Η Δασκάλα , η σημαντική άλλη...

Είχα κάποτε μια δασκάλα σημαντική. Δεν θυμάμαι το όνομά της.
Θυμάμαι όμως τον φόβο μου το πρωί ...
Θυμάμαι πως αγωνιούσα αν στ' αλήθεια θα έρθει κάποιος να με πάρει από το σχολείο.
Δεν θυμάμαι το όνομά της.
Θυμάμαι το βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα της σιγουριάς και της ασφάλειας, το ήρεμο το υπομονετικό, το πράο.
Σαν να έλεγε "μην φοβάσαι θα περιμένουμε μαζί μέχρι να έρθουν. " πάντα αργούσαν να έρθουν να με πάρουν και εγώ περίμενα με μεγάλη αγωνία, για ώρα πολλή, μισή ώρα, 45’ και ήταν άσχημο πολύ..

Πως να την έλεγαν άραγε και πόσο χρονών ήμουν τότε...5 ίσως..7...

Θυμάμαι την δασκάλα την σκληρή, την αντιπαθητική, την απρόσωπη...
Εκείνη που στην Β' δημοτικού μου τράβηξε το αυτί δυνατά γιατί μιλούσα με την διπλανή μου... πάντα μιλούσα με την διπλανή μου.
Εκείνη την βλοσυρή...

Θυμάμαι τις γυμναστικές επιδείξεις!

Θυμάμαι την δασκάλα της άλλης τάξης που μου έδωσε ένα χαστούκι μια μέρα που η δική μας έλειπε. Το όνομά της το θυμάμαι, και την φάτσα της, και την φωνή της.
Θυμάμαι το μίσος που ένιωσα όταν με χτύπησε και την ντροπή.
Θυμάμαι την συμπαράσταση των συμμαθητών, ευτυχώς....
Θυμάμαι ότι ήταν αναίτιο...εκείνη την φορά τουλάχιστον... 

Το σχολείο ήταν ιδιωτικό, κυριλέ..που να μην ήταν κιόλας. 

Θυμάμαι στην Ε' δημοτικού ένα χαστούκι από τον 25 χρόνο  δάσκαλο μου . Η συμπάθεια μου.Ο αγαπημένος μου κύριος Σταύρος. Μόλις 25 χρόνων. Ήθελαν να τον διώξουν από το σχολείο γιατί ήταν αριστερός με μούσια και γυαλιά. 
 Εκείνος ήταν δίκαιος αλλά το χαστούκι?

Θυμάμαι τον οδηγό του σχολικού τον κύριο Σταύρο! Ένας άνθρωπος κεφάτος, γλυκός, μας τραγουδούσε κάθε πρωί ποντιακά! Με όρεξη για ζωή. Ποσό ευπρόσδεκτη ένιωθα σε εκείνο το σχολικό!

Θυμάμαι στο γυμνάσιο τον μαθηματικό που σήκωνε στον πίνακα όποιο κορίτσι φορούσε φούστα...τώρα ελπίζω να μην έκανε και αλλά χειρότερα...τότε δεν μπορούσα να κάνω παραπάνω από το να το πω στο γυμνασιάρχη και το έκανα.
Το θυμούνται και άλλοι φαντάζομαι... 

Θυμάμαι και τον φυσικό, τον πιο γλυκό άνθρωπο στον κόσμο! 

Θυμάμαι τον "θρησκευτικό" κακό, στενόμυαλο και στον κόσμο του που χαστούκισε ένα παιδί στην προσευχή μπροστά σε όλο το σχολείο γιατί μιλούσε. Αυτός τώρα είναι προπονητής μπάσκετ. 
 Ήταν ο ίδιος δάσκαλος που έκανε φασαρία επειδή κάθισα με ένα αγόρι στην τάξη στο λύκειο...ο γελοίος...

Θυμάμαι τις γιορτές του Πολυτεχνείου που τραγουδούσαμε και παίζαμε μουσική. 

Θυμάμαι την αγγλικού ...χαμένη...σε πανικό...αγχωμένη...καλόκαρδη... ζαλισμένη...αντικείμενο χλευασμού...την λυπόμουν...Τώρα μου είναι ολοφάνερο ότι έχρηζε ψυχιατρικής βοήθειας αλλά το σχολείο έκανε ότι δεν έβλεπε. Δεν ήταν κακιά, χαμένη ήταν, μέσα στο χάος του μυαλού της και την αγωνία της πως την έβλεπαν οι άλλοι.Και οι άλλοι έβλεπαν αλλά κανείς δεν μιλούσε κανείς δεν έπαιρνε την ευθύνη, να βάλει την υπογραφή του. Και εκείνη βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στο χάος της και εμείς χάναμε χρόνο από την ζωή μας μαζί της. 

