PAUSE
Στο σπίτι παίζαμε κρυφτό. Εγώ τα φυλούσα, μετρούσα αργά και καθαρά μέχρι το 100 για να προλάβουν . Ο καθένας πήγαινε με τον ρυθμό του. Άλλος έτρεχε, άλλος κοντοστέκονταν, άλλος γελούσε...Τα φυλούσα και φυσικά συνέχεια έχανα. Οι μικροί ταραξίες έτρεχαν πιο γρήγορα, εγώ έτρεχα λίγο πιο αργά και με προλάβαιναν... Τα έφτυναν... και γελούσαμε... Τους έψαχνα στα ντουλάπια, στα ποτήρια, στο μπάνιο, στην ξύστρα, και γελούσαμε...
Ξαφνικά μαλώνουν τα ακούω...
Μόλις πήγα μέσα και είπα με αυστηρό υφός "τι έγινε γιατί μαλώνετε;" !!
Γίνονται ένα μέτωπο!! "αν δεν μπορείτε να παίξετε μαζί τώρα παίξτε για λίγο χωριστά".
"Τι λες; " ο μικρός δικηγόρος αδιάβαστος, ο Κ. "Εγώ θα παίζω με την Α'.
"Και εγώ με τον Κ. έλα μαμά μη μας χαλάς το παιχνίδι!!!"
Μου την είπαν κιόλας, σκέφτομαι... ότι χαλάω το παιχνίδι...οκ...μάλλον περισσεύω..
Η αγαπημένη μου λέξη ήταν "σκατά"!
Τώρα ησυχία.. ύπνος και ησυχία...
PAUSE
Μεγαλώνουν και αλλάζουν. Κάποιες φορές νιώθω πως δεν μου φτάνει ο χρόνος. Θα ήθελα να μην χάνω στιγμή. Την ώρα που γυρνούν από το σχολείο κουρασμένα... την ώρα του μεσσημεριανου φαγητού... την χαρά της στιγμής της ... την στιγμή της αντάμωσης μετά το σχολείο.. το γέλιο, το κλάμα, την γκρίνια...την στιγμή ρε γαμώτο...
Να μην φύγουν οι στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν πια...
Δεν προλαβαίνω... Ειναι όλες οι στιγμές δικές τους και δεν τις προλαβαίνω όλες. Τώρα που χωράω, τώρα που με θέλουν ακόμα εκεί...
Θα ήθελα να μην κάνω κανένα λάθος σκέφτομαι...ξέρω πως είναι αδύνατον... ξέρω πως δεν ειναι μακρυά το "άσε με ρε μάνα", "με έπρηξες", "φύγε από το δωμάτιό μου" και άλλα χειρότερα...ξέρω πως θα είναι η ανάγκη τους να μεγαλώσουν, να ελευθερωθούν από τα λάθη μου...
Είμαι σίγουρη για πολλά όμως συνέχεια αλλάζουν, η πραγματικότητα μεταβάλεται , οι συνθήκες αλλάζουν, οι ανάγκες της ηλικίας, οι ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά...προσπαθώ να τους διαβάζω, να ακούω, να αφουγκράζομαι... να προλαβαίνω...
Ο Κ. μου είπε μία μέρα " έλα ρε μαμά όλο ερωτήσεις είσαι , πως νιώθω και τι σκέφτομαι..."
Γέλασα πολύ.
Θυμήθηκα μια πολύ παλιά ομάδα στην ΙΘΑΚΗ... ένας θεραπευόμενος έκλαιγε μιλώντας για τον εαυτό του και ένας άλλος "σκληρός " σαν βούτυρο που δεν άντεξε τον πόνο, από την αμηχανία του θύμωσε και του είπε με προφορά του κάμπου (για να τιμήσω και τις Βλάχικες ρίζες της οικογένειας) "άιντε ρε γίδι όλο νιώθεις και νιώθεις...ποιος είσαι ρε γίδι ό νιώθωγλου;"
Οκ. Κατάλαβα...αλλά είναι κάποιες φορές αυτή η αγωνία να καταλάβω...δεν είναι άγχος...είναι λαχτάρα...να ακούσω καλά, να έχω τα αυτιά μου ανοιχτά, να μιλάμε... Εμένα το να μιλάω με έσωσε από πολλές κακοτοπιές στην ζωή μου...να μιλάμε...Προσπαθώ...
PAUSE...
Τα παιδιά είναι σοφά..ξέρουν πολλά και πάντα έχουν λόγους για ό' τι κάνουν. Και είναι ευαίσθητα σαν κρύσταλλό και σκληρά σαν πέτρα.Τι συνδυασμός αχτύπητος. Είναι πεισματάρικα. Μην τα βάλεις μαζί τους στο πείσμα χάθηκες. Διψάνε για αγκαλιά και χάδια, και η προσοχή μας είναι ο καθρέφτης τους. Υπάρχουν μέσα από εμάς. Υπάρχουν και φτιάχτουν την ταυτότητά τους. Και είναι και ενοχικά...για όλα νομίζουν ότι φταίνε... η μαμά είναι λυπημένη, αν είχα κάνει πιο νωρίς τα μαθήματα μπορεί τώρα να παίζαμε και να την έκανα χαρούμενη, εγώ φταίω.
Τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ. Την μούρη μας στον καθρέφτη να κοιτάμε και τα αυτιά μας ανοιχτά. Τα παιδιά μαθαίνουν, δοκιμάζουν, αφουγρκάζονται, καταλαβαίνουν και απορροφάνε συναισθήματα γύρω τους. Τα παιδιά είναι σφουγγάρια. Γεμίζουν με χαρά , λύπη, θυμό ,αγανάκτηση, άγχος, φόβο, αισιοδοξία , αρνητικότητα, υποτίμηση, αξία, αγάπη, ασφάλεια...ότι υπάρχει γύρω τους. Βέβαια είναι και ο χαρακτήρας. Τα παιδιά είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Όλα!! Όπως εμείς.
Ειναι μικροί άνθρωποί, κανονικοί άνθρωποι...ο καθένας μοναδικός...ας τα γνωρίσουμε...
Χρειάζονται τον σεβασμό μας ...κανονικοί άνθρωποι...απλά έχουν μικρά χέρια και πόδια.. μεγάλη καρδιά και μυαλό...πολύ μυαλό...
Με την φωνή μπερδεύονται....με τις παρατηρήσεις μπροστά σε άλλους προσβάλλονται...με το τράνταγμα φοβούνται...με το τράβηγμα του αυτιού ή των μαλλιών...τρομοκρατούνται...
Και προσπαθώ, προσπαθώ τόσο πολύ...να τρέξω..να προλάβω την γιορτή..το μπαλέτο..τις δραστηριότητες...τα πάρτυ... τις συναντήσεις με τους φίλους...άλλοι για τον Κ. άλλοι για την Α.
Και τρέχω να προλάβω και τον Δ. Να μην τον χάσω...Να είμαι εκεί ορεξάτη...Να προλάβω να του μιλήσω...να του δείξω πως είμαι εκεί...να μην χάνεται η σχέση...
Και τρέχω να προλάβω τον εαυτό μου...που είναι; Να προλάβω να πάω στην ώρα μου...να γυρίσω νωρίς να φύγει η Νταντά η Ε. που είναι πλέον μέλος της οικογένειας, να προλάβω να μαγειρέψω, να συμμαζέψω. Τρέχω να προλάβω να φτιάξω τα μαλλιά μου, τα νύχια, να διαβάσω, να πιω καφέ, να ακούσω μουσική, να προλάβω να κάνω μπάνιο και να βγω...Να βγω...οπωσδήποτε να βγω...γιατί γεμίζω μπαταρίες... να πετύχω τους στόχους...δεν γίνεται χωρίς στόχους...
Στο σπίτι παίζαμε κρυφτό. Εγώ τα φυλούσα, μετρούσα αργά και καθαρά μέχρι το 100 για να προλάβουν . Ο καθένας πήγαινε με τον ρυθμό του. Άλλος έτρεχε, άλλος κοντοστέκονταν, άλλος γελούσε...Τα φυλούσα και φυσικά συνέχεια έχανα. Οι μικροί ταραξίες έτρεχαν πιο γρήγορα, εγώ έτρεχα λίγο πιο αργά και με προλάβαιναν... Τα έφτυναν... και γελούσαμε... Τους έψαχνα στα ντουλάπια, στα ποτήρια, στο μπάνιο, στην ξύστρα, και γελούσαμε...
Ξαφνικά μαλώνουν τα ακούω...
Μόλις πήγα μέσα και είπα με αυστηρό υφός "τι έγινε γιατί μαλώνετε;" !!
Γίνονται ένα μέτωπο!! "αν δεν μπορείτε να παίξετε μαζί τώρα παίξτε για λίγο χωριστά".
"Τι λες; " ο μικρός δικηγόρος αδιάβαστος, ο Κ. "Εγώ θα παίζω με την Α'.
"Και εγώ με τον Κ. έλα μαμά μη μας χαλάς το παιχνίδι!!!"
Μου την είπαν κιόλας, σκέφτομαι... ότι χαλάω το παιχνίδι...οκ...μάλλον περισσεύω..
