Πάσχα χωρίς πασχαλιά γίνεται;

Πάσχα χωρίς πασχαλιά γίνεται; Σίγουρα όχι!
Να΄μαστε λοιπόν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι στην Ελασσόνα όπου θα περάσουμε τις ημέρες του Πάσχα. 
Το τοπίο είναι μαγικό και η συγκίνηση μεγάλη, μια που η μικρή Ζουζού για πρώτη φορά επισκέπτεται το χωριό του πατέρα της και εκεί την περιμένουν ο παππούς, η γιαγιά της και η προ- γιαγιά της.
Είναι η αγαπημένη μου ώρα, το σούρουπο και βρίσκω ευκαιρία να ξετρυπώσω από το σπίτι και να απολαύσω έναν ζεστό καφέ στον κήπο που κάθε φορά που τον βλέπω τον ερωτεύομαι ξανά και ξανά.
Η ησυχία με γαληνεύει και τα χρώματα μου δημιουργούν ευεξία και χαλάρωση.
Μμμμμ βαθιά ανάσα και απογευματινή δροσούλα...
υπέροχο ηλιοβασίλεμα...
Καλό μας Πάσχα σκέφτηκα και χαμογέλασα με ευγνωμοσύνη για την τύχη μου...
περπάτησα μια βόλτα ως το ποτάμι που είναι στο τέλος του κήπου να απολαύσω τον ήχο του νερού και την φύση σε όλο της το μεγαλείο. 
Τι κόκκινο!
γυρνώντας προς το σπίτι συναντώ το εκκλησάκι της γιαγιάς της Ζουζούς και φέρνω στο μυαλό μου εικόνες της δικής μου γιαγιάς...
Είχε πάντα το καντηλάκι αναμμένο στην κουζίνα της και στο τραπέζι τον "Ριζοσπάστη". Θυμάμαι να την ρωτάω "γιαγιά πως τα έχεις συνδυάσει στο μυαλό σου αυτά τα δύο,δεν είναι αντιφατικά;¨
και εκείνη ,"τι αντιφατικά παιδί μου, υπήρχε μεγαλύτερος κομμουνιστής από τον Χριστό;"
στην πόρτα της αποθήκης βλέπω φως, ο παππούς της Ζουζούς έπιασε δουλειά και ετοιμάζει το κοκορέτσι και το αρνί για αύριο.Είναι μεγάλος μάστορας και κάθε χρόνο μας ετοιμάζει λιχουδιές.
το σπίτι μέσα φιλόξενο και ζεστό όπως πάντα με στρωμένο το κόκκινο χαλί του, να μας περιμένει
Το βράδυ της επόμενης μέρας πήγαμε στην Ανάσταση. Χάζευα τον κόσμο στην πλατεία, όμορφη εικόνα σαν να μην είχανε προβλήματα...
Πόσοι από αυτούς πιστεύουν, πόσοι έρχονται για την παράδοση και πόσοι για "να μην πει ο κόσμος", αναρωτήθηκα...
Πάντως όλοι κρατάνε την λαμπάδα τους ευλαβικά ο καθένας για τους δικούς του λόγους και αυτό είναι συγκινητικό.

τσουγκρίσαμε τα αυγά και φυσικά όπως πάντα το δικό μου έσπασε...
της Ζουζούς όμως ήταν γερό, γερό να είναι και το κοριτσάκι μου, ευχήθηκα σιωπηλά
Το επόμενο πρωί προς μεγάλη μας έκπληξη η μέρα ήταν ηλιόλουστη και φωτεινή!
Βάλαμε λοιπόν τα πασχαλιάτικα μας και βγήκαμε στην αυλή μια που το αρνί ψηνόταν από νωρίς
Η φύση ήταν θαυμάσια και γω δεν ήξερα τι να πρώτο φωτογραφήσω!!
τα μελίσσια του παππού της Ζουζούς, που κάθε χρόνο με την δική του φροντίδα μας δίνουν μέλι 
τις πεταλούδες, 
τις μαργαρίτες για να σιγουρευτώ ότι μ' αγαπάει, όπως κάναμε παλιά, 

το χέρι της γιαγιάς που φροντίζει το παιδί μου με τόση ζεστασιά.
το πράσινο της φύσης, αγαπημένο χρώμα ζωντανό, ζωηρό και πάντα αναπνέει,
Καθίσαμε έξω μέχρι το σούρουπο και πάλι που ήταν το ίδιο γενναιόδωρο με τα προηγούμενα
Ήρθε η ώρα να κοιμηθεί το μωρό μας.
Κοιμήσου αγγελούδι μου
Έφτασε η μέρα του αποχωρισμού. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, φάγαμε το υπέροχο φρικασέ της πεθερούλας μου, κάναμε μια τελευταία βόλτα στην Ελασσόνα για ένα καφεδάκι με φίλους. 
Ο ουρανός μουντός και θλιμμένος ψιλόβρεχε από το πρωί σαν να μην ήθελε να φύγουμε. 
Εμείς όμως το ξέραμε. Ήρθε η στιγμή να γυρίσουμε στο σπιτάκι μας...
Δεν δυσκολευτήκαμε πολύ, άλλωστε θα τους δούμε ξανά σύντομα. Είπαμε να έρθουν στην Αθήνα να μας δούνε και όλα τα σχετικά. 

Η προγιαγιά όμως μας αποχαιρετούσε με δάκρυα στα μάτια και ευχές. Έβρεχε και ήρθε στο αυτοκίνητο να δει το μωρό, να μας ξεπροβοδίσει. 
"Πήγαινε μέσα γιαγιά θα κρυώσεις", της είπε ο Δ. πατέρας της Ζουζούς. 
Πολλές ευχές για την μικρή Ζουζού, το πρώτο της δισέγγονο. 
"Καλά να μεγαλώσεις και να' σαι τυχερή, και να σε αγαπάνε και να είσαι υγιής και δυνατή στην ζωή σου, να ζήσεις πολλά χρόνια σαν και εμένα μωρό μου..."
Η γιαγιά χαιρετούσε το μωρό σαν να μην επρόκειτο να το ξαναδεί. 
Είναι 95 χρονών αυτή η γυναίκα και δυνατή σαν το ατσάλι. 
Έκλαιγε όμως, για κάποιον λόγο έκλαιγε. Φοβάται...
 Το είπε όμως "γεια σου μωράκι μου και δεν θα σε ξαναδώ"
Μπήκαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο γιατί έβρεχε πολύ. Και τι θα πάθεις από την βροχή; 
Η αλήθεια είναι άλλη. Μόλις ξεκινήσαμε κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε δάκρυα στα μάτια και οι δύο και έναν φόβο που δεν τολμάει κανείς εύκολα να εκφράσει. Για λίγο δεν μιλούσαμε...
Τελικά ο Δ. είπε,"Την είδες; Αποχαιρετούσε την Ζουζού, λες να είναι αλήθεια;"
Δεν ήξερα την απάντηση. Αυτή η γυναίκα έχει 94 χρόνια διαφορά με το μωρό μας, σχεδόν έναν αιώνα και όμως έχει καταφέρει να είναι ακόμα επιθυμητή. Ακόμα την θέλουμε μαζί μας στην ζωή, παρόλο που η ίδια έχει κουραστεί από αυτήν, όπως λέει. Την θαυμάζω για αυτό. Την ευγνωμονώ για τις ευχές της. 
"Δεν ξέρω αγάπη μου, η Ζουζού έχει όλη την ζωή μπροστά της και οι ευχές της γιαγιάς είναι μαγικές, θα δεις..."
"Εις το επανιδείν". 

Σχόλια

  1. Πωπω! Διαβάζοντας σκεφτόμουν να σου πω πόσο όμορφες είναι οι φωτογραφίες σου και πόσο χαίρομαι που περάσατε τόσο όμορφα....αλλά τελικά στο τέλος συγκινήθηκα...πολύ...πάρα πολύ! Δεν ξέρω αν είναι αληθινό το προαίσθημα της γιαγιάς ή απλά είναι η λογική που την κάνει να λεει αυτά τα λόγια. Σημασία έχει ότι τα είπε! Πολλά φιλιά
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολύ...ήταν πολύ ωραία πράγματι, πολύ κοντά στην φύση και αυτό μ' αρέσει. Η γιαγιά του Δ. ...ναι γλυκούλα, η γιαγιά Παρασκευή. Τι να πω...Η δική μου γιαγιά, η Μαριάνθη είχε προαίσθημα ότι θα φύγει και κάποιο διάστημα νωρίτερα έλεγε "μόνο να πεθάνω στο πόδι, ούτε νοσοκομεία ούτε αρρώστιες, μόνο αυτό θέλω".Έτσι και έγινε. Βγήκε να φτιάξει χιονάνθρωπο στην αυλή μας και την επόμενη μέρα το πρωί έφυγε...
    Ο χιονάνθρωπος ακόμα χαμογελούσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα! Χαίρομαι που σε βρίσκω! Η ανάρτησή σου υπέροχη, συγκινητική, γεμάτη όμορφα συναισθήματα ή μάλλον ανθρώπινα συναισθήματα με έκανε να ταξιδέψω μαζί σου!!! Όσο για τις φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη, την πόλη μας... είναι τέλειες!!! Ευχαριστώ για την όμορφη ανάρτηση. Αν θέλεις, σε καλώ για μια επίσκεψη στο μπλογκοσπιτάκι μου! Καλή εβδομάδα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μόλις σε επισκέφτηκα kiki και σου άφησα και τις εντυπώσεις μου!!
    θα τα λέμε συχνά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γύκιά μου...από που να αρχίσω!! Από τις υπέροχες εικόνες...Τι ηλιοβασίλεμα , τι φύση, τι χρώμα!! Αχ συγκινούμαι...η Ελασσόνα είναι δίπλα στα μέρη του πατέρα μου και ξέρω πως εκεί η φύση είναι μαγική! Τι όμορφο το πατροκό του αγαπημένου και τι συγκίνηση τα χέρια της γιαγιάς....Το αγόρι μοιάζει με τη γιαγιά του πολύ!! Έτσι είναι οι γιαγιαδες, είναι έτοιμες για κάθε τέλος...έχουνε αποδεχτεί τα αντίο τους...δεν είναι φοβερή σοφία αυτό; Να είστε όλοι καλά κι η γλυκιά γιαγιούλα ακόμη καλύτερα κι η μικρή Ζουζού να 'χει τα χρόνια της...φιλιά μικρή... Ευγενικό και ευαίσθητο πλάσμα μου...εγώ ξέρω τι σόι στραβόξυλο είσαι αλλά η ψυχούλα σου η τεράστια φαίνεται σε κάθε μαγική σου εικόνα!! Είναι τυχερό το νινί σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις