Σήμερα με πήρε κάποιος από τα παλιά. Ένας γνώριμος παλιός αγαπημένος, αγωνιστής της ζωής . Ένας θεραπευόμενος από τα παλιά που κέρδισε πίσω την ζωή του.
Πήρα την άδεια του να κάνω την συνομιλία μας ανάρτηση.
Είχε έρθει τότε από πολύ χαμηλά , πολύ σκοτεινά , πολύ κάτω, πολύ μόνος. Τον θυμήθηκα αμέσως γιατί ποτέ δεν τον είχα ξεχάσει. Θυμάμαι την ιστορία εκείνη της ζωής του σαν να την άκουσα χθες.
- Πήρα να σου πω μια καλημέρα. Χρόνια πολλά!
Τώρα με τον κορονοϊο σας σκέφτομαι καμία φορά. Τι κανείς? Εγώ Είμαι καλά.
-Καλά είμαι αγοράκι μου ! Καλά! Τι κανείς ! Ποσό χαίρομαι που σε ακούω!
Πως είσαι , που ζεις, με ποιους κανείς παρέα, τι δουλειά κανείς, προσεχείς τον εαυτό σου?..
Είχα τόσες ερωτήσεις. Δεν έκανα καμία.
Ήθελα να μου πει ό ´ τι είχε εκείνος ανάγκη.
- Είμαι καλά. Είμαι καθαρός. Είμαι ζωντανός.Έχω ζωή αληθινή από τότε.
Έχουν περάσει 20 χρόνια. 20 χρόνια ζωής. Θυμάσαι?
- Δεν σε ξέχασα ποτέ.
- Το ξέρω...ούτε και γω.
Όταν είχα έρθει ήμουν σχεδόν νεκρός. Μόνος, πολύ μόνος και θυμωμένος. Είχα μπροστά μου έναν τεράστιο καθρέφτη και αυτόν τον τύπο που έβλεπα μέσα τον μισούσα, τον σιχαινόμουν,τον λυπόμουνα και στην τελική μου ήταν άγνωστος. Θυμάσαι? Το μόνο που με ένοιαζε ήταν η πρεζα , εκείνη η ξελογιάστρα η πρόστυχη που με ξεγελουσε και μου είχε πάρει το μυαλό.
- Φυσικά... Ξέχασες τον φόβο.
- Τον φόβο εγώ δεν τον ήξερα. Τον βλέπανε οι άλλοι όχι εγώ.
Τώρα φοβήθηκα.
Ο Παλιό... ο κόρονοιός μου θύμισε τον φόβο.
Και εφόσον φοβήθηκα ξέρω ότι είμαι καλά και αληθινός.
Πάλεψα πολύ για να είμαι αληθινός και να τολμάω να φοβάμαι. θυμάσαι?
- Ναι θυμάμαι ... τον φόβο σου, τον θυμό σου, την απογοήτευση από την αδικία της ζωής. Ποσό δίκιο είχες. Όμως δεν είχες βρει τον τρόπο. Δεν στα είχε φέρει και καλά η ζωή ...καθόλου.
Θυμαμαι είχες στο βλέμμα μια σπίθα, μια δύναμη που μόλις σε είδα με έκανε να πιστέψω πως μπορεί και να τα καταφέρεις αν το τολμήσεις.
Μπορεί και να γίνεται σκέφτηκα.
Τώρα με την απομόνωση πως είσαι?
- Απομόνωση? Πλάκα κανείς έτσι? Δεν είναι το χειρότερο μου Πάσχα!
Απομόνωση ήταν όταν ήμουν στο αλήθεια μόνος γιατί οι άνθρωποι με τρόμαζαν.
Απομόνωση ήταν όταν ένιωθα πως κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Απομόνωση ήταν όταν στην οικογενεία μου δεν συμπαθούσα κανέναν.
Απομόνωση ήταν όταν έκρυβα τον πόνο μου από ντροπή.
Απομόνωση ήταν οι διαρκείς καυγάδες με όλους.
Απομόνωση ήταν όταν πίστευα ότι οι δυνατοί δεν πρέπει να νιώθουν.
Απομόνωση ... το ακούω και γελάω.
Υπάρχουν άνθρωποι πολύ μόνοι. Όχι όμως λόγω του κορονοϊού.
-Αλλα τι?
- Γιατί έτσι και αλλιώς είναι μόνοι.
- Ναι. Το σκέφτομαι και γω.
Εκείνοι που είναι μόνοι... Είναι μόνοι....δεν ξέρουν πως να είναι κοντά. Δύσκολο. Πως να αφήσουν κάποιον να τους πλησιάσει στο αλήθεια αν έχουν πληγωθεί πολύ?
Είσαι αυστηρός με τους ανθρώπους ακόμα ....
Πάντως σίγουρα δεν είναι μόνοι εξ αιτίας μόνο του κορονοϊού.
Ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ξεκαθάρισμα με τον εαυτό, τις σχέσεις, τους τρόπους που κάποιος σχετίζεται. Ξέρεις...Δεν είναι η καθημερινή επαφή που κάνει την σχέση , είναι η φροντίδα. Είναι η ευκαιρία μας να δούμε που βρισκόμαστε. Που βρίσκεται η ζωή μας.
Να μιλάς αγοράκι μου . Να λες αυτό που αγαπάς και αυτό που σε πληγώνει. Να μην είναι απρέπεια ο θυμός και η ντροπή, ο πόνος. Ο φόβος και η αγωνία να μοιράζεται και να μικραίνει.
Και τώρα κλεισμένοι όλοι μαζί μέσα στο σπίτι και μαζί και μόνοι μας ..είναι στιγμές που είναι δύσκολο...πέφτουν οι μάσκες.
Βλέπουμε όλοι όλους διαρκώς και είναι εκπληκτικό.
Και τρομακτικό ταυτόχρονα αλλά πολύ ελπιδοφόρο.
Ευκαιρία να ειπωθούν αλήθειες, όπου αυτές δεν ακούγονται. Και ξέρεις κάποιες θα κάνουν πολύ κρότο.
-Φροντίδα λέξη μαγική. Να μιλάω και να ακούω. Τα έμαθα καλά αυτά στην θεραπεία και τα κρατώ.
- Η φροντίδα κάνει την σχέση ζωντανή. Την σχέση με το μέσα μας πρώτα . Αυτή είναι η βασική μας σχέση και μετά έρχονται οι άλλες.
- Ναι...γι αυτό και γω δεν μιλάω για απομόνωση. Καθόλου. Είναι ξεκαθάρισμα εαυτού και είναι καταπληκτικό. Ζωρικο αλλά καταπληκτικό. Όσο φροντίζω τον εαυτό μου με αγαπάνε και οι άλλοι. Γιατί αξίζω.
Απομόνωση για εμένα ήταν όταν ακόμα δεν ήξερα πως μπορώ....
Δεν ήξερα τι μπορώ να καταφέρω στην ζωή μου.
Και ξέρω καλά τώρα πια, πως όπως τα κατάφερα εγώ, έτσι μπορεί ο καθένας να αλλάξει , να βελτιώσει, να γλιτώσει.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Μου ήρθαν εικόνες και στιγμές. Στιγμές θάρρους, πόνου θυμού, θαυμασμού, εγγύτητας, αγάπης κατά την διάρκεια της θεραπείας.
- Με συγκινείς. Ποσό κοινά συναισθήματα και αληθινά. Ξέρεις πια πως η επαφή με τους ανθρώπους θέλει δουλειά. Θέλει δουλειά και αλήθεια.
- Ναι και να ζω στο παρόν. Να ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τους άλλους.
Τι μαγικο να είμαι μοναδικός.
- Φυσικά και είσαι μοναδικός! Όλοι είμαστε μοναδικοί δεν είναι έτσι?
-Σε ευχαριστώ που με άκουσες.