Τα φυλάω και γελάω κρυφά για την υπέροχη συμμαχία τους που ώρες ώρες μου σπάει τα νεύρα... Στεναχωριέμαι όταν μαλλώνουν...
Μετά σκέφτομαι εμένα και την αδελφή μου... Είχαμε ακριβώς την ίδια διαφορά. Εκείνη 1,5 χρόνο μεγαλύτερη από εμένα. Όπως η Α. από τον Κ. Εκείνη πιο συνετή, πιο υπάκουη, πιο"μυαλωμένη" όπως έλεγε η γιαγιά μου, σαν την Α.
Εγώ ατίθαση, νεύρο, σκανδαλιάρα και γλωσσού...όπως ο Κ.
Όλα εδώ πληρώνονται...γελάω...
Η αδελφή μου με νευρίαζε επίτηδες, εγώ τσιμπούσα και έκανα ζημιές , η μαμά με μάλωνε, η αδελφή μου με υπερασπιζόταν... τρέλλα έτσι;
Τότε δεν τα ψειρίζανε και τόσο, και ίσως ήταν καλύτερα...
παιδιά είναι τσακώνονται έλεγαν σοφά και πάλι μας αγαπούσαν...
Θυμάμαι που έδειχνα πιο σκληρή εξωτερικά...έκρυβα την ευαισθησία μου γιατί ένιωθα πως αυτό μου ζητάνε να κάνω...για άλλους λόγους που τότε δεν ήξερα...Θυμάμαι όμως μέσα μου κάποιες φορές τον πόνο που κουβακλούσε αυτός ο ρόλος, την οργή και τον θυμό της δυνατής...αυτό το κουστούμι δεν μου ταίριαζε...δεν ήταν δικό μου...και το πέταξα...χρόνια τώρα...
Ωστόσο το πέρασμα από γενιά σε γενιά πληροφοριών, συναισθημάτων, πόνου, φόβων και μυστικών στιγμών, αλληλουποστήριξης, αγάπης, αγώνα, φροντίδας, ακόμα μου φαίνεται μαγικό...
Τώρα ησυχία.. ύπνος και ησυχία...
PAUSE
Μεγαλώνουν και αλλάζουν. Κάποιες φορές νιώθω πως δεν μου φτάνει ο χρόνος. Θα ήθελα να μην χάνω στιγμή. Την ώρα που γυρνούν από το σχολείο κουρασμένα... την ώρα του μεσσημεριανου φαγητού... την χαρά της στιγμής της ... την στιγμή της αντάμωσης μετά το σχολείο.. το γέλιο, το κλάμα, την γκρίνια...την στιγμή ρε γαμώτο...
Να μην φύγουν οι στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν πια...
Δεν προλαβαίνω... Ειναι όλες οι στιγμές δικές τους και δεν τις προλαβαίνω όλες. Τώρα που χωράω, τώρα που με θέλουν ακόμα εκεί...
Θα ήθελα να μην κάνω κανένα λάθος σκέφτομαι...ξέρω πως είναι αδύνατον... ξέρω πως δεν ειναι μακρυά το "άσε με ρε μάνα", "με έπρηξες", "φύγε από το δωμάτιό μου" και άλλα χειρότερα...ξέρω πως θα είναι η ανάγκη τους να μεγαλώσουν, να ελευθερωθούν από τα λάθη μου...
Είμαι σίγουρη για πολλά όμως συνέχεια αλλάζουν, η πραγματικότητα μεταβάλεται , οι συνθήκες αλλάζουν, οι ανάγκες της ηλικίας, οι ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά...προσπαθώ να τους διαβάζω, να ακούω, να αφουγκράζομαι... να προλαβαίνω...
Ο Κ. μου είπε μία μέρα " έλα ρε μαμά όλο ερωτήσεις είσαι , πως νιώθω και τι σκέφτομαι..."
Γέλασα πολύ.
Θυμήθηκα μια πολύ παλιά ομάδα στην ΙΘΑΚΗ... ένας θεραπευόμενος έκλαιγε μιλώντας για τον εαυτό του και ένας άλλος "σκληρός " σαν βούτυρο που δεν άντεξε τον πόνο, από την αμηχανία του θύμωσε και του είπε με προφορά του κάμπου (για να τιμήσω και τις Βλάχικες ρίζες της οικογένειας) "άιντε ρε γίδι όλο νιώθεις και νιώθεις...ποιος είσαι ρε γίδι ό νιώθωγλου;"
Οκ. Κατάλαβα...αλλά είναι κάποιες φορές αυτή η αγωνία να καταλάβω...δεν είναι άγχος...είναι λαχτάρα...να ακούσω καλά, να έχω τα αυτιά μου ανοιχτά, να μιλάμε... Εμένα το να μιλάω με έσωσε από πολλές κακοτοπιές στην ζωή μου...να μιλάμε...Προσπαθώ...
