Πόσο κοντά στο….Πασχα ο θανατος

 Δεν ξέρω αν το Πασχα είναι θρησκευτική «γιορτή» η αν απλά είναι η ευκαιρία μας να αναμετρηθούμε με τον θάνατο. 

Κάθε χρόνο και ένα βήμα.

Κάθε χρόνο και πιο κοντά του. 

Σε αυτή την αναμέτρηση είμαστε πάντα δυο εκείνος και εγώ. Πάντα η αναμέτρηση μαζί του είναι μοναχική. 

Μοναχική για μένα, μοναχική για όλους. 

Εγω και αυτός, η απόλυτη αναμέτρηση. 

Ο άτιμος είναι πάντα εκεί Ατρόμητος, δίκαιος. Δεν ξεχωρίζει πλούσιους και φτωχούς, νέους και γέρους.

 Θυμάμαι στο Δημοτικο τον φοβόμουν τόσο πολύ που τα βράδια τον έβλεπα στο σκοτάδι. Κρυβόμουν στην τρύπα κάτω από το ξύλινο γραφειο μου και ήμουν πολύ περήφανη για να εξομολογηθώ σε κάποιον πόσο υποφέρω. 

Εκείνος ηρθε σχετικά νωρίς στην οικογένεια και άρχισε να παίρνει κόσμο. Σαν να το ήξερα. 

Τωρα πια δεν τον φοβάμαι, σχεδόν τον συμπαθώ και τον εμπιστεύομαι. ίσως ξέρει…

Δεν τον φοβάμαι πια, 

Μόνο ενα πράγμα θελω… να προλάβω,

να προλάβω να ζήσω τα παιδια μου, να μεγαλώσουν, να μην με χρειάζονται πια, και τότε θα είμαι έτοιμη στ αλήθεια. 

Τελευταία έρχεται συχνά και παίρνει αγαπημένα πρόσωπα οικεία. 

Προκαλεί πόνο βαθύ, 

αλλά σαν να έχει αρχίσει πια να είναι η σειρά τους.

 Ποσο σκληρή κουβέντα. 

Ποσο αληθινή…

 Η σειρά των γονιών, των θείων που ζήσαμε μαζι από παιδια. Τα μάτια γεμίζουν εικόνες νεότητας και δάκρυα. 

Καθε επιτάφιος ενα μνημόσυνο.  Μια ευκαιρία για αναμνήσεις. Ένα χαμόγελο μνήμης. 

Εικόνες απο διακοπές, θάλασσες και νησιά, σπιτικό φαγητό, τα κεφτεδάκια της γιαγιάς, φωνές χαρες και κλάματα, θυμοί και λύπες, όλα μαζί ανακατεμένα. 

Όλοι ζωντανοί, άλλοι νεκροι. 

Ολοι στην θυμιση μου.

 Οι ηλικιωμένοι…Και όσο εκείνοι συρρικνώνονται μέσα στην ζαρωμένη πια  τους σάρκα, τοσο εκείνος πλησιαζει. 

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε κάθε Πάσχα. 

Ο κύκλος της ζωης ο άτιμος. 

Πόσο γλυκός και ποσο πονετικός. 

Πάσχα! 

Η εποχή του αναστοχασμού.

Νομίζω ότι αυτο είναι και το νόημα. 

Καλο Πασχα!