Υπάρχει Άγιος Βασίλης!!!



έφυγαν και αυτά τα Χριστούγεννα και πάνε.

Επιστροφή στις ρίζες...

Είναι περίεργο που οι ρίζες έχουν αρχίσει και είναι στην Αθήνα και η Θεσσαλονίκη είναι το μέρος των διακοπών μας...

Ήμασταν στην Θεσσαλονίκη και έλεγα "όταν πάμε σπίτι..." και εννοούσα την Αθήνα... Μπερδευόμουν...Όταν το συνειδητοποίησα τρόμαξα... Σκέφτηκα, μα είμαι ήδη σπίτι...στην Θεσσαλονίκη.

Μια παιδική φωνούλα με ξύπνησε από το χάσιμο : "Το σπίτι μας είναι στην Αθήνα μαμά!!!"

 Στην Θεσσαλονίκη , παραμονή Πρωτοχρονιάς στην κλασική μας βόλτα στα λουλουδάδικα συνάντησα δυο ανθρώπους αγαπημένους, που είχα να δω χρόνια πολλά.
Είχα διαβάσει για το μαγαζί τους σε κάποια περιοδικά και πήγαμε όλοι μαζί οικογενειακώς. Άλλωστε παραμονή Πρωτοχρονιάς πάντα κάνουμε βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

https://www.lifo.gr/articles/taste_articles/182502/o-kafenes-toy-mitsara-kai-to-megalytero-parti-tis-thessalonikis

Τους γνώρισα όταν είμασταν σχεδόν παιδιά 26 χρόνων. Όλοι μαζί παλεύαμε ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.Εγώ από λαχτάρα για την ζωή, πίστη και εμπιστοσύνη και εκείνοι για την ίδια τους την ζωή .
Μαγικό! Μαγικες αλλαγές!

Κάθε φορά που πηγαίνω στην Θεσσαλονίκη νιώθω ότι ενώνεται το παρόν με το παρελθόν μου. Ποτέ δεν μου φτάνουν οι μέρες. Πάντα είναι και άλλοι που δεν κατάφερα να δω. άραγε ξέρουν πως είναι για εμένα στην ίδια θέση στην καρδιά μου;
Το χρειάζομαι αυτό. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι τα ζουζούνια έχουν και τα δύο γεννηθεί στην Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη είναι απλά "το χωρίο της μαμάς ".
Πάντα ήθελα να έχω χωρίο. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το χωριό μου θα γίνει η Θεσσαλονίκη.

 Έτσι πηγαίνοντας "στου Μήτσου" ήταν για εμένα μια γλυκιά σύνδεση με το παρελθόν, ένα κομμάτι  σημαντικό. Πήγαμε όλοι μαζί, ήθελα και την οικογένεια μαζί μου. Έχω ανάγκη το τωρινό μου κομμάτι να συναντιέται με τα παλιά που και που.  Kαι εκείνοι έρχονται με χαρά.

Του λέω " έχετε πολύ δουλειά;"
              " Ναι έχουμε" κοντοστάθηκε...
              " Τόσο πολύ άλλαξα; "
              " Βγάζεις τον σκούφο; A!! Η Μαριάνθη μου! η δική μου Μαριάνθη!"

Συγκινητικό..

Η δική μου Θεσσαλονίκη. Οι δικές μου παλιές εικόνες, οι δικοί μου άνθρωποι είναι εκεί.

Μικροί αγωνιστές,  μεγάλοι δάσκαλοι της αλλαγής.

Πως να μιλήσεις για αλλαγή αν παραμένεις ίδιος. Πως να παραμείνεις ίδιος αν είσαι στ´ αλήθεια ζωντανός. Και αν αλλάξεις, χάνεις στοιχεία του εαυτού σου...Γίνεσαι άλλος; Και δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος;
"Η μεταμόρφωση", του Καφκα και όλα γίνονται πραγματικά. Μεγαλώνοντας γινόμαστε το τέρας που πάντα φοβόμασταν ότι θα είμαστε;



Την άλλη μέρα η Α. με ρώτησε  "μαμά πως τον έλεγαν χθες τον φίλο σου είπαμε; "
                                                    "Δ. "
                                                    "Από που γνωρίζεστε; Ήσασταν μαζί στο σχολείο;"
                                                    "Ήμασταν μαζί στα πρώτα βήματα στην δουλειά μου. Εκείνος
                                                     άλλαζε και εγώ μάθαινα. "
                                                    " τι μάθαινες;"
                                                    " Μαθαινα τι θα πει ευθύνη, μάθαινα πως αλλάζουν οι άνθρωποι, τι
                                                      θα πει σθένος και αγάπη για την ζωή.
                                                      Μάθαινα ότι μόνο χαρίζοντάς το γίνεται δικό σου. "
                                                   " Θα ξαναπάμε μια μέρα στο μαγαζί τους;"
                                                   " θα ξαναπάμε αγάπη μου. "
Ήθελε να ξαναπάει.

