζήσει. 
Λάθος. Έχει τόση δύναμη το μικρό μας που με τραβάει σαν μαγνήτης. Οι ώρες της ημέρας δεν φτάνουν και οι νύχτες...αχ αυτές οι νύχτες του ατελείωτου ξενυχτιού...ΟΥΦ!!

Τι ευτυχία όμως, τι πλούτος συναισθημάτων!!!και είναι όλη δική μας!!!
Μερικές φορές το σκέφτομαι και δεν μπορώ να το επεξεργαστώ! 
Κάναμε στο εαυτό μας το καλύτερο δώρο, δύο υπέροχα παιδάκια!!!
Δύο μικρά τερατάκια τσέπης που προσπαθούν πάσει θυσία να κερδίσουν την αγάπη μας και κάνουν τα πάντα για να νιώσουν την ασφάλεια της αγκαλιάς μας. 
Και μόνο να ήξεραν πόσο εύκολο είναι και να μην είχαν αυτή την αγωνία στα ματάκια τους...

Η Αλίκη περνάει και εκείνη δύσκολες στιγμές αγωνίας, προσαρμογής, φόβου, παράπονο, διεκδίκησης, πόνου, τρυφερότητας, αγάπης. 
Εμείς είμαστε εδώ αγάπη μου, όσο και αν φοβάσαι θα το καταλάβεις. 
Εμείς είμαστε εδώ. Μερικές δορές θα ήθελα να είναι τόσο απλό. Να αρκούν μόνο μερικές λέξεις. 
Εμείς είμαστε εδώ. Σε αγαπάμε το ίδιο με πριν. 
Όμως δεν αρκεί. 
Τα παιδιά είναι εξυπνότερα από τους ενήλικες και δεν τους αρκούν τα ωραία λόγια. 
Θέλουν πράξεις. 
Εμείς είμαστε εδώ και θα σε αγαπάμε κάθε μέρα με τις πράξεις μας μωρό μου...

Τα μαγικά χέρια του Δ. έκαναν και το πρώτο μπάνιο του μικρού μας μπεμπουίνου. ΄0πως και στην Αλίκη ανέλαβε και το δικό του μπάνιο. 

Τώρα είναι έμπειρος, ξέρει και φοβάται λιγότερο, σχεδόν καθόλου. 
Το ξενύχτι, η κούραση, η εξάντληση και ο θηλασμός φέρνουν δύσκολες στιγμές  εντάσεις και νεύρα, αγκαλιές και δάκρυα. 
Ξέρουμε όμως πως είναι αναμενόμενο και παροδικό και έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά να ακούμε ο ένας τον άλλον για να περάσει όσο πιο ήρεμα γίνεται. 

"Μαζζζί, όλοι μαζζζί" λέει το κοριτσάκι μας και εγώ δεν χάνω ευκαιρία να συγκινηθώ. 
"Όλοι μαζί αγάπη μου, όλοι μαζί..."

Όλοι μαζί θα γίνουμε μία οικογένεια, νέες ισορροπίες, νέοι ρόλοι, καινούργιες αγάπες. 
Όλοι μαζί...
Κοριτσάκι μου, να ήξερες πόσο σοφό είναι αυτό που είπες.