- Εγώ σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου.
Συγκινήθηκα βαθιά.
Τι δώρο ζωής η θεραπεία.
Πήρα την άδεια του να κάνω την συνομιλία μας ανάρτηση.
Είχε έρθει τότε από πολύ χαμηλά , πολύ σκοτεινά , πολύ κάτω, πολύ μόνος. Τον θυμήθηκα αμέσως γιατί ποτέ δεν τον είχα ξεχάσει. Θυμάμαι την ιστορία εκείνη της ζωής του σαν να την άκουσα χθες.
- Πήρα να σου πω μια καλημέρα. Χρόνια πολλά!
Τώρα με τον κορονοϊο σας σκέφτομαι καμία φορά. Τι κανείς? Εγώ Είμαι καλά.
-Καλά είμαι αγοράκι μου ! Καλά! Τι κανείς ! Ποσό χαίρομαι που σε ακούω!
Πως είσαι , που ζεις, με ποιους κανείς παρέα, τι δουλειά κανείς, προσεχείς τον εαυτό σου?..
Είχα τόσες ερωτήσεις. Δεν έκανα καμία.
Ήθελα να μου πει ό ´ τι είχε εκείνος ανάγκη.
- Είμαι καλά. Είμαι καθαρός. Είμαι ζωντανός.Έχω ζωή αληθινή από τότε.
Έχουν περάσει 20 χρόνια. 20 χρόνια ζωής. Θυμάσαι?
- Δεν σε ξέχασα ποτέ.
- Το ξέρω...ούτε και γω.
Όταν είχα έρθει ήμουν σχεδόν νεκρός. Μόνος, πολύ μόνος και θυμωμένος. Είχα μπροστά μου έναν τεράστιο καθρέφτη και αυτόν τον τύπο που έβλεπα μέσα τον μισούσα, τον σιχαινόμουν,τον λυπόμουνα και στην τελική μου ήταν άγνωστος. Θυμάσαι? Το μόνο που με ένοιαζε ήταν η πρεζα , εκείνη η ξελογιάστρα η πρόστυχη που με ξεγελουσε και μου είχε πάρει το μυαλό.
- Φυσικά... Ξέχασες τον φόβο.
- Τον φόβο εγώ δεν τον ήξερα. Τον βλέπανε οι άλλοι όχι εγώ.
Τώρα φοβήθηκα.
Ο Παλιό... ο κόρονοιός μου θύμισε τον φόβο.
Και εφόσον φοβήθηκα ξέρω ότι είμαι καλά και αληθινός.
Πάλεψα πολύ για να είμαι αληθινός και να τολμάω να φοβάμαι. θυμάσαι?
- Ναι θυμάμαι ... τον φόβο σου, τον θυμό σου, την απογοήτευση από την αδικία της ζωής. Ποσό δίκιο είχες. Όμως δεν είχες βρει τον τρόπο. Δεν στα είχε φέρει και καλά η ζωή ...καθόλου.
Θυμαμαι είχες στο βλέμμα μια σπίθα, μια δύναμη που μόλις σε είδα με έκανε να πιστέψω πως μπορεί και να τα καταφέρεις αν το τολμήσεις.
Μπορεί και να γίνεται σκέφτηκα.
Τώρα με την απομόνωση πως είσαι?
- Απομόνωση? Πλάκα κανείς έτσι? Δεν είναι το χειρότερο μου Πάσχα!
Απομόνωση ήταν όταν ήμουν στο αλήθεια μόνος γιατί οι άνθρωποι με τρόμαζαν.
Απομόνωση ήταν όταν ένιωθα πως κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Απομόνωση ήταν όταν στην οικογενεία μου δεν συμπαθούσα κανέναν.
Απομόνωση ήταν όταν έκρυβα τον πόνο μου από ντροπή.
Απομόνωση ήταν οι διαρκείς καυγάδες με όλους.
Απομόνωση ήταν όταν πίστευα ότι οι δυνατοί δεν πρέπει να νιώθουν.
Απομόνωση ... το ακούω και γελάω.
Υπάρχουν άνθρωποι πολύ μόνοι. Όχι όμως λόγω του κορονοϊού.
-Αλλα τι?
- Γιατί έτσι και αλλιώς είναι μόνοι.
- Ναι. Το σκέφτομαι και γω.
Εκείνοι που είναι μόνοι... Είναι μόνοι....δεν ξέρουν πως να είναι κοντά. Δύσκολο. Πως να αφήσουν κάποιον να τους πλησιάσει στο αλήθεια αν έχουν πληγωθεί πολύ?
Είσαι αυστηρός με τους ανθρώπους ακόμα ....
Πάντως σίγουρα δεν είναι μόνοι εξ αιτίας μόνο του κορονοϊού.
Ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ξεκαθάρισμα με τον εαυτό, τις σχέσεις, τους τρόπους που κάποιος σχετίζεται. Ξέρεις...Δεν είναι η καθημερινή επαφή που κάνει την σχέση , είναι η φροντίδα. Είναι η ευκαιρία μας να δούμε που βρισκόμαστε. Που βρίσκεται η ζωή μας.
Να μιλάς αγοράκι μου . Να λες αυτό που αγαπάς και αυτό που σε πληγώνει. Να μην είναι απρέπεια ο θυμός και η ντροπή, ο πόνος. Ο φόβος και η αγωνία να μοιράζεται και να μικραίνει.
Και τώρα κλεισμένοι όλοι μαζί μέσα στο σπίτι και μαζί και μόνοι μας ..είναι στιγμές που είναι δύσκολο...πέφτουν οι μάσκες.
Βλέπουμε όλοι όλους διαρκώς και είναι εκπληκτικό.
Και τρομακτικό ταυτόχρονα αλλά πολύ ελπιδοφόρο.
Ευκαιρία να ειπωθούν αλήθειες, όπου αυτές δεν ακούγονται. Και ξέρεις κάποιες θα κάνουν πολύ κρότο.
-Φροντίδα λέξη μαγική. Να μιλάω και να ακούω. Τα έμαθα καλά αυτά στην θεραπεία και τα κρατώ.
- Η φροντίδα κάνει την σχέση ζωντανή. Την σχέση με το μέσα μας πρώτα . Αυτή είναι η βασική μας σχέση και μετά έρχονται οι άλλες.
- Ναι...γι αυτό και γω δεν μιλάω για απομόνωση. Καθόλου. Είναι ξεκαθάρισμα εαυτού και είναι καταπληκτικό. Ζωρικο αλλά καταπληκτικό. Όσο φροντίζω τον εαυτό μου με αγαπάνε και οι άλλοι. Γιατί αξίζω.
Απομόνωση για εμένα ήταν όταν ακόμα δεν ήξερα πως μπορώ....
Δεν ήξερα τι μπορώ να καταφέρω στην ζωή μου.
Και ξέρω καλά τώρα πια, πως όπως τα κατάφερα εγώ, έτσι μπορεί ο καθένας να αλλάξει , να βελτιώσει, να γλιτώσει.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Μου ήρθαν εικόνες και στιγμές. Στιγμές θάρρους, πόνου θυμού, θαυμασμού, εγγύτητας, αγάπης κατά την διάρκεια της θεραπείας.
- Με συγκινείς. Ποσό κοινά συναισθήματα και αληθινά. Ξέρεις πια πως η επαφή με τους ανθρώπους θέλει δουλειά. Θέλει δουλειά και αλήθεια.
- Ναι και να ζω στο παρόν. Να ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τους άλλους.
Τι μαγικο να είμαι μοναδικός.
- Φυσικά και είσαι μοναδικός! Όλοι είμαστε μοναδικοί δεν είναι έτσι?
-Σε ευχαριστώ που με άκουσες.
- Εγώ σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου.
Συγκινήθηκα βαθιά.
Τι δώρο ζωής η θεραπεία.
