Καλωσόρισες μπεμπουίνι!!

Ο έρωτας ο παρεξηγημένος ...

Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή που σου άρεσε ένα αγόρι; Ήσουν δεν ήσουν τεσσάρων. Εκείνος μεγαλύτερος...πέντε...Ήταν κιόλας νήπιο...ΟΥΑΟΥ!!!

Στις 14 Φεβρουαρίου σου έφερε ένα λουλούδι θυμάσαι; Του έδωσες ένα "τολμηρό" για την εποχή φιλί στον αέρα στραμμένη προς το ροδοκόκκινο μαγουλάκι του.. εκείνος...ήταν να πεθάνει από την ντροπή!!!

Έφυγε χοροπηδώντας και φωνάζοντας..."θα την παντρευτώ, θα την παντρευτώ!!!!"

Τον επόμενο μήνα αγαπούσε την Χριστίνα και ήθελε φυσικά να την παντρευτεί και εκείνη...πληγώθηκες βαθιά... έκλαψες στην αγκαλιά της μανούλας και αποφάσισες να αγαπάς και εσύ τον Στέφανο...

Έτσι άδοξα έληξε ο πρώτος σου μεγάλος έρωτας...ανείπωτος, ανικανοποίητος ή απλά αγνός και παιδικός. 

Ήταν το πρώτο μάθημα ζωής για αυτό το μυστήριο ανθρώπινο κατασκεύασμα που λέγεται έρωτας. Αγνό, όμορφο , απαλό, χρωματιστό, ρομαντικό, κάποιες φορές σκληρό, με πόνο και σύγκρουση αλλά πολύ δικό σου. 

Θυμάσαι στο δημοτικό; Σου άρεσε ένας Γιώργος...δεν θυμάμαι το επίθετο... έτσι και αλλιώς δεν καταλάβαινες και ακριβώς τι θα πει μου αρέσει...τι σημαίνει αυτό...

Ένιωθες μια ιδιαίτερη συμπάθεια...μια περίεργη έλξη και ντροπή μια που δεν καταλάβαινες ακριβώς τι είναι... Ήσουν τυχερή σε αυτό...πάντα σε ήθελαν τα αγόρια που "αγαπούσες". 

Θυμάσαι την Μαρία; Την Μαρία μωρέ που δεν της πολυμιλούσαν όλα τα παιδιά γιατί δεν φορούσε ωραία ρούχα και ήταν και παχουλή. Εκείνη δεν την ήθελε ποτέ κανένα αγόρι.Θυμάμαι τον πόνο στα ματάκια της...την απορία...σαν να έλεγε "μα γιατί εγώ τι έχω; "
Θυμάμαι της έλεγα δεν πειράζει "τα αγόρια είναι χαζά!!" έλα να παίξουμε και ήταν σαν να νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό. Δεν καταλάβαινα γιατί. Εγώ απλά την αγαπούσα. 

Εκείνη ήθελε πάντα να κερνάει γλυκά και καραμέλες...ήθελε να είναι σίγουρη πως θα παίξει μαζί μας την "την άλλη μέρα..."
Πόση αγωνία περνούσε...και εκείνος ο Θοδωρής που την φώναζε "χοντρή!!"...και εκείνη πονούσε γιατί ήταν ο κρυφός της έρωτας ...τον μισούσα τότε...τώρα ξέρω πως και εκείνος ήταν μικρός και μάλλον δεν είχε κάποιον να του πει πως η κοροϊδία είναι βία, πληγώνει, πονάει, θυμώνει και στιγματίζει ψυχές

(https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7).

Μεγαλώνοντας ο έρωτας στο γυμνάσιο άρχισε να αλλάζει μορφή...θυμάσαι... όχι ότι τότε ξέραμε και τίποτα φοβερό... Θυμάσαι τα αγόρια που έλεγαν κάτι περίεργα; Θυμάσαι κάτι συμμαθήτριες που είχαμε τότε λίγο "πεταχτού λες" ή αλλιώς κάποιοι τις αποκαλούσαν "πουτάνες". Πόσο σκληρό...

Τότε δεν ήξερα, τώρα ξέρω πως ένα παιδί 12 ετών αν έχει παραστάσεις σεξουαλικές σίγουρα δεν ξέρει τι να τις κάνει, σίγουρα μπερδεύεται, τρομάζει , αηδιάζει, φοβάται, απειλείται, και αν δεν μπορεί να τις αποφύγει αναγκάζεται να τις ενσωματώσει στην ζωή του ακόμα και βίαια πολλές φορές...
Τώρα ξέρω πως η υπερ σεξουαλικότητα σε αυτή την ηλικία είναι σημάδι, σημάδι άξιο προσοχής και φροντίδας. Σημάδι πως το παιδί είναι πολύ εύθραυστο και έχει ανάγκη από προστασία και λόγια πολλά λόγια. Νιώθει ντροπή και χρειάζεται σίγουρα να έχει κάποιον μεγάλο που να μπορεί να του μιλήσει για αυτό.

Τότε δεν τα φανταζόμουν όλα αυτά...νόμιζα πως ήταν απλά ανόητες και ελαφρόμυαλες που τους αρέσουν τα βαμμένα νύχια και το κραγιόν που τότε συχαινόμουν...για να μην πω και τίποτα χειρότερο...
Στερεότυπα και άγνοια... 

Ήμουν άλλωστε παιδί. Δεν ήταν δική μου δουλειά να τα γνωρίζω όλα αυτά. Προστασία χρειαζόταν τα κορίτσια και καθοδήγηση... Ήταν απλά έλλειψη ενημέρωσης, σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, παιδείας και για κάποιες από αυτές αγάπης και φροντίδας. 

Πόσο οδυνηρό μου ακούγεται τώρα...Μακάρι να ήξερα...συγνώμη...

Στο γυμνάσιο ο έρωτας άρχισε να αποκτά άλλες διαστάσεις θυμάσαι;

Θυμάσαι τα πρώτα σκιρτήματα, την αμηχανία,  το άγνωστο, την γλύκα και την γοητεία που είχε αυτή η λέξη... Νόμιζα τότε πως ήξερα από τα βιβλία. Τώρα ξέρω πως δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είναι αυτό.... Μου προκαλούσε δέος, μεγάλη απορία, λίγο αηδία αλλά έπρεπε να παριστάνω και πως κάτι ξέρω και ' γω...

Τι μπέρδεμα...

Θυμάσαι τον Τ. που όταν ήμασταν 13 μιλούσε όλο για σεξ;  Θυμάμαι λοιπόν τον Τ. που έβλεπε συνέχεια κάτι ταινίες αηδιαστικές!! "Με γυμνούς και ξεβράκωτες που κάνουν διάφορα" όπως λέγαμε τότε και γελούσαμε μέχρι δακρύων... Εκείνος καυχιόνταν στο σχολείο...Θυμάσαι; Δεν ήξερα τότε πως ίσως χρειάζεται βοήθεια...νόμιζα απλά πως μεγάλωνε πιο γρήγορα από εμένα ...

https://www.askitis.gr/monthly/view/seksoualiki_eksartisi

Ο Τ. όμως... κόλλησε...το έκανε συνέχεια..γινόταν περίεργος και πονηρός...θυμάμαι άρχισε να με τρομάζει...να κάνει χειρονομίες και να αποφεύγει τα κορίτσια . 

Ήταν λες και του έφτανε η οθόνη, λες και ξαφνικά μας μισούσε. τον λυπόμουν...  Τότε δεν τον καταλάβαινα...τώρα ξέρω πως χρειαζόταν απλά βοήθεια...

Μάλλον δεν είχε κανέναν να του μιλήσει για τον κίνδυνο που ενέχει αυτή η οθόνη με τις γρήγορες σεξουαλικές εικόνες σεξ χωρίς κανένα συναίσθημα. Τα αφύσικα μεγέθη και συμπεριφορές. 

Κόλλησε.
Και πίστεψε πως αυτό είναι το φυσιολογικό... ο εγκέφαλός του δεν λειτουργούσε μετά με τα ζωντανά κορίτσια...ο Τ. πίστεψε πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί...πρέπει να ήταν τρομοκρατημένος και αφόρητα μόνος...σκέφτομαι τώρα πως ήταν μόνο 13 ρε γαμώτο....κανένας δεν μπορούσε να του πει ότι με τις τσόντες δεν είναι ηθικό το θέμα....είναι ψυχολογική η ζημιά...

Ο Τ. το έχασε το τρένο του έρωτα...

Θυμάσαι που συζητούσαμε για τα αγόρια και από την άλλη δεν τους πολύ αντέχαμε κιόλας με τις βλακείες τους. Με τα ηλίθια αστεία τους με τις κλανιές, τα ρεψίματα και τα σπρωξίματα που οι ίδιοι ξεκαρδίζονταν και εμείς κοιτούσαμε με βλέμμα αγελάδας!!!!

Τότε μου φαινόταν ανώριμοι. Δεν ήξερα τότε πως τα αγόρια είναι για πάντα έτσι!!! Μέχρι τα βαθιά γεράματα έχουν ένα κομμάτι παιδικότητας που πραγματικά αγαπώ!!! Το χρειάζονται , επικοινωνούν μέσα από αυτό και το χρειαζόμαστε και εμείς να μας συμπληρώνει...

Η αγαπημένη μου παιδική ταινία ήταν η Λαίδη και ο Αλήτης. 

Η σκηνή που έτρωγαν το μακαρόνι και στο τέλος φιλήθηκαν... 

Αυτό είναι ο έρωτας για εμένα. 

Δυο διαφορετικοί κόσμοι που συναντιούνται. Στην αρχή ο καθένας δείχνει τον καλύτερο του εαυτό. Όχι γιατί παίζει θέατρο αλλά γιατί οι ορμόνες που εκκρίνονται τον βοηθούν σε αυτό.
Και ο άλλος με τα θολωμένα από τον έρωτα μάτια του πιστεύει ότι είμαι η πιο όμορφη, η πιο καλή, η πιο έξυπνη, να μην σου πω και η πιο ψηλή!!! Τέλειο!!!!!

Όταν αυτό περνάει , τότε αρχίζει το καλό... είμαι μόλις 1,62!!!

Ο αγώνας για την σχέση , η επαφή, η συμπόνια, η αγάπη, η σύγκρουση που θα μας φέρει πιο κοντά,  η αγωνία αν είναι ο σωστός άνθρωπος, ο φόβος της μοναξιάς, η δέσμευση, η ηλικία και πόσα άλλα παίζουν ρόλο... 

Και ο καθένας κουβαλάει και ένα βουνό εμπειρίες της ζωής του που βγαίνουν σε αυτή την σχέση....και δύσκολα τα πράγματα...αλλά και μαγικά... γίνεται ένα μαγικό αμάλγαμα των δύο ζωών για να κατασκευάσουν μαζί την κοινή τους ζωή...μαγικό!!!!

Θυμάσαι στο λύκειο... τον Γ. Τον φώναζαν όλοι "αδελφή". Ακόμα και τώρα που το γράφω πονάω... Τότε πλέον ξέρανε...ξέρανε ότι τον πληγώνουν, ξέρανε ότι φοβάται, ξέρανε ότι πονάει, ξέρανε ότι ντρέπεται.... 

Και εμείς οι άλλοι;

Εμείς που δεν τον "σκοτώναμε" με τις λέξεις τον αφήναμε αβοήθητο με την παθητικότητά μας. Μας αφορούσε τότε...το ήξερα... όμως τώρα που δεν είμαι πια παιδί...τώρα που έχω δικά μου παιδιά είμαι σίγουρη. Δεν ξέρω τι απέγινε ο Γ.

Ξέρω όμως τι απέγινε ο θείος μου ο Β. Έτσι τον αποκαλούσαν στο σχολείο και η μάνα του τον έντυνε κορίτσι όταν ήταν μικρός. Πολλά χρόνια μεγαλύτερος μου. Τον βλέπαμε σπάνια έως ποτέ. Η μητέρα του ήταν η αγαπημένη μου θεία από την πλευρά της γιαγιάς μου. 5 χρονών εγώ 85 εκείνη τότε, πολύ γιαγιά! Μας έφερνε πάντα δώρα και λιχουδιές. 

Τώρα μου φαίνεται φρικιαστικό αυτό που του έκανε. 

Ήθελε πάντα ένα κοριτσάκι έλεγε, όμως της έτυχε ο Β. Έτσι τον έντυνε με κάτι ωραία φουστανάκια που έφτιαχνε με τα χεράκια της...πίστευε ότι μικρός είναι δεν καταλαβαίνει...

Στα 15 του βιάσθηκε από τον παπά της ενορίας σε ένα χωριό έξω από την Θεσσαλονίκη. Ήταν τότε που ήδη τον αποκαλούσαν με γυναικείο όνομα και εκείνος έκλαιγε τα βράδια. Τόλμησε να μιλήσει για αυτό άλλα ...ποιος θα πείραζε τον παπά και ποιος θα τον πίστευε.
Η μάνα του τον πίστεψε στ΄ αλήθεια!

Τον πίστεψε όμως γιατί ήξερε πως του άρεσαν τα αγόρια. Δεν τον υπερασπίστηκε. Τον βίασε για δεύτερη φορά...άθελά της...δεν το κατάλαβε ποτέ όμως έτσι έγινε...

Ο Β. έφυγε στο εξωτερικό και ζούσε εκεί πολλά χρόνια. Δεν τον ξαναείδαν από τότε...ούτε εμείς.

Η μάνα μαράζωνε...αλλά πόσο έφταιγε ...τώρα το ξέρω... Εκείνη δεν το κατάλαβε ποτέ το κακό που του είχε κάνει... εκείνος ζει πλέον μόνος στην Αθήνα και βαριά άρρωστος. 

Μπερδεμένα πράγματα ο έρωτας γλυκός και τρυφερός και πόσο βάναυσο εργαλείο και τρομακτικό μπορεί να γίνει στα χέρια κάποιων. 

Κρατάω το ρομαντικό κομμάτι και με αυτό θα πορευτώ.
Κρατάω την αγάπη και την σύνδεση που φέρνει.
Κρατάω την μαγεία...
Ξέρω μέσα στη καθημερινότητα ακούγεται αστείο... 

Κρατάω όμως την Λαίδη και τον Αλήτη... γιατί μπορώ!

https://www.youtube.com/watch?v=gnE5zrsZxXI