Απόγευμα, πλατεία , καφεδάκι και τα παιδιά ατελείωτο παιχνίδι και αλητείες.
Κάποια στιγμή βλέπω τα αγόρια να τρέχουν ξοπίσω από κάτι μεγάλα παιδιά και να φωνάζουν.
" Φέρε πίσω το μπαλάκι μου!!!", έλεγε ο Κωνσταντής.
Τους το είχε δανείσει να παίξουν μπάλα αλλά εκείνα μετά δεν το το έδιναν πίσω.
Οι φίλοι του τον υποστηρίζουν, τρέχουν όλοι μαζί... Αλλά οι άλλοι είναι μεγαλύτεροι και τους πιάνουν κορόιδο. Είναι ομάδα και αυτό είναι όμορφο και συγκινητικό.
Τα μεγάλα αγόρια τους κοροϊδεύουν... εκείνοι δεν τα παρατάνε...έτσι σκέφτομαι...
έτσι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Μια συμμαθήτρια τους έρχεται τρέχοντας αγωνιώντας. Μαμά, λέει στην μητέρα της, ο αδελφός μου πήρε το μπαλάκι του Κωσταντή και δεν του το δίνει πίσω...
Τον υποστηρίζει σκέφτομαι ή απλά είναι η ευκαιρία της μικρής αδελφής να την πει στον μεγάλο αδελφό της.
Το κυνηγητό συνεχίζεται. Πηγαίνω κοντά και του λέω.
"Δώσε μου σε παρακαλώ το μπαλάκι του τώρα... φτάνει "
Μου το πετάει και φεύγει.
Καλό είναι να μπαίνει και ένα όριο που και που.
Ο Κωνσταντής το παίρνει και το δίνει στον σκύλο να παίξει...
Μετά από λίγο οι μεγάλοι ξαναέρχονται...Κωσταντή...πως ξέρουν το όνομά του...αναρωτιέμαι και δεν μ' αρέσει.
-"Σου πέταξα το άλλο σου μπαλάκι σε ένα σπίτι... "
Το κυνηγητό αρχίζει ξανά. Αυτή την φορά του πήραν το άλλο μπαλάκι και το έριξαν σε μία γειτονική αυλή. Η ομάδα των μικρών ξεκινάει ξανά την αποστολή πάρτε το μπαλάκι πίσω.
Ένας τρόπος να εκπαιδεύονται να διεκδικούν ό' τι τους ανήκει... σκέφτομαι.
Η μικρή ξαναέρχεται στην μαμά της, αυτή την φορά σε έξαλλη κατάσταση.
Μαμά ο αδελφός μου πέταξε το μπαλάκι του Κωσταντή σε μία αυλή!!!
Φεύγει σαν σίφουνας αφού λιγάκι χαϊδεύει πρώτα τον σκύλο.
Σε λίγο έρχονται και τα κορίτσια. Μαμά αυτά τα μεγάλα αγόρια μας απειλούν ότι θα μας πάρουν τα κλαδιά που παίζουμε... Είναι τα ίδια μεγάλα αγόρια...
Αυτά τα μεγάλα αγόρια...βαριούνται, θέλουν προσοχή, προσπαθούν έτσι να μεγαλώσουν...ποιος ξέρει τι ακριβώς κάνουν...τι στο καλό θέλουν από την ζωή μας....σκέφτομαι...
Κατευθύνομαι λοιπόν προς τα εκεί , ενώ ο Κωσταντής φωνάζει ενισχύσεις...τον μπαμπά του...
Ρε παιδιά , τους λέω ,εσείς ολόκληρα παλικάρια τα βάζετε με τα μικρότερα παιδιά? Είσαστε και εσείς κάποτε έτσι δεν γεννηθήκατε μεγάλα, για θυμηθείτε λιγάκι...
Τα μικρά αγόρια είναι σε μια κατάσταση , κάτι ανάμεσα σε έκσταση και θυμό και γέλιο και ένταση, έκσταση, διεκδίκηση.
Σίγουρα η φάση έχει πολύ σασπένς για εκείνα.
Τα μεγάλα φεύγουν σαν σίφουνες....εξαφανιζόλ...
Την επόμενη μέρα η ομάδα των μικρών αγοριών την έχουν στήσει στην γωνία και περιμένουν τους μεγάλους για να ζητήσουν ξανά τα κεκτημένα. Το χαμένο μπαλάκι...
Δεν τα παρατάνε...σκέφτομαι... μικροί διεκδικητές...πόσο χρήσιμο για την ζωή τους το μάθημα αυτό. Η εμπειρία με το μπαλάκι...Δεν ξέρω αν θα το πάρουν πίσω όμως μαθαίνουν. Μαθαίνουν την διεκδίκηση, την υγιή σύγκρουση, τον αγώνα, το να λένε την θέση τους, το να ζητάνε βοήθεια όταν κάτι τα ξεπερνάει.
Ωραία πολλή τροφή για κουβέντα και σκέψη...σκέφτομαι και χαμογελάω .
Κάποια στιγμή λοιπόν σκάνε μύτη ... τα μεγάλα αγόρια...
Πλησιάζουν τον Κωσταντή και τους φίλους του, ο ένας δεν είναι σήμερα μαζί τους...λείπει αυτός που πέταξε το μπαλάκι...
και κάτι τους λένε.
Κοιτάζω από μακρυά.
Πηγαίνουν προς τον δρόμο... όλοι μαζί...
Πηγαίνω κοντά τους ...
-"Γεια σας παιδιά." λέω.
-"εεεεε .... γειά σας...." αγχωμένα, τα μεγάλα αγόρια...ξαφνικά μικραίνουν μπροστά μου...
Επέστρεψαν τα δύο μεγάλα αγόρια από τα τρία...Όλο ντροπή, με χαμηλωμένο βλέμμα...
-"Ξέρετε ήρθαμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον Κωσταντή. Το παιδί που έριξε το μπαλάκι δεν είναι εδώ μαζί μας. Δεν το ξέραμε καλά και δεν θα είναι πια φίλος μας επειδή πέταξε το μπαλάκι..."
-"Δεν χρειάζεται να μην είναι πια φίλος σας επειδή πέταξε το μπαλάκι , λέω εγώ, αλλά κρίμα για εκείνον , που δεν ήρθε μαζί σας σε αυτή την θαρραλέα σας πράξη. Μπράβο! Ξέρω πως είστε φίλοι, σας είδα χθες... Όλοι κάνουμε λάθη το σημαντικό παιδιά είναι που το καταλάβατε και ήρθατε να επανορθώσετε. Που είναι λοιπόν το μπαλάκι? "
Κοιτάζω τον Κωσταντή...έχει συγκινηθεί και έχει μείνει άφωνος...
-"ευχαριστώ παιδιά!"...λέει...
Οποία τιμή τα μεγάλα αγόρια να γυρίσουν πίσω μόνο για εκείνον μετανιωμένα...ψήλωσε 3 κεφάλια από περηφάνια αλλά τους θαύμασε κιόλας!
Ωστόσο το μπαλάκι δεν είναι στα χέρια τους...
"Το μπαλάκι, λένε τα αγόρια, είναι σε αυτή την αυλή..." μου δείχνουν μια παρατημένη, οχυρωμένη αυλή σαν αυτή που όταν είμαστε παιδιά θα ήταν η αυλή που όλοι φοβούνται...
"Είναι εκεί και ένας κύριος που μας έβρισε, και δεν μας αφήνει να μπούμε",συνεχίζει το αγόρι, είπε να μπει μόνο ένας από εμάς, ένας μόνος του και φοβόμαστε...καταλαβαίνετε...ένας μόνος του για α φέρει το μπαλάκι..."
Ξαφνικά τα μεγάλα αγόρια γίνανε ξανά παιδιά...παιδιά που ζητάνε την προστασία μου... Και τα μικρά , και τα μεγάλα αγόρια μεταμορφώνονται σε μία ομάδα ενιαία. Έχουν μια αποστολή τώρα κοινή.
Το μπαλάκι!
"Φοβόμαστε... ε να μην πάει ένας μόνος του μέσα στην αυλή...ξέρετε..." βουρκώνει...από ντροπή, φόβο και την δύσκολη θέση που έχει φέρει τον εαυτό του ...
Βλέπω τον φόβο στα μάτια τους...τα μεγάλα αγόρια μίκρυναν ξαφνικά...
"Δεν θα πάει κανένας μόνος του παιδιά! Μην φοβάστε..." τους λέω ...
και γιατί αυτός να θέλει να πάει μέσα ένα παιδάκι μόνο του... αναρωτιέμαι και με ζώνουν τα φίδια...
Ξαφνικά είχαμε γίνει ομάδα.
Και είχα βρεθεί να προστατεύω τα παιδιά εκείνα που εχθές πείραζαν τα δικά μας...
Μεγάλο μάθημα για εκείνα τα μεγάλα αγόρια...
"Κανένας σας δεν θα μπει εκεί...και να σας πω κάτι? Ούτε και εγώ θα πάω. Και εγώ φοβάμαι! "
Ανακουφίστηκαν! Η αγωνία μειώθηκε.
"Θα φωνάξω τον μπαμπά μου...περιμένετε " λέει ο Κωσταντής!!
Και αποφασίζει να τους βοηθήσει να βγούνε από την δύσκολη θέση...
Όλο περηφάνια που αυτή την φορά θα τους βοηθήσει εκείνος προστατεύοντάς τους από τον άγνωστο που βρίζει....
Φεύγει σφαίρα!
Επιστρέφει με τον Δημήτρη, το σούπερ μαγικό δυνατό μπαμπά του!!!
Τα γυναικόπαιδα κάθονται στην μία μεριά της πλατείας και εκείνος περνάει απέναντι μόνος του και σε 2' φέρνει το μπαλάκι.
Δεν ξέρω τι από όλα αυτά ήταν αλήθεια και τι ήταν μέσα στα παιδικά παιχνίδια στ΄ αλήθεια...
Όμως ξέρω σίγουρα πως αυτά τα μεγάλα αγόρια...αυτά που έκαναν αλητείες...ήταν πολύ θαρραλέα για να επιστρέψουν και να επανορθώσουν με αυτό τον τρόπο απέναντι σε ένα μικρό παιδί...
Μπράβο παιδί μου που συγκινήθηκες...
Μπράβο μεγάλα αγόρια....που ζητήσατε συγνώμη με πράξεις...
Μπράβο παιδί μου που τους έσωσες...
Μπράβο μαγικέ μπαμπά του Κωσταντή!
Ο ήρωας Δημήτρης που ατρόμητος πλησίασε την τρομακτική αυλή και έφερε το μπαλάκι...!!!
Μεταξύ μας ...ένα μπαλάκι από το τζάμπο ήταν του 1 ευρώ αλλά δεν ήθελα να τους ξενερώσω...
Κάποια στιγμή βλέπω τα αγόρια να τρέχουν ξοπίσω από κάτι μεγάλα παιδιά και να φωνάζουν.
" Φέρε πίσω το μπαλάκι μου!!!", έλεγε ο Κωνσταντής.
Τους το είχε δανείσει να παίξουν μπάλα αλλά εκείνα μετά δεν το το έδιναν πίσω.
Οι φίλοι του τον υποστηρίζουν, τρέχουν όλοι μαζί... Αλλά οι άλλοι είναι μεγαλύτεροι και τους πιάνουν κορόιδο. Είναι ομάδα και αυτό είναι όμορφο και συγκινητικό.
Τα μεγάλα αγόρια τους κοροϊδεύουν... εκείνοι δεν τα παρατάνε...έτσι σκέφτομαι...
έτσι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Μια συμμαθήτρια τους έρχεται τρέχοντας αγωνιώντας. Μαμά, λέει στην μητέρα της, ο αδελφός μου πήρε το μπαλάκι του Κωσταντή και δεν του το δίνει πίσω...
Τον υποστηρίζει σκέφτομαι ή απλά είναι η ευκαιρία της μικρής αδελφής να την πει στον μεγάλο αδελφό της.
Το κυνηγητό συνεχίζεται. Πηγαίνω κοντά και του λέω.
"Δώσε μου σε παρακαλώ το μπαλάκι του τώρα... φτάνει "
Μου το πετάει και φεύγει.
Καλό είναι να μπαίνει και ένα όριο που και που.
Ο Κωνσταντής το παίρνει και το δίνει στον σκύλο να παίξει...
Μετά από λίγο οι μεγάλοι ξαναέρχονται...Κωσταντή...πως ξέρουν το όνομά του...αναρωτιέμαι και δεν μ' αρέσει.
-"Σου πέταξα το άλλο σου μπαλάκι σε ένα σπίτι... "
Το κυνηγητό αρχίζει ξανά. Αυτή την φορά του πήραν το άλλο μπαλάκι και το έριξαν σε μία γειτονική αυλή. Η ομάδα των μικρών ξεκινάει ξανά την αποστολή πάρτε το μπαλάκι πίσω.
