Ένα βήμα την φορά.

 Ένα βήμα την φορά. 

Μετά από 10 ημέρες καθολικής παραμονής στο σπίτι αποφάσισα να πάω στο σούπερ μάρκετ.

Ήταν πρωί.
Οι δρόμοι έρημοι.
Έστειλα το μήνυμά μου.
Ενημέρωσα.
Πήρα απαντητικό μήνυμα.
Έβαλα γάντια.
Έβαλα μάσκα.
Αγχώθηκα με την προετοιμασία. Κατέβηκα με μεγάλη χαρά ωστόσο.
Πήρα μαζί μου αντισηπτικό.
Βγαίνω έξω!

Ερημιά...
Μπήκα στο αυτοκίνητο. Ένα περιπολικό και δύο μηχανές της αστυνομίας. Το στομάχι μου σφίχτηκε.
Ένας κόμπος στο λαιμό. Ερημιά. Κάτι κακό να σου συμβεί δεν υπάρχει άνθρωπος σκέφτηκα.
Δάκρυα στα μάτια. Τα μάτια μου θόλωσαν, γέμισαν δάκρυα... Δεν τα πρόλαβα. Έφυγαν μόνα τους.

Στεναχώρια.
Ήταν Στεναχώρια και φόβος. Στεναχώρια διάχυτη για αυτό που έβλεπα. Οι άνθρωποι βουβοί, αμίλητοι, λίγοι, απομακρυσμένοι, θυμωμένοι. Μοιάζουν μόνοι εκεί έξω δεν ξέρω αν είναι στ ' αλήθεια. Φορούσαν μάσκες και γάντια όπως και 'γω. Μπορεί και ΄ γω να μοιάζω έτσι κάτω από την μάσκα μου. Χωρίς πρόσωπο, ανέκφραστη. Υπάρχουν ερωτήματα πολλά.
Εκείνη την στιγμή πίστεψα ότι υπάρχει πίεση και άγχος παντού. Μοιάζει ότι τίποτα δεν μπορεί να ελεγχθεί, μας ξεπερνάει σαν ταινία θρίλερ.
Στεναχώρια διάσπαρτη λες και ήρθε μαζί με την άνοιξη φέτος. Η θλιμμένη Άνοιξη του 2020 . Στεναχώρια για την ζωή. Στεναχώρια για την μικρή μας Ελλαδίτσα. Στεναχώρια για την Ευρώπη που γίνεται σταδιακά παζλ που λείπουν κομμάτια. Στεναχώρια. Πόνεσε πολύ αυτή η εικόνα των άδειων δρόμων και της σιωπής. Η εικόνα των ανθρώπων με τις μάσκες.

Ήρθαν σκέψεις και σενάρια καταστροφής. Ένιωσα ότι τα προκαλώ και λίγο. Τα άφησα να έρθουν, να εξελιχθούν. Δεν ήθελα να τα σταματήσω. Το χρειαζόμουν.
Τα δανείστηκα και μπήκα.
Μπήκα στην στεναχώρια για τα καλά. Ήθελα να μπω για να μπορέσω να βγω κιόλας. Ξέρω πως αν την αγνοείς , αν παριστάνεις ότι δεν είναι εκεί μαζί σου τότε, δεν αστειεύεται.  Όταν απειλείται η ζωή πάντα υπάρχει φόβος και πόνος πολύς. Είναι το ένστικτό μας το βασικό , η επιβίωση που απειλείται με έναν υποχθόνιο τρόπο παθητικοεπιθετικό.

Έκανα μερικά σενάρια. Αυτά τα καταστροφικά.
Aν δεν μας λένε την αλήθεια;
Αν αυτό χτυπάει κάθε ηλικία;
Αν τα παιδιά κινδυνεύουν;
Αν μπορεί να χάσει την ζωή του οποιοσδήποτε;

Τότε τρόμαξα...η σκέψη μου ήταν ήδη αλλοιωμένη...μακρυά από εμάς. Ας είναι μόνο για τους γέροντες... Για εκείνους που μας γέννησαν, εκείνους που μας μεγάλωσαν, εκείνους που μας δίδαξαν, εκείνους που έφτιαξαν και γκρέμισαν. Με τα σωστά και τα λάθη τους .
Και έπιασα τον εαυτό μου να διαλέγει, σαν τους Ιταλούς γιατρούς.
Αν είναι να πεθάνει κάποιος ας μην είναι τα δικά μου τα παιδιά, ας μην είναι η οικογένειά μου.
Ας είναι... ποιος...τότε; Γιατί κάποιοι στ' αλήθεια ήδη πεθαίνουν.

Ένας πνιγμένος λυγμός ανέβηκε στα μάτια μου και ξεπήδησε χωρίς να με ρωτήσει.
Τρόμαξα με τις σκέψεις μου.
Ο κόμπος λύθηκε, πάντα λύνεται με λίγα δάκρυα η στεναχώρια φεύγει, υποχωρεί.
Μεγάλη δύναμη τα δάκρυα.
Χρειάζεται για να μπορώ να στηρίξω. Να μπορώ να μιλάω, να απαντάω σε απορίες και ερωτήσεις των παιδιών. Να είμαι εδώ μαζί ... με όλους..Να στηρίζομαι και να στηρίζω γιατί φαίνεται ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Δρόμο άγνωστο ...

Θα πάει όμως βήμα βήμα. 
Ένα βήμα την φορά. 

Έφτασα στο σούπερ μάρκετ.

Φεύγοντας αποφάσισα να αλλάξω "θέση".
Αποφάσισα να ακολουθήσω ακριβώς την ίδια διαδρομή αλλά από άλλη θέση.
Ξεκίνησα λοιπόν από τον ίδιο ακριβώς δρόμο, μια που έτσι και αλλιώς είναι οι μέρες του ψυχαναγκασμού. Η ίδια ακριβώς διαδρομή για το σπίτι.

Ο δρόμος ήταν άδειος.
Το ίδιο άδειος με πριν.
Τελείως.
Τέλειος!
Ελάχιστα αυτοκίνητα οπότε έκανα χαλαρά την βόλτα μου χωρίς κίνηση.
Πήγαινα αργά και κανένας δεν κόρναρε. Συνήθως πάω γρήγορα και βιαστικά να προλάβω την ζωή, σκέφτηκα... Τώρα σαν ξαφνικά σαν να σταμάτησε να τρέχει και μας περιμένει να οργανωθούμε.
Χάζευα γύρω μου.
Ο Κορωνιός δεν έχει κλέψει τα αρώματα της άνοιξης. Μια αμυγδαλιά , η πρώτη μου για φέτος.

Τι ομορφιά. Κοίταξα τον ουρανό και είχε ένα γαλάζιο μουντό γλυκό χρώμα ηρεμίας.
Ευτυχώς ο δρόμος είναι άδειος. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι πλέον άκουσαν τις οδηγίες και είναι στα σπίτια τους ασφαλείς. Κατάλαβαν. Όσοι κατάλαβαν τέλος πάντων . Δεν περίμενα να καταλάβουν και όλοι. Κάποιοι χρειάζονται καταστολή.
Καλό για εκείνους καλό και για εμάς. Καλό για όλους. Έτσι είναι ο Έλληνας αντιδραστικό στοιχείο με μια κοινωνική ανωριμότητα σε σχέση με τους κανόνες.

Χαμογέλασα.

Άκουσα δυνατά ένα τραγούδι και απόλαυσα την ελευθερία της ερημιάς. Δεν ενοχλώ άνθρωπο!

https://www.youtube.com/watch?v=ptZ3n0Bp2Kg

Μετά ησυχία.
Υπέροχη ησυχία σκέφτηκα. Θα βολτάρω και λίγο με το αυτοκίνητο.
Πέρασα από το αγαπημένο μου σπίτι. Μια μονοκατοικία καλυμμένη όλη με κισσό , πέτρινη. Λένε ότι ζει μία γιαγιά αλλά δεν την βλέπει κανείς. Τα φώτα αναβοσβήνουν ωστόσο. Κάθε γειτονία έχει το μυστήριο της. Αυτό το σπίτι το θέλω μου θυμίζει το πατρικό μου σκέφτηκα.
Η άνοιξη ήρθε για τα καλά. Δεν την σταμάτησε κανένας covid- 19.

Άκουγα μουσική αγαπημένη και άνοιξα τα παράθυρα. Απόλαυση. Απόλαυσα αυτή την μοναχική στιγμή γαλήνης.

Η ζωή είναι μπροστά. Αυτό που ζούμε είναι μόνο μία μικρή στιγμή της.
Θα περάσει. Έχει περάσει τόσα δύσκολα η ανθρωπότητα θα το περάσει και αυτό. Η δυσκολία , η αδικία, η ανισότητα, ο νόμος του δυνατού...Αυτό είμαστε, μέρος της φύσης και όσο προσπαθούμε να το υπερβούμε θα την βρίσκουμε μπροστά μας. Εκείνη ξέρει. Η φύση.

Σταμάτησα στον άδειο δρόμο.
Πέρασε ένας γέροντας. Χωρίς να κοιτάξει , δικός του ο δρόμος φυσικά! Ειδικά τώρα που είναι άδειος.

Χαμογέλασα.

-"Καλημέρα !!!" Του φώναξα από το παράθυρο έτσι για πλάκα. Να ζωντανέψω λιγάκι.

-"Καλημέρα κορίτσι μου!" απάντησε με ενθουσιασμό κάτω από την μάσκα του! Ήταν τόσο γλυκός που τον συγχώρεσα αμέσως που πέρασε τον δρόμο χωρίς να κοιτάξει. Τα μάτια του δεν ήταν ανέκφραστα! Τα μάτια πάντα μιλάνε τελικά πίσω από τις μάσκες. Τα μάτια του γέλασαν.

 - "Να πάτε στο σπίτι! Να προσέχετε!"

- "ΝΑΙ ΝΑΙ πάω πάω...!ευχαριστώ" έγνεψε καταφατικά, με χαιρέτισε και επιτάχυνε το βήμα του όσο μπορούσε.

Α! Ξέχασα ! Στο σούπερ μάρκετ αγόρασα και 6 υπέροχες γαλάζιες κούπες που ερωτεύτηκα.

Αυτή η θέση είναι καλύτερη.