Φέτος το καλοκαίρι αλλιώτικο, ήρεμο, απόμακρο και κοντά, σαν πιο ανάγκη από άλλες φορές.
Κοντά στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη αλλά μακρυά . Οι άνθρωποι πρόθυμοι ψυχικά να ανταμώσουμε αλλά από μακρυά η και καθόλου, η λιγάκι , η και με φόβο ... οι ηλικιωμένοι.
Καιρός για αποστάσεις ψυχή τε και σώματι.
Ευκαιρία για κολύμπι, διάβασμα, παιχνίδι, σκέψη. Ευκαιρία δύσκολη για εμένα.
Η ευκαιρία του τίποτα , η απολαυστική!
Τίποτα, επιτέλους δεν κάνω τίποτα και ¨το τίποτα¨ είναι ένταξη, επιτρέπεται, είναι καλό, δεν κάνει εντύπωση.
 |
| Add caption |
Το πιο γλυκό τίποτα.
Ξυπνήματα τα χαράματα για να απολαύσω την απόλυτη σιωπή. Χώρος πόσος χώρος υπάρχει, πολύτιμος. Όταν που και που στέκομαι πιο μακρυά τον βλέπω.
Πολύς χώρος, ζωτικός.
Βλέπω τα καλά και τα άσχημα, βλέπω στον καθρέφτη βλέπω τους κύκλους και τις επαναλήψεις της ζωής, τα γέλια και τα κλάματα, την γκρίνια και τις αγκαλιές.
Είδα μέσα από την θάλασσα το αύριο πλατύ, απέραντο γαλάζιο, αύριο ανοιχτό σε επιλογές και αποφάσεις.
, Το αύριο που δεν είναι μικρό και μας χωράει όλους σαν την θάλασσα.
Αύριο με σχέδια , όνειρα. Είδα το αύριο γεμάτο, όχι μόνο από χρόνο, σχολεία,δραστηριότητες, εκπαιδεύσεις, δουλειά και άγχος.
Είναι το ίδιο αύριο που είναι γεμάτο στιγμές, επιτυχίες, προσπάθεια, αποφάσεις, στόχους καθημερινούς, αγκαλιές, αγωνίες, λαχτάρες απόλαυση. Είναι αυτό το ίδιο αύριο που τα χωράει όλα.
Ποσό μεγάλη είναι η θάλασσα, ποσό γαλήνια, ποσό γενναιόδωρη και πλούσια. Ποσό άγρια και αδυσώπητη όταν αγριεύει ανίκητη από την αλαζονεία του ανθρώπου που θέλει να κυριαρχεί παντού.
Τις κακοτοπιές τις βλέπω έτσι και αλλιώς, λίγο πιο καθαρά βλέπω.
Τα άλλα. Αυτά της θάλασσας, τα γαλήνια, τα προσωπικά, τα κοντινά. Τα ωραία ,τα ¨αυτονόητα¨, αυτά που είναι για μια φορά όμορφες στιγμές και φεύγουν για πάντα. Αυτά που πρέπει να κρατάμε σφιχτά μέσα μας δυνατές αναμνήσεις και εικόνες.
Τις στιγμές.
Την στιγμή της αγκαλιάς. Την στιγμή του Φιλιού. Την στιγμή της συμπόνιας, της κατανόησης, της αλήθειας. Την στιγμή του θυμού, της σύγκρουσης της διαφωνίας για να φτιάξουμε μαζί μια καλύτερη στιγμή. Την στιγμή της δημιουργίας, του ονείρου, της φαντασίας, του παιχνιδιού.
Την ζωή στ´αλήθεια, Την βλέπω .αλλά όχι πάντα με τα ίδια μάτια. Μερικές στιγμές περνάει από μπροστά μου. Άλλες με προλαβαίνει , άλλες την προλαβαίνω. Άλλες με καθορίζει, άλλες την οδηγώ.
Βλέπαμε με τα παιδιά κ τον Δ. Τα μεγαλύτερα σπίτια στον κόσμο. Τεράστια, πλούσια και φανταχτερά. 265 μπάνια, 11 πισίνες, 3 Πάρκινγκ των 100 αυτοκινήτων, διαμάντια, χρυσός.... ποσό γελάσαμε ....
Στ´ αλήθεια. Ποσό γελοίοι μπορεί να είναι αυτοί οι τύποι που ζουν εκεί μέσα. Σε ένα σπίτι με 265 μπάνια! Γελάσαμε πολύ με την εικόνα, το χάος μέσα στο σπιτικό τους, την απόσταση, το χάσιμο, την αλαζονεία, την αμετροέπεια, το θράσος, τις ψεύτικες ανάγκες!!
Τα παιδιά ξεκαρδίζονται ! 265 μπάνια!
Μα γιατί τι νόημα έχει? Φούσκα!
Αφού το νόημα είναι εδώ μαζί μας , είμαστε εμείς....
Αυτό το καλοκαίρι ήταν μεγάλη ευκαιρία για κοντά.
Κοντά στην ζωή κοντά στους ανθρώπους μου όσο είμαι εδώ ακόμα και είναι και εκείνοι.
Κοντά ....
Καλό φθινόπωρο τώρα...