PAUSE...
Τα παιδιά είναι σοφά..ξέρουν πολλά και πάντα έχουν λόγους για ό' τι κάνουν. Και είναι ευαίσθητα σαν κρύσταλλό και σκληρά σαν πέτρα.Τι συνδυασμός αχτύπητος. Είναι πεισματάρικα. Μην τα βάλεις μαζί τους στο πείσμα χάθηκες. Διψάνε για αγκαλιά και χάδια, και η προσοχή μας είναι ο καθρέφτης τους. Υπάρχουν μέσα από εμάς. Υπάρχουν και φτιάχτουν την ταυτότητά τους. Και είναι και ενοχικά...για όλα νομίζουν ότι φταίνε... η μαμά είναι λυπημένη, αν είχα κάνει πιο νωρίς τα μαθήματα μπορεί τώρα να παίζαμε και να την έκανα χαρούμενη, εγώ φταίω.
Τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ. Την μούρη μας στον καθρέφτη να κοιτάμε και τα αυτιά μας ανοιχτά. Τα παιδιά μαθαίνουν, δοκιμάζουν, αφουγρκάζονται, καταλαβαίνουν και απορροφάνε συναισθήματα γύρω τους. Τα παιδιά είναι σφουγγάρια. Γεμίζουν με χαρά , λύπη, θυμό ,αγανάκτηση, άγχος, φόβο, αισιοδοξία , αρνητικότητα, υποτίμηση, αξία, αγάπη, ασφάλεια...ότι υπάρχει γύρω τους. Βέβαια είναι και ο χαρακτήρας. Τα παιδιά είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Όλα!! Όπως εμείς.
Ειναι μικροί άνθρωποί, κανονικοί άνθρωποι...ο καθένας μοναδικός...ας τα γνωρίσουμε...
Χρειάζονται τον σεβασμό μας ...κανονικοί άνθρωποι...απλά έχουν μικρά χέρια και πόδια.. μεγάλη καρδιά και μυαλό...πολύ μυαλό...
Με την φωνή μπερδεύονται....με τις παρατηρήσεις μπροστά σε άλλους προσβάλλονται...με το τράνταγμα φοβούνται...με το τράβηγμα του αυτιού ή των μαλλιών...τρομοκρατούνται...
Και προσπαθώ, προσπαθώ τόσο πολύ...να τρέξω..να προλάβω την γιορτή..το μπαλέτο..τις δραστηριότητες...τα πάρτυ... τις συναντήσεις με τους φίλους...άλλοι για τον Κ. άλλοι για την Α.
Και τρέχω να προλάβω και τον Δ. Να μην τον χάσω...Να είμαι εκεί ορεξάτη...Να προλάβω να του μιλήσω...να του δείξω πως είμαι εκεί...να μην χάνεται η σχέση...
Και τρέχω να προλάβω τον εαυτό μου...που είναι; Να προλάβω να πάω στην ώρα μου...να γυρίσω νωρίς να φύγει η Νταντά η Ε. που είναι πλέον μέλος της οικογένειας, να προλάβω να μαγειρέψω, να συμμαζέψω. Τρέχω να προλάβω να φτιάξω τα μαλλιά μου, τα νύχια, να διαβάσω, να πιω καφέ, να ακούσω μουσική, να προλάβω να κάνω μπάνιο και να βγω...Να βγω...οπωσδήποτε να βγω...γιατί γεμίζω μπαταρίες... να πετύχω τους στόχους...δεν γίνεται χωρίς στόχους...
Και τρέχω και μ' αρέσει, και ενθουσιάζομαι με την γεμάτη μου ζωή, και τρέχω και κουράζομαι, και είναι στιγμές που βαριέμαι αφόρητα, και καμιά φορά τα χω παίξει...μερικές φορές χρειάζομαι ένα τηλεκοντρόλ να πατήσω το pause...
PAUSE
Ανάψαμε το τζάκι...με βοήθησε ο Κ. που ξέρει του έχει δείξει ο Δ. γιατί εγώ είμαι άσχετη...
Η Α. μου έφτιαξε γεμιστά ντοματίνια και ο Κ. τσάι για να με φροντίσουν...
αφού πλέον είχαν κουραστεί και άρχισαν τα "ότι να ναι"...
τα μικρά χομπιτ... από τέρατα γκρέμλινς, γίνονται τόσο γρήγορα χόμπιτ που νομίζω ότι κάποιος με τρολλάρει ώρες ώρες...
συγκινήθηκα...
Το αγόρι μου λείπει, βγήκε...
Το πρωί θα μου φτιάξει τον καφέ μου...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου