Έχω καιρό να γράψω...

Έχω καιρό να γράψω...
Έπρεπε να οργανώσω την καθημερινότητα μας το τελευταίο διάστημα, να φροντίσω λιγάκι την υγεία μου και να βρω διεξόδους για να μην χάνω την αισιοδοξία μου που τόσο αγαπώ!!

Πραγματικά έχω κουραστεί σε αυτή την χώρα να δίνω,δίνω δίνω, φόροι, μειώσεις,αυξήσεις,το χειρότερό μου όμως είναι οι άνθρωποι...
Έχω σκεφτεί πολλές φορές τα αίτια και τις συνέπειες τις κρίσης και του καπιταλισμού, υπάρχουν άπειρες πηγές να διαβάσεις και να προβληματιστείς, να ψάξεις να βρεις υπαίτιους και ευθύνες.

Αρκεί να μην ξεχνά κανείς τον εαυτό του. Αυτό έχουμε ξεχάσει σε αυτή την χώρα τον εαυτό μας. Την δική μας ευθύνη την προσωπική.
Το προσωπικό βόλεμα και καρέκλα, την τεμπελιά, την ασυδοσία, την αδιαφορία, την απάτη, την "εξυπνάδα" του Έλληνα που δεν είναι παρά πονηριά...

Ξέρω ξέρω υπάρχει μεγάλος αντίλογος για όλα αυτά και είναι όλα σωστά. συμφωνώ...
Αλλά θα επιμείνω....
ΟΧΙ όσο δεν αλλάζουμε σαν άνθρωποι εγώ τρομάζω, θυμώνω, απογοητεύομαι και απαξιώνω οποιαδήποτε υποτιθέμενα δίκια. "Γιατί να κόψω απόδειξη όταν δεν έχω παροχές, γιατί να μην παρκάρω στο πεζοδρόμιο όταν δεν έχω που να παρκάρω, γιατί να μην κλέψω την εφορία όταν πληρώνω χαράτσι κάθε χρόνο κ.λ.π."
Γιατί γιατί γιατί....
Για να μπορείς να ζητάς πρέπει πρώτα να είσαι εντάξει, ντόμπρος και ειλικρινής στις πράξεις...
Είναι τόσο απλό και τόσο λίγοι οι άνθρωποι που το βλέπουν...Δεν μπορεί να ψάχνει κανείς να βρει το δίκιο του στην παρανομία του διπλανού...

Είμαι τώρα στο 6ο μήνα της εγκυμοσύνης και το αγοράκι μας μεγαλώνει και βαραίνει στην κοιλιά μου...ενώ το Αλικάκι...έχει πάρει δρόμο και ποιος το πιάνει το γλυκάκι μου!!!

Έτσι χρειαστήκαμε βοήθεια στο σπίτι μια που είμαστε μόνοι μας στην Αθήνα και οι πολύτιμες γιαγιάδες είναι μακρυά...και η κοιλιά μεγαλώνει...

Εγώ κρατήθηκα μέχρι τον 5ο μήνα και παρόλο που ο γιατρός με "μάλωνε" κάθε φορά, εγώ έβαλα μπροστά την πίστη μου στο καλό μέλλον που έρχεται και είπα"δεν θα συμβεί τίποτα κακό αυτή την φορά θα τα καταφέρουμε μόνοι μας". Το σώμα όμως τελευταία άρχισε να διαμαρτύρεται, να μην υπακούει και να δίνει σημάδια ανάγκης.
Εντάξει είπα. Στοπ. Πρέπει να το πάρω στα σοβαρά και να ακούσω την ανάγκη του για να δώσω χώρο και υγεία στον μικρό μας που έρχεται να μεγαλώσει όπως του αξίζει. Το ζητούμενο δεν είναι να κάνω εγώ τον τύπο "δεν χρειάζομαι βοήθεια" αλλά να ζητήσω βοήθεια τώρα που την έχω ανάγκη...
Έτσι άρχισε η αναζήτηση βοήθειας στο σπίτι.
Είδαμε πολλές κυρίες για την θέση αυτή. Σίγουρα όσοι το έχετε περάσει τώρα χαμογελάτε με κατανόηση... Η μία δεν μπορούσε να κάνει δουλειές, ή άλλη έμενε μακρυά και θα κουραζόταν στα πήγεν -έλα, η τρίτη ήρθε, έμοιαζε καλή αλλά με την πρώτη ευκαιρία μας έδειξε ένα εντελώς άλλο πρόσωπο, η άλλη θιγμένη μας είπε "ε όχι και δουλειές εγώ είμαι μαγείρισσα"....και πάει λέγοντας...Ο κατάλογος μακρύς και εμείς αναρωτιόμασταν ...δεν υπάρχει ανεργία ρε γαμώτο? Δεν θέλουν δουλειά?
Έχω κάνει διάφορες δουλειές στην ζωή μου μέχρι να πάρω το πτυχίο μου και να βρω την δουλειά που τώρα έχω και αγαπάω. Σερβιτόρα, φυλλάδια, γραμματέας, πωλήτρια, ηλεκτρονικά, εθνικό κτηματολόγιο και πάει λέγοντας. Δεν θεώρησα ποτέ καμία δουλειά ντροπή. Αντίθετα καμάρωνα. Καμάρωνα που μπορώ, που θέλω που δεν φοβάμαι...
Τώρα τι έχει συμβεί...οι άνθρωποι θίγονται, θέλουν όλοι μια δουλειά γραφείου που τις μισές ώρες μάλιστα να μην την κάνουν και σωστά?
Λέγαμε με τον Δ. "τι συμβαίνει δεν υπάρχει ανεργία "Από το πρακτορείο μας έλεγαν "μόνο ξένες οι Ελληνίδες δεν κάνουν δουλειές στο σπίτι!!!!!"
Από τότε που η δουλειά έγινε ντροπή σε αυτή την χώρα σταμάτησε ο Έλληνας να δουλεύει και άφησε τα "κορόιδα" να βγάζουν την βρώμικη δουλειά.
Χαίρομαι πολύ που ανήκω στα "κορόιδα" και είμαι περήφανη για αυτό! Θέλω η ζωή μου να έχει αξία και περηφάνια και να την κερδίζουμε μόνοι μας εγώ και ο Δ. και όχι να την κλέβουμε από τον διπλανό την στιγμή που κοιτάζει αλλού!!
Και ευτυχώς μέχρι στιγμής το καταφέρνουμε καλά...