Ένας τρόπος να εκπαιδεύονται να διεκδικούν ό' τι τους ανήκει... σκέφτομαι.
Η μικρή ξαναέρχεται στην μαμά της, αυτή την φορά σε έξαλλη κατάσταση.
Μαμά ο αδελφός μου πέταξε το μπαλάκι του Κωσταντή σε μία αυλή!!!
Φεύγει σαν σίφουνας αφού λιγάκι χαϊδεύει πρώτα τον σκύλο.
Σε λίγο έρχονται και τα κορίτσια. Μαμά αυτά τα μεγάλα αγόρια μας απειλούν ότι θα μας πάρουν τα κλαδιά που παίζουμε... Είναι τα ίδια μεγάλα αγόρια...
Αυτά τα μεγάλα αγόρια...βαριούνται, θέλουν προσοχή, προσπαθούν έτσι να μεγαλώσουν...ποιος ξέρει τι ακριβώς κάνουν...τι στο καλό θέλουν από την ζωή μας....σκέφτομαι...
Κατευθύνομαι λοιπόν προς τα εκεί , ενώ ο Κωσταντής φωνάζει ενισχύσεις...τον μπαμπά του...
Ρε παιδιά , τους λέω ,εσείς ολόκληρα παλικάρια τα βάζετε με τα μικρότερα παιδιά? Είσαστε και εσείς κάποτε έτσι δεν γεννηθήκατε μεγάλα, για θυμηθείτε λιγάκι...
Τα μικρά αγόρια είναι σε μια κατάσταση , κάτι ανάμεσα σε έκσταση και θυμό και γέλιο και ένταση, έκσταση, διεκδίκηση.
Σίγουρα η φάση έχει πολύ σασπένς για εκείνα.
Τα μεγάλα φεύγουν σαν σίφουνες....εξαφανιζόλ...
Την επόμενη μέρα η ομάδα των μικρών αγοριών την έχουν στήσει στην γωνία και περιμένουν τους μεγάλους για να ζητήσουν ξανά τα κεκτημένα. Το χαμένο μπαλάκι...
Δεν τα παρατάνε...σκέφτομαι... μικροί διεκδικητές...πόσο χρήσιμο για την ζωή τους το μάθημα αυτό. Η εμπειρία με το μπαλάκι...Δεν ξέρω αν θα το πάρουν πίσω όμως μαθαίνουν. Μαθαίνουν την διεκδίκηση, την υγιή σύγκρουση, τον αγώνα, το να λένε την θέση τους, το να ζητάνε βοήθεια όταν κάτι τα ξεπερνάει.
Ωραία πολλή τροφή για κουβέντα και σκέψη...σκέφτομαι και χαμογελάω .
Κάποια στιγμή λοιπόν σκάνε μύτη ... τα μεγάλα αγόρια...
Πλησιάζουν τον Κωσταντή και τους φίλους του, ο ένας δεν είναι σήμερα μαζί τους...λείπει αυτός που πέταξε το μπαλάκι...
και κάτι τους λένε.
Κοιτάζω από μακρυά.
Πηγαίνουν προς τον δρόμο... όλοι μαζί...
Πηγαίνω κοντά τους ...
-"Γεια σας παιδιά." λέω.
-"εεεεε .... γειά σας...." αγχωμένα, τα μεγάλα αγόρια...ξαφνικά μικραίνουν μπροστά μου...
Επέστρεψαν τα δύο μεγάλα αγόρια από τα τρία...Όλο ντροπή, με χαμηλωμένο βλέμμα...
-"Ξέρετε ήρθαμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον Κωσταντή. Το παιδί που έριξε το μπαλάκι δεν είναι εδώ μαζί μας. Δεν το ξέραμε καλά και δεν θα είναι πια φίλος μας επειδή πέταξε το μπαλάκι..."
-"Δεν χρειάζεται να μην είναι πια φίλος σας επειδή πέταξε το μπαλάκι , λέω εγώ, αλλά κρίμα για εκείνον , που δεν ήρθε μαζί σας σε αυτή την θαρραλέα σας πράξη. Μπράβο! Ξέρω πως είστε φίλοι, σας είδα χθες... Όλοι κάνουμε λάθη το σημαντικό παιδιά είναι που το καταλάβατε και ήρθατε να επανορθώσετε. Που είναι λοιπόν το μπαλάκι? "
Κοιτάζω τον Κωσταντή...έχει συγκινηθεί και έχει μείνει άφωνος...
-"ευχαριστώ παιδιά!"...λέει...
Οποία τιμή τα μεγάλα αγόρια να γυρίσουν πίσω μόνο για εκείνον μετανιωμένα...ψήλωσε 3 κεφάλια από περηφάνια αλλά τους θαύμασε κιόλας!
Ωστόσο το μπαλάκι δεν είναι στα χέρια τους...
"Το μπαλάκι, λένε τα αγόρια, είναι σε αυτή την αυλή..." μου δείχνουν μια παρατημένη, οχυρωμένη αυλή σαν αυτή που όταν είμαστε παιδιά θα ήταν η αυλή που όλοι φοβούνται...
"Είναι εκεί και ένας κύριος που μας έβρισε, και δεν μας αφήνει να μπούμε",συνεχίζει το αγόρι, είπε να μπει μόνο ένας από εμάς, ένας μόνος του και φοβόμαστε...καταλαβαίνετε...ένας μόνος του για α φέρει το μπαλάκι..."
Ξαφνικά τα μεγάλα αγόρια γίνανε ξανά παιδιά...παιδιά που ζητάνε την προστασία μου... Και τα μικρά , και τα μεγάλα αγόρια μεταμορφώνονται σε μία ομάδα ενιαία. Έχουν μια αποστολή τώρα κοινή.
Το μπαλάκι!
"Φοβόμαστε... ε να μην πάει ένας μόνος του μέσα στην αυλή...ξέρετε..." βουρκώνει...από ντροπή, φόβο και την δύσκολη θέση που έχει φέρει τον εαυτό του ...
Βλέπω τον φόβο στα μάτια τους...τα μεγάλα αγόρια μίκρυναν ξαφνικά...
"Δεν θα πάει κανένας μόνος του παιδιά! Μην φοβάστε..." τους λέω ...
και γιατί αυτός να θέλει να πάει μέσα ένα παιδάκι μόνο του... αναρωτιέμαι και με ζώνουν τα φίδια...
Ξαφνικά είχαμε γίνει ομάδα.
Και είχα βρεθεί να προστατεύω τα παιδιά εκείνα που εχθές πείραζαν τα δικά μας...
Μεγάλο μάθημα για εκείνα τα μεγάλα αγόρια...
"Κανένας σας δεν θα μπει εκεί...και να σας πω κάτι? Ούτε και εγώ θα πάω. Και εγώ φοβάμαι! "
Ανακουφίστηκαν! Η αγωνία μειώθηκε.
"Θα φωνάξω τον μπαμπά μου...περιμένετε " λέει ο Κωσταντής!!
Και αποφασίζει να τους βοηθήσει να βγούνε από την δύσκολη θέση...
Όλο περηφάνια που αυτή την φορά θα τους βοηθήσει εκείνος προστατεύοντάς τους από τον άγνωστο που βρίζει....
Φεύγει σφαίρα!
Επιστρέφει με τον Δημήτρη, το σούπερ μαγικό δυνατό μπαμπά του!!!
Τα γυναικόπαιδα κάθονται στην μία μεριά της πλατείας και εκείνος περνάει απέναντι μόνος του και σε 2' φέρνει το μπαλάκι.
Δεν ξέρω τι από όλα αυτά ήταν αλήθεια και τι ήταν μέσα στα παιδικά παιχνίδια στ΄ αλήθεια...
Όμως ξέρω σίγουρα πως αυτά τα μεγάλα αγόρια...αυτά που έκαναν αλητείες...ήταν πολύ θαρραλέα για να επιστρέψουν και να επανορθώσουν με αυτό τον τρόπο απέναντι σε ένα μικρό παιδί...
Μπράβο παιδί μου που συγκινήθηκες...
Μπράβο μεγάλα αγόρια....που ζητήσατε συγνώμη με πράξεις...
Μπράβο παιδί μου που τους έσωσες...
Μπράβο μαγικέ μπαμπά του Κωσταντή!
Ο ήρωας Δημήτρης που ατρόμητος πλησίασε την τρομακτική αυλή και έφερε το μπαλάκι...!!!
Μεταξύ μας ...ένα μπαλάκι από το τζάμπο ήταν του 1 ευρώ αλλά δεν ήθελα να τους ξενερώσω...