Θυμάμαι τον μαθηματικό βλοσυρό, σοβαρό, δίκαιο, συγκεκριμένο, ωραίο τύπο. 

Θυμάμαι την φυσικού...γλυκιά...καλή...δίκαιη... αγαπητή...χωρίς όρια όμως και κανόνες...απλά καλοσυνάτη...στεναχωριόταν με τους "αδύναμους μαθητές"...αλλά τους παρακαλούσε και αυτό δεν έπιανε. Γλυκός άνθρωπος πολύ..

Θυμάμαι την παρέλαση που από τότε αντιπαθούσα αλλά ένιωθα και μια κρυφή περηφάνια. 

Θυμάμαι τον χημικό. Προοδευτικός, με χιούμορ, λίγο αυστηρός αλλά καλός, συμπαθής. Με μια πράσινη γραβάτα, και ΠΑΣΟΚ.

Θυμάμαι την φιλόλογο...αποστασιοποιημένη...αδιάφορη...βλοσυρή...συννεφιασμένη...με φρύδια σμιχτά και βαριά φωνή. 

Θυμάμαι τον λυκειάρχη. Φωνακλάς, τραχύς, σχεδόν αντιπαθητικός, με δυσκολία θυμάμαι την φάτσα του. 

Και αναρωτιέμαι...δεν είχα καμία δασκάλα που αγαπούσα? 

Δεν μπόρεσα να βρω καμία ρε γαμώτο... σχεδόν καμία...

Μόνο εκείνη παλιά που το βλέμμα της ήταν μαζί μας...εκείνη που δεν θυμάμαι καθαρά.

Η σχέση, την σχέση θυμάμαι. 

Όχι το όνομα, ούτε την φυσιογνωμία. 

Θυμάμαι την σχέση. 

Αυτή είναι η δύναμη της δασκάλας...η σχέση. 

Αν εκείνη αγαπάει αυτό που κάνει , αν εκείνη έχει σχέση με τον εαυτό της...

τότε έχει και με "τα παιδιά της" 

θα το αγαπάνε τότε το σχολείο... τα "παιδιά της."

Εγώ δεν το αγαπούσα το σχολείο. 
Περνούσα ωραία, είχα φίλους. Ήμουν καλή μαθήτρια. Αλλά δεν το αγαπούσα.
Θυμάμαι αμέτρητες στιγμές γέλιου, με τρέλες, αγάπη, στιγμές παρέας και έχω γλυκές αναμνήσεις. 

Αλλά το σχολείο δεν το αγάπησα ποτέ. 

Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε κιόλας έτσι που είναι. Φτιάχνει μαθητές ρομπότ, άβουλους και παπαγάλους. Τώρα τους μοιράζουν και διαγνώσεις που τότε δεν υπήρχαν . Ένα ΔΕΠΥ, ένα υπερκινητικό, ένα Ασπεργκερ.... Ένα ένα ένα ...

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ! Το κέρατο μου! με όνομα, ψυχή, συναισθήματα. Ένα πλασματάκι μικρό χόμπιτ που προσπαθεί όσο τίποτα άλλο να καταλάβει... Γαμώτο...ποσό λυπηρό.

Δεν είμαι σίγουρη τι "πουλούσε" τότε το σχολείο. 

Την γνώση την αγόρασα, ακόμα την αγαπώ. 

Είναι δύναμη μου έλεγαν στο σπίτι και το πίστεψα. Δύναμη ψυχής. 

Δεν είναι όμως δικό του κατόρθωμα, του σχολείου δηλαδή, είναι δικό μου, δικό μου και της οικογένειας. 

Κανένας δεν με τραυμάτισε από τους κακούς δασκάλους μου.
Ωστόσο θα ήθελα να θυμάμαι με αγάπη κάποιους, με σχέση, όχι με απλή συμπάθεια. 

Είναι λυπηρό...

Κάθε μέρα βλέπω τα παιδιά...όταν πηγαίνουν στο σχολείο...μέσα  στην οργή του κωρονοιού που έχει ξεσπάσει...παρατηρώ.

 Πόσο αλλάζει η διάθεσή τους , τα λόγια τους , η ματιά τους, το βλέμμα...
Ανάλογα για ποια δασκάλα μιλάνε...και ξέρω...

ξέρω καλά μέσα μου αν υπάρχει σχέση...και τι σχέση είναι αυτή.

 Και προσπαθώ να υποστηρίζω την σχέση. Για τα παιδιά. Όχι το δικαίου και το άδικο , την σχέση, να μάθουν να μιλάνε στην δασκάλα τους ανοιχτά, να ζητάνε, να μοιράζονται, να υποστηρίζουν και να πειθαρχούν. Η Πειθαρχία φτιάχνεται μέσα από την σχέση. 

Οι κανόνες έχουν νόημα όταν υπηρετούν την ασφάλεια και την γνώση και όχι όταν μπαίνουν για να μην μας ζαλίζει τα αυτιά το παιδί.

Ξέρω πότε είναι ανύπαρκτη η σχέση. 

Ξέρω πότε μιλάμε για διεκπεραίωση. 

Ξέρω πότε μιλάμε για κίνδυνο. 

Ξέρω πότε μιλάμε για αγάπη. 

Ξέρω πότε μιλάμε για αφοσίωση και γνώση. 

Ξέρω ποτέ μιλάμε για δημιουργία.

Ξέρω ποτέ μιλάμε για άλλη μια δασκάλα που χρειάζεται βοήθεια. 

Ξέρω...

Το σχολείο είναι πλούτος τεράστιος, είναι ευκαιρίες, είναι ψυχοεκπαίδευση, είναι γνώση της ζωής, διαμορφώνει ανθρώπους. Η κάθε στιγμή μετράει. 

Ποσό σημαντικό! 

Αχ δάσκαλοι να ξέρατε ποσό σημαντικοί είστε στ´ αλήθεια για την ζωή τους! Ποσό κρέμονται από τα χείλια σας για μια γλυκιά κουβέντα, ένα χαμόγελο, λίγη ενθάρρυνση, ένα απαλό χτύπημα στη πλάτη που να λέει

 «ΜΠΟΡΕΙΣ πιστεύω σε σένα, κάτι καλό έχεις. Θα το βρούμε μαζί!»

Είχα κάποτε στα Ναρκωτικά ένα παιδί, "παιδί " τότε και εγώ στα 26 χρόνια μου, που είχε έρθει σε πολύ άσχημη κατάσταση . Μόνος,  δεν είχε καμία υποστήριξη. Όταν τον ρώτησα πως και ήρθες? 

Μου είπε « είχα κάποτε μια δασκάλα, μικρός, τότε που ήθελα να λείπω συνέχεια από το σπίτι. Καταφύγιο. Εκείνη πίστευε σε μένα.

 Ήταν ο μόνος ανθρώπους που μου είχε πει πως μπορώ να τα καταφέρω. Πως Αξίζω!».

Πως θα μάθουν  να αντιμετωπίζουν και να συνυπάρχουν, να επιβιώνουν, να μοιράζονται, και να απολαμβάνουν, να συμβιβάζονται και να διεκδικούν? 

Στο σχολείο. Και στο σχολείο. Στην δεύτερη «οικογένεια» τους. 
Με την αφοσίωση, με τον φόβο, με την δημιουργία, με την ευθύνη, με την αγάπη, με τον κίνδυνο, με την γνώση, με τις κακοτοπιές, την προσπάθεια, την δημιουργία. 

Είμαστε σύμμαχοι ρε γαμώτο. Είμαστε σύμμαχοι σε ένα τεράστιο έργο. Τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά και την ζωή τους. Παιδιά , γονείς και δάσκαλοι είμαστε στην ίδια ομάδα! 

Με την συνέχεια, την εναλλαγή, την γρήγορη ταχύτητα της ζωής, το διαφορετικό, το ίδιο, το ίσο το άνισο, το δίκαιο το άδικο, το λίγο το πολύ. 

Το όλον. 

Άλλες φορές χαίρομαι. Άλλες απογοητεύομαι. 'Άλλες τρομάζω με αυτά που ακούω από δασκάλους και γονείς!'Άλλες θαυμάζω. 'Άλλες αγαπώ. Άλλες συγκινούμαι. 'Άλλες βλέπω προβλήματα σοβαρά εκεί έξω. 

Έτσι είναι. 

Ωστόσο πάντα πάντα σκέφτομαι πως έτσι είναι η ζωή τα έχει όλα. Έχει και καλές δασκάλες , ευτυχώς! Έχει και κακές δασκάλες! 

Ποσό απολαυστικό είναι να βλέπεις την σχέση του παιδιού σου με την καλή δασκάλα του!

Και οι μικροί μαχητές μας είναι πολύ πιο δυνατοί και ανθεκτικοί από ότι φοβόμαστε κάποιες φορές...

Θαυματουργά μικρά ανθρωπάκια. 

Σοφά. Άγουρα μικρά χόμπιτ που ξεστομίζουν βαθιά νοήματα ζωής.

Με διδάσκουν και τους μαθαίνω. 

Μου δείχνουν τι να δίνω, ζητάνε , ξέρουν αυτά τι χρειάζονται ...πάντα.

Μακάρι πάντα να διαψεύδουν τους φόβους μου.