10 χρόνια μετά...

Ήταν 10 χρόνια μετά. 
Εγώ που δεν είμαι καλή στο να θυμάμαι επετείους και γιορτές...το ήξερα φέτος. 
10 χρόνια. 

Τον Δεκέμβριο του 2010 κάναμε εκείνον τον παρείστικο γάμο στο Δημαρχείο και μετά ένα πάρτι...
Δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν... 





θυμάμαι καμιά φορά την γιαγιά μου που έλεγε όλη η ζωή μια στιγμή και τότε δεν είχε κανένα νόημα για εμένα αυτή τη κουβέντα...


Κατέβηκα στην Αθήνα χωρίς καμία απάντηση από την δουλειά τι θα γίνει αλλά ήμουν αποφασισμένη για όλα. 
Εγώ θα ζούσα πλέον αλλού. ΤΕΛΟΣ!

 Ερωτική μετανάστης, έγκυος και με 3 αποκολλήσεις ... 
Θυμάμαι ένας φίλος που με ξέρει από παιδί που είχε πει : "καλά έχεις κάνει τόσα και τόσα και φοβάσαι να πας στην Αθήνα?".
 Ήταν τότε που το αποφάσισα.
Οι αλλαγές είναι για να κουνάνε τα νερά, είναι για να παίρνουμε την ζωή στα χέρια μας. 


΄Άλλαξα πόλη, δουλειά, ζωή, έγινα μαμά δις...
Το μεγαλύτερο δώρο ζωής...
 Πρώτα ήρθε το Αλικάκι...

 Μετά από λίγους μήνες ο Κωσταντής...

 Εκεί οι ισορροπίες άλλαξαν. Τα σημαντικά έγιναν ασήμαντα, τα κεντρικά περιφερειακά, η ζωή έγινε  πλουσιότερη, διαφορετική, πιο πολύπλοκη, ομαδική, συνεργατική....μαγική!

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρώτο φθινοπωρινό πρωινό στην κλινική. 
Είχα ξυπνήσει πολύ πρωί από την λαχτάρα μου να δω το μωρό μου...το πρώτο μου μωρό...
Κοίταζα έξω από το παράθυρο ... ένιωθα απέραντη ευτυχία...τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα χαράς... Σκεφτόμουν ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο ζωής και το πιστεύω ακόμα... 
Θυμάμαι ένιωθα απέραντη γαλήνη...

Είναι μαγικό...πως μεγαλώνει μέσα σου ένα πλάσμα άγνωστο...ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω τα μικρά εξωγήινα πλασματάκια που ζούσαν στην τεράστια κοιλιά μου... 

Γνωριστήκαμε, το καθένα διαφορετικό. 
Και ακόμα γνωριζόμαστε, αφουγκραζόμαστε και μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον. 
'Έτσι και αλλιώς οι σχέσεις στην οικογένεια είναι ρευστές. Ευτυχώς. Εύπλαστες, μετακινούμενες. 
Η μηχανή δουλεύει ανάλογα με τον ρυθμό των χειριστών. Η "δουλειά μας " είναι να κρατάμε το τιμόνι, μαζί, οι γονείς . 
Να προσπαθούμε να βλέπουμε, να σταματάμε, να ακούμε, να μιλάμε...να αλλάζουμε...
Το πιο σημαντικό να αλλάζουμε μαζί τους... και το πιο δύσκολο...αμέτρητες κουβέντες, εικόνες , συμφωνίες που κρατήθηκαν, διαφωνίες που έγιναν συγκρούσεις, αλλαγές...
Ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται και διαρκώς αλλάζει.
Αυτό είναι η οικογένεια. 







10 χρόνια μετά...
Είπαμε φέτος να μείνουμε τα Χριστούγεννα στην Αθήνα. Εδώ είναι το σπίτι μας ... 

Η λέξη Θεσσαλονίκη δεν με πονάει πια. 
Έχει πάντα μια θέση ξεχωριστή μέσα μου , αλλά η ζωή μας είναι πια εδώ. 
 Άδεια και άραγμα στο σπίτι. Τζάκι , ξεκούραση βόλτες, φίλους, ξαδέλφια...

 Βόλτες στο κέντρο της Αθήνας...ή ήταν πανέμορφη...ή εγώ ένιωθα σαν τουρίστρια σε διακοπές...


Παραμύθια κάτω από το δέντρο και παιχνίδια και τρελαμάρες....





και αγκαλιές...




και τρελαμάρες ξανά.... απαραίτητο συστατικό για την ζωή...

Την παραμονή των Χριστουγέννων μαζευτήκαμε μεγάλη παρέα στην γειτονιά και είπαν τα παιδιά τα κάλαντα. Πολλές πόρτες δεν άνοιγαν, άλλοι έλειπαν, όμως η ομάδα δεν το έβαζε κάτω!!! 
Πήγαμε και αλλού και αλλού μέχρι να γεμίσουν το καλάθι...

Κάποια μέλη της παρεούλας μαζεύτηκαν στο σπίτι μας και κάνανε πρόβες καθόλου χαμηλόφωνα βέβαια!!!
Οι γείτονες βγήκαν και τους έδωσαν τα πρώτα χρήματα!!!!Πολλή χαρά! Αίσθημα επιτυχίας και ενίσχυση της αυτοεκτίμησης!

Μετά μαζεύτηκε και η υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε την περιήγηση ...
Πάντα με συγκινούν τα παιδιά που λένε τα κάλαντα. 
Η προσπάθεια, η αγωνία τους, η λαχτάρα, τα γέλια, η αφηρημάδα, ο συντονισμός, ο αποσυντονισμός, η αλληλουποστήριξη, η φροντίδα, η χαρά, η ικανοποίηση όταν μοιράζονται τα χρήματα, η αγωνία αν θα ανοίξει η πόρτα, η υπέρβαση της ντροπής, το θάρρος....







Το βράδυ βόλτα στην στολισμένη Αθήνα... κέντρο, πεζόδρομοί , πλανόδιοι, μουσικές, 







Και μετά φυσικά Θεσσαλονίκη!!! Για την Πρωτοχρονιά!! Μεγάλη αγάπη...
Η συνέχεια των γενεών...

όταν οι γονείς προσπαθούν να να βγούνε μια φωτογραφία μόνοι τους...λέμε τώρα...
ατελείωτα καφεδάκια...

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ....

Η ζωή συνεχίζεται....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις