Η γειτονιά ... μου...στην Πεύκη!

Η γειτονιά.... μου...στην Πευκη....

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στην Θεσσαλονίκη δίπλα στα Πανεπιστήμια, έτσι τα λέγαμε τότε (το ΑΠΘ που αργότερα σπούδασα), κάτω από το Καυτατζόγλιο. Η Νέα Εγνατία δεν είχε γίνει ακόμα.

Στην γειτονιά μας υπήρχε μία πολυκατοικία. Εκεί έμενε η φίλη μου η Σταυρούλα με την αδελφή της την Γίτσα. Στην γωνία, μια όμορφη μονοκατοικία όπου έμενε ή Λένα και η Χριστίνα. Στην παρακάτω γωνία η μέχρι σήμερα φίλη μου αγαπημένη η Έφη με την Σοφία. Λίγα στενά πιο επάνω η Νονά της Αλίκης η Γιάννα... λίγο πιο κάτω η Αμαλία και η Μαρία...

Στην άλλη πολυκατοικία η Κική. Η Κική έτρωγε πολύ ξύλο. Δεν χώνευα καθόλου την μητέρα της που την χτυπούσε και την έβριζε και τον πατέρα της τον Γιώργο τον ηλεκτρολόγο που αδιαφορούσε και γυρνούσε με γκόμενες δεξιά και αριστερά...

Έτσι θεώρησα καλό να τους δώσω ένα μάθημα. Φυσικά είχα και δικούς μου λόγους για να το κάνω όμως τότε δεν το καταλάβαινα. Ήμουν μόλις Τρίτη δημοτικού.

Μια μέρα , κρυφά από τους γονείς μου, πήγα κάτω από την πολυκατοικία της και όταν η μάνα της την φώναξε επιτέλους ήταν η ευκαιρία μου!!

Η Κική δεν ήταν εκεί.

Άρχισα λοιπόν να παριστάνω την Κική που δεν ήταν εκεί ... και να φωνάζω στην μάνα της!!
"Όχι δεν έρχομαι επάνω. Και μην τολμήσεις να με ξαναχτυπήσεις!! Εσύ είσαι.... ¨ 
Την  στόλισα με ότι βρισιά διέθετα στο λεξιλόγιό μου σε εκείνη την ηλικία...

¨ και δεν θα με χτυπάς εμένα!!!¨

Ακόμα θυμάμαι πόσο περήφανη και δικαιωμένη ένιωσα!!! Θρίαμβος, δικαιοσύνη, επιτέλους!!!

Εκείνη δεν το πίστευε ότι η "Κική " της αντιμιλάει και αγρίευε όλο και περισσότερο! Και εγώ αγρίευα και φώναζα και την έβαζα στην θέση της, και ήταν υπέροχο συναίσθημα για εμένα, επιτέλους κάποιος κάτι έκανε για την Κική και άντε στο διάολο!!!

Μετά κρύφτηκα περίμενα την ώρα που θα έρθει η Κική για να ζήσω τον θρίαμβό μου.

Και ήρθε η Κική.

Χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Η μάνα της πιο θυμωμένη από ποτέ την έβρισε χυδαία. Η Κική δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί και όλο έλεγε ενοχικά , 
"γιατί μαμά τι έκανα... " φοβόταν βέβαια και το ξύλο που ή μάνα της της υποσχόταν απλόχερα έτσι και την έβλεπε.
Γι' αυτό της είπε 
"εξαφανίσου και δεν ξέρω πότε θα έρθεις σπίτι δεν με ενδιαφέρει!!!!"
Η Κική κλαίει με λυγμούς, που να πήγαινε...

Εγώ... κρυφακούω... και μου κόβονται τα πόδια...τι έκανα!!!!
Η μάνα της δεν κατάλαβε τίποτα έγινε χειρότερη... θα την τσακίσει.... φωνές και βρισίδια... απειλές που γίνονται πραγματικότητα... τρομοκρατήθηκα...

Πήγα στο σπίτι μου με την ουρά στα σκέλια....

Εξιστόρησα τα κατορθώματά μου...
Σε λίγα λεπτά ήμουν μαζί με τον πατέρα μου στην πόρτα της μάνας της Κικής, 
αυτής της "άθλιας κακιάς μάνας". 
Εγώ να λέω όλη την αλήθεια της ντροπής για εμένα , μέσα μου την μισούσα, ήθελα να την χτυπήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα... 
Είχα βλέπεις να αποκαταστήσω και τις "αδικίες " της δικής μου οικογένειας με αυτό τον τρόπο.... τώρα το ξέρω πια...

Η γειτονιά...

Θυμάμαι από 6 ετών να παίζουμε στην γειτονιά. 

Μαμά να κατέβω?

Κατέβα.
Μόνα μας...κανένας κίνδυνος! 

Γύρω από το σπίτι μας, που δεν υπάρχει κανένα ίχνος του πλέον, χωματόδρομοι. 

Μονοκατοικίες στις οποίες ζούσα οι φίλες της γιαγιάς μου. 

Η κα Ζαχαρούλα με την αδελφή της που την θεωρούσαμε λίγο περίεργη και κακιά. Τώρα ξέρω πως είχε νοητική στέρηση. 

Η κα Βασιλική η αγαπημένη μου, με την αυλή τις κότες και τα κουνέλια της. Πάντα φιλόξενη και γλυκιά.

 Η κα Ελευθερία η φωνακλού, και τυφλή από το ένα μάτι ,πάντα φώναζε και μάλωνε με κάποιον στην γειτονιά. Λίγο ενοχλητική τότε. Τώρα ξέρω ότι "φώναζε" την θλίψη και την μοναξιά της την οποία ταυτόχρονα έχτιζε καθημερινά. 

Η κα Νούλη καθωσπρέπει κυρία με το κραγιονάκι της.

Δεν ζει καμία τους πλέον.
Οι φίλες της γιαγιάς μου που την κρατούσαν στην ζωή...Η γιαγιά μου η Μαριάνθη...

Οι πόρτες ανοιχτές. Χύμα... όλα τα παιδιά μαζί τσούρμο μπαίναμε και ζητούσαμε νερό!!! ιώδιο!!! γρήγορα!!! Και εκείνες έτρεχαν και μας φρόντιζαν μαζί με τις παραξενιές τους... 

Πόσο συγκινητικό μου φαίνεται τώρα....

Και η τριανταφυλλιά της γιαγιάς μου τεράστια να καλύπτει όλο το σπίτι από μπροστά. Ακόμα αγαπώ τις τριανταφυλλιές. 

Στο διπλανό υπόγειο έμεναν οι πρώτοι Αφρικάνοι που είδα στην ζωή μου. Φοιτητές από την Αφρική!!ουαου!!! Ο Κινήτης και ο Ηλίας. Παίζανε μουσική και έπιναν πολλές μπύρες θυμάμαι.
Μας πρόσεχαν γιατί είμαστε μικρά αλλά και η γειτονιά τους αγαπούσε. Εκείνα τα χρόνια δεν τους τρόμαζαν οι ξένοι. 

Η γιαγιά μου έλεγε " εεε σαν παιδιά μου είναι τι που είναι μαύροι!!!"

Σήμερα αυτό μπορεί να το θεωρούσαν ρατσισμό, εμένα τότε μου έμαθε πως έπαιζαν τέλεια ντράμς!!!

Θυμάμαι την γειτονία μου με μια αίσθηση ελευθερίας, αγάπης, συνοχής!!

Μια γειτονιά ζωντανή γεμάτη ανθρώπους , σχέσεις, εικόνες...
τι τυχερά που ήμασταν...
τώρα το ξέρω...

Ήρθα στην Αθήνα πριν από 9 χρόνια...πω πω το λέω και τρομάζω, πότε πέρασαν!
 Την Αθήνα την αγαπώ από πάντα, όμως η Θεσσαλονίκη είναι η καρδιά μου.

Έχουμε αλλάξει τρία σπίτια στην Αθήνα όμως τώρα πια έχουμε βρει γειτονιά!

Γειτονιά το 2019, μαγικό...
Γειτονιά με τα καλά και τα άσχημα, γειτονιά με τις σχέσεις, τα κουτσομπολιά, τους γραφικούς και τους ωραίους τύπους...
Γειτονία!

Τι τυχεροί που είμαστε...
Απέναντι από το σπίτι μας έχει μια πλατεία... Μόλις ανοίγει ο καιρός η πλατεία γεμίζει από παιδιά. Τα παιδιά μας βρίσκουν τους φίλους τους ,τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους φίλους από την γειτονιά.

Γυρνάω σπίτι κάνω ένα ντουζάκι και πατάω το κουμπί...η κούραση της δουλειάς στ' αλήθεια εξαφανίζεται...

πάμε στην πλατεία... άραγμα, καφεδάκι, κους κους, εικόνες, κοινωνικά σχόλια, σημαντικές συζητήσεις, ασήμαντες μικροκουβέντες, τυπικές καλησπέρες, συναισθηματικά μοιράσματα, αγγίγματα ψυχής, συγκρούσεις, καυγάδες για κάποιους γραφικούς ... τα έχει όλα.

Μια μικρή κοινωνία, μια μεγάλη γειτονιά... έχει και εδώ μαμάδες σαν της Κικής, σαν την δική μου, σαν της Σταυρούλας, της έφης....τις βλέπω, άλλες φωνάζουν, φοβούνται, κάνουν κριτική, αγωνιούν  αν τα κάνουν καλά... χαίρονται, αγαπάνε, γελάνε, απολαμβάνουν, αγκαλιάζουν ...
Η κάθε μία ανάλογα τι άνθρωπος είναι...
Ο καθένας κουβαλάει τις αγωνίες του, τα άγχη του, τους φόβους του, την χαρά του... ο καθένας κουβαλάει πράγματα που βλέπει και πράγματα που ούτε καν υποψιάζεται...
Ο καθένας προσπαθεί με τον καλύτερο τρόπο για εκείνον. Απλά οι καλύτεροι μας τρόποι δεν συμβαδίζουν πάντα. Υπάρχουν άλλες ματιές, διαφορετικές οπτικές, άλλες αρχές και αξίες, άλλη "πάστα".

 Είμαστε όμως γειτονιά...

Καλύτερα λίγα λόγια και καλά σκέφτομαι.
Αληθινά λόγια και καλά.
Και ηρεμία...πόση ηρεμία χρειαζόμαστε με την θεότρελη ζωή που ζούμε...
Δεν με νοιάζει πως το κάνει ο γείτονας, δεν με αφορά τι κάνει με το παιδί του, δεν με ενδιαφέρει αν έχει το αυτοκίνητό του καθαρό ή πόσα βγάζει.

Μια ζωντανή γειτονιά που συνυπάρχουμε. Είναι γειτονιά και το ένιωσα.

Ένα βράδυ η Αλίκη μου ζητάει να πάει στον φούρνο  με μία φίλη της. Πέρασε η ώρα και πήγα να τις βρω. Πουθενά στον φούρνο.
"Μα έχουν ώρα που έφυγαν..." Σφίξιμο στο στομάχι...ψυχραιμία...θα είναι στην πλατεία και δεν τις είδα , σκέφτομαι. Φτάνω στην πλατεία, σκανάρω...πουθενά...
Τα μάτια μου τρέχουν ανεξέλεγκτα δάκρυα...ο νους μου απαντάει ψυχραιμία...κάπου εδώ είναι...
Ζητάω βοήθεια... ψάξτε την Αλίκη...
Φεύγουν όλοι οι μπαμπάδες ...άλλος πάει στο σχολείο, άλλος στο στενό δίπλα , άλλος στο σουπερ μαρκετ της γειτονιάς, άλλος φωνάζει Αλίκη...

Αφήνω τον Κωσταντή με έναν φίλο του... μου λέει
"που θα πας"?
"Χάσαμε την Αλίκη Κωσταντή του λέω και πλέον δεν μπορώ να συγκρατηθώ...πρέπει να ψάξω κάτσε εδώ..."
Η φατσούλα του παγώνει, κάθεται στο παγκάκι ακίνητος...
Φεύγω δεν προλαβαίνω να σκεφτώ...

Κοιτάζω τον Δ. και παίρνω δύναμη. Όση μπορώ σαν τις σταγόνες που μάζεψαν  τα παιδιά μου από την τελευταία μπόρα για να τις μελετήσουν...
"Όχι δεν έχει εξαφανιστεί είναι κάπου εδώ!"

Αποκλείεται να μας έχει συμβεί αυτό...όχι σε εμάς... εύχομαι να μην συμβεί στο δικό μου παιδί...εύχομαι να μην συμβαίνει σε κανένα παιδί,όμως εκείνη την στιγμή αυτό σκέφτηκα... το δικό μου παιδί...το παιδάκι μου που είναι....
"όχι στο παιδί μου... όχι σε εμάς... όχι στην Αλίκη...όχι"
Τα λεπτά περνούσαν...

Έβλεπα τους μπαμπάδες που έψαχναν να επιστρέφουν ένας ένας...
Ο Δ.πλέον ανησυχεί το βλέπω...
"πουθενά"
"δεν τις βρήκα"
"κάπου εδώ θα είναι αλλά δεν τις βλέπουμε"
"πήγα μέχρι το σχολείο"
"πήγα στο ψιλικατζίδικο"
"να πάρουμε την αστυνομία"

Κοιτάζω τριγύρω δεν πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε ...ξαναπάω προς τα κάτω...είχαμε ήδη πάει δύο φορές...

"Δεν το πιστεύω...ψυχραιμία...δεν έγινε τίποτα...μια κακή στιγμή είναι...το συναίσθημα τρέχει πιο γρήγορα...αναθεματισμένε φόβε...έχω ελπίδα...πονάω...φοβάμαι ...έχω κατατρομάξει...έχω ελπίδα...λείπουν μόλις λίγα λεπτά...το μυαλό τρέχει..."
Τα δάκρυά μου δεν ελέγχονται πια...ο Κωνσταντής ακίνητος στο παγκάκι..περιμένει...

Φεύγω...πάω στο ψιλικατζίδικο να ζητήσω βοήθεια...ξανά...να πω στον άνθρωπο να έρθει να μας βοηθήσει...
ακούω κάτι φωνούλες...εκεί πίσω από τα γλυκά...δεν φαινόντουσαν... δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα...

"Κορίτσια που είστε;"
"Τι έπαθες μαμά γιατί κλαις, τι έγινε;"

Μια τεράστια αγκαλιά...σιωπή...με νοιάζει μόνο που είναι καλά...τα άλλα τα λέμε αργότερα...

Αυτό κράτησε 10 λεπτά!! Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. 
10 γαμημένα λεπτά που νόμιζα ότι η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ξανά ή ίδια, σκεφτόμουν που να είναι, τι μπορεί να της συμβεί, ποιος την έχει στα βρωμόχερά του, σε ποιο βαν μέσα είναι...
σχεδόν τρέλα...

Καθίσαμε στα παγκάκια και τα παιδιά συνέχισαν το παιχνίδι. 
Η Α. έμεινε στην αγκαλιά μου ώρα, σαν να με ευχαριστούσε που την αγαπώ τόσο πολύ...
Εγώ την ρωτώ 
"Σ' αγαπώ ζουζούνα μου, δεν το ήξερες;"
"Το ήξερα αλλά τώρα το ξέρω περισσότερο..." 

Η σκατούλα!

Καθίσαμε αρκετή ώρα...με τους αγαπημένους μας γείτονες...Σε δεύτερο χρόνο συνειδητοποίησα την εικόνα. 

Οι γείτονες...έτρεχαν...βοηθούσαν...είχαν αγωνία στα μάτια...ήταν εκεί μαζί μας...
Συγκινήθηκα στ' αλήθεια.

Το βράδυ σκέφτηκα...τελείωσε... είμαστε γειτονιά...
Κανονική γειτονιά! 
Είμαστε γειτονιά και μας νοιάζει !