Είδαμε ανθρώπους αγαπημένους... καφεδάκι, κουβέντες, στιγμές,

βόλτες....
αγαπημένη παραλία...

Στην παραλία γνωρίσαμε έναν μικρό φίλο...
Δεν μιλούσε ελληνικά, ξυπόλητος, βρώμικος. Μόλις έιδε τα παιδιά ήρθε τρέχοντας.
Με νοήματα μας είπε ότι ο πατέρας του πουλούσε κάτι πράγματα λίγο πιο κάτω στην παραλία.
Ήθελε να κάνει πατίνι, να παίξει.
Τα παιδιά χάρηκαν.
Δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα όμως δεν είχε καμία σημασία για εκείνα. Ήξεραν.
 Ήξεραν την λαχτάρα του μικρού αγνώστου να παίξει.
Ο Κ. του έδωσε το πατίνι του, "το αγορίστικο".
Έκείνος χαμογέλασε.
Ήθελαν να παίξουν, όμως για εμάς που ήμασταν ντυμένοι με τα χοντρά μας ρούχα, τα σκουφιά και τα γάντια έκανε πολύ κρύο...Έκείνο ξυπόλυτο έψαχνε παρέα. Μας περιμέναν άλλωστε και σε ένα μαγαζί εκεί κοντά φίλοι για φαγητό. Εκείνου του είχε πάρει ο μπαμπάς του ένα κουλούρι. Δεν τον πείραζε το κρύο και η πείνα, ήθελε μόνο παιδάκια να παίξει.
Ένιωσα έναν βαθύ πόνο και μια απέραντη ντροπή. Όχι ενοχή. Ντροπή για αυτά που έχουμε. Για τον κόσμο που ζούμε. Λες και ήταν η πρώτη φορά που το σκεφτόμουν.
 Η διαφορά τώρα ήταν μια αίσθηση ανυμπόριας και θυμού μπροστά στην εικόνα αυτού του παιδιού. Ντροπή μπροστά στην ευκολία με την οποία συνδέθηκαν τα δικά μου παιδιά με εκείνο. Χωρίς φόβο,  χωρίς δισταγμό...
Ήταν απλά ένα παιδάκι.
Ένιωσα τεράστια την ευθύνη την οποία έχουμε όλοι οι ενήλικες γαμώτο....
Ένιωσα και περηφάνεια για τον Κ. και την Α. που έπαιξαν μαζί του χωρίς να τα πειράζει η φτώχεια, η βρωμιά, ο τρόπος που ο μικρός άρπαξε με λαχτάρα το πατίνι για να παίξει.

Κατάλαβαν χωρίς λόγια ότι ήταν απλά λαχτάρα. Τα παιδιά έχουν την δική τους γλώσσα.

Την Αθήνα την αγαπώ όμως η Θεσσαλονίκη κάποιες φορές μου λείπει.
Η θάλασσα και οι άνθρωποι, όχι όλα.
Η θάλασσα και οι άνθρωποι μου λείπουν .

Είμαι στην Αθήνα 8 χρόνια. Πέρασαν στιγμές αγωνίας, μοναξιάς, νοσταλγίας, πόνου, χαράς , αισιοδοξίας, δύναμης, ασφάλειας, φόβου, τόλμης, διεκδίκησης, απόλαυσης, γέλιου ...

Τα τελευταία χρόνια έκανα τεράστιες αλλαγες στην ζωή μου. Και πήγαν καλά...
έχω και καλούς ανθρώπους γύρω μου.


Ξέρεις αν τους διαλέξεις προσεκτικά το ξέρουν και εκείνοι και ανταποκρίνονται.

Πήγαν καλά...
Η αλλαγή σημαίνει για εμένα προσθέτω.
Δεν πετάω τίποτα. Μόνο προσθέτω.
Βλέπω, καταλαβαίνω, προσθέτω.
Αφουγκράζομαι, νιώθω και προσθέτω.
Προσθέτω συμπεριφορές, εμπειρίες, εικόνες, λέξεις.
 Και ότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες... δεν πετιέται...δεν είναι σαν να μην συνέβει...γράφει...μπάινει στον πάγο όμως για τα καλά.
Ακινητοποιήται και ξέρω καλά ότι υπάρχει εκεί.
΄Ολα είναι κομμάτι δικό μου, άλλα χρήσιμα άλλα άχρηστα. Έπειτα είναι και το πλαίσιο, οι συνθήκες και η στιγμή που λέμε.

Το σπίτι μου είναι πλέον στην Αθήνα. Είναι εδώ. Η μικρή μας γειτονιά, το πάρκο, το σχολείο των παιδιών, οι φίλοι, οι άνθρωποι, πάλι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί.



Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν.
Και ξέρω, πως υπάρχει άγιος Βασίλης.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις