Άντε στο διάολο... σκέφτομαι και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα...


Ήταν μία από τις βραδυνές μας βόλτες στο Ναύπλιο.
Ακούστηκε από μακρυά ο ήχος του πιάνου. Αυτός ο μαγικός ήχος που από μικρή αγαπούσα. Το πιάνο που ποτέ δεν έμαθα γιατί αρνούνταν η μητέρα μου  να μου αγοράσουν ένα.
Μου έλεγε ότι ό, τι  ξεκινούσα το παρατούσα...τότε...το είχα πιστέψει, δεν είχε και άδικο.
Τώρα ξέρω ότι με έβαζαν διαρκώς σε τάξεις με μεγαλύτερα παιδιά και φοβόμουν...

Αυτό το πιάνο το μαγικό...τι μου θύμισε.

Τα παιδιά καθίσαν δίπλα στον πιανίστα του δρόμου.
Τα σαγήνεψε... όλους μας.
Ένας ηλικιωμένος κύριος με πουκάμισο και γραβάτα...έπαιζε το πιάνο του και περίμενε την μικρή αμοιβή μας. Ο κόσμος του άφηνε χρήματα. Εκείνος ευχαριστούσε.
Ευχαριστούσε με τέτοια ευγένεια, με τόση αξιοπρέπεια που ταίριαζε απόλυτα με το πιάνο του.
Και έπαιζε... "πιο καλή μοναξιά...", "πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα..." και άλλα αγαπημένα...
Ανατρίχιασα...
Ανατρίχιασα με την μοναξιά του.
Ανατρίχιασα σκεπτόμενη τι να οδηγεί έναν άνθρωπο αυτής της ηλικίας να παίζει το πιάνο του στον δρόμο;
Ποιος είναι; Ποιος ήταν στα νιάτα του;
Ήταν όμορφος, δυνατός, είχε όνειρα; Κάποτε ήταν παιδί, υπήρξε νέος. έχει παιδιά συγγενείς; Άραγε ταξίδεψε, έζησε την ζωή του; Ήταν παραβάτης ή μουσικός; Ήταν πότης ή απλά θύμα της κρίσης; Η σκέψη μου ταξίδευε.

Κάποια στιγμή λέω στον Δ.

"'Τον αγαπώ...όποιος και αν είναι τον αγαπώ..."
"Καλά ρε μαμά , λέει η Α. ένας απλός παππούς είναι..."
"Εγώ τον αγαπώ..."

Τόση αξιοπρέπεια να αντιμετωπίζεις την ζωή.
 Και γω φοβάμαι κάτι πράγματα μικρά ...σκέφτηκα.

Ίσως να μην είναι μικρά...ίσως οι φόβοι αν δεν τους μοιράζεσαι γίνονται τέρατα μεγάλα να σε κατασπαράξουν. Σκιές που σε κατακλύζουν κυρίως την νύχτα. Και χάνεις τον ύπνο σου... Κούραση και μετά όλα μοιάζουν βαριά.
Θα τους μικρύνω...θα τους νικήσω...θα τους κάνω πραγματικές εικόνες και λέξεις... θα τους κάνω σκόνη...μαγική...πηγή δύναμης και ελπίδας...κουράγιου και ανάσας...

Άντε στο διάολο... σκέφτομαι και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα...



"Τι έπαθες;"
"Ανησυχώ για τα παιδιά...θα τα καταφέρουν στην ζωή τους; Θα παλεύουν; θα κοιτάνε μπροστά; θα Έχουν το κουράγιο να σηκώνονται όταν πέφτουν; Θα γελάνε δυνατά όπως τώρα σαν να μην υπάρχει αύριο; Θα έχουν φίλους όπως τώρα; θα τα αγαπάνε όπως τώρα; θα τα καταφέρνουν πάντα στο σχολείο; θα είναι ευτυχισμένα γεμάτα από ζωή; "


Ουφ πόση αγωνία... πρωτόγνωρη για εμένα...φέτος καλοκαιρινή επισκέπτρια απρόσκλητη και πολύ ενοχλητική. Θυμώνω πολύ με αυτή την αγωνία με τον φόβο ...  σαν να μην είχα το δικαίωμα να φοβάμαι... ήρεμη και ψύχραιμη λέει... και όλα θα γίνουν...θα τα καταφέρουμε...

ΜΠΟΥΡΔΕΣ!!!
Θα τα καταφέρουμε το ξέρω...μπορώ να φοβηθώ με την ησυχία μου τώρα;







Θα είναι καλά;  Είναι στιγμές, οι περισσότερες που ξέρω πως θα είναι καλά αν πιστεύουν στον εαυτό τους, αν καταλάβουν πόσο αγάπη αξίζουν, αν προσπαθούν και δεν το βάζουν κάτω, αν αντέχουν τα συναισθήματά τους, αν...αν...αν...


Άραγε τα κάνουμε σωστά; Καμία απάντηση...ξέρω...
Ξέρω ξέρω....θα τα μάθουν όλα, θα μεγαλώσουν...οι γονείς θα τα διδάξουμε...το σχολείο...εμπιστοσύνη...μπλα μπλα μπλα.....

Θα παίζουν την μουσική της ζωής τους το ξέρω...

ΜΠΟΥΡΔΕΣ!!!

Η αγωνία είναι αγωνία. Ο φόβος είναι φόβος. Και έχω δικαίωμα να φοβάμαι. Θέλω απλά να μπορώ να το πω. Χωρίς εκλογικεύσεις, χωρίς αντίλογο, χωρίς απαντήσεις, χωρίς υποτίμηση, χωρίς να με κοροϊδεύει κάποιος.
Είναι απλά φόβος. Ξέρω...θα το παλέψω...
Αλλά πρώτα θα παραλογιστώ λίγο...

Απλά εγώ θα ήθελα να ξέρω το δικό τους αύριο ... 
Να ρίξω μόνο μια κλεφτή ματιά να μου φύγει η αγωνία και ο φόβος. 

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και άκουγα τις μανάδες να λένε "η αγωνία της μάνας"!!!
Πόσο γελοίο μου φαινόταν, πόσο υπερβολικό, πόσο ψεύτικο καμιά φορά δραματικό, πόσο ηλίθιο και φορτικό!!!

Μαθαίνω να ζω με αυτό..μαθαίνω... γιατί έχουμε χρόνια μπροστά μας για να τρελαθούμε αν θέλουμε... και δεν σκοπεύω...

Ξέρω πως θα περνάω καλά στην ζωή μου...
απλά μπορώ και να φοβάμαι που και που...

Ξέρω γιατί αγαπώ αυτό τον παππού.
Γιατί με ταξίδεψε με την μουσική του στον κόσμο του φόβου, της ανακούφισης, της ελπίδας... όλα αυτά που έχουμε μέσα μας...όλοι...




https://www.youtube.com/watch?v=V5lQ-z2Bk54

Είμαστε ακόμα ζωντανοί!!! Στην σκηνή σαν ροκ συγκρότημα!!!

Καλό κουράγιο γονείς!!! Θα τα καταφέρουμε!!!






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις