Στη αρχή έμοιαζε ασήμαντο...μετά έγινε τρομακτικό...

 Έφυγε έφυγε έφυγε! Το 2020 επιτέλους έφυγε! 

Η χρόνια των πυρκαγιών, η χρονιά της ΧΑ, η χρονιά του Φλόιντ, η χρονιά που η Αγία Σοφιά μας έγινε τζαμί, η χρονιά των ανεμοστρόβιλων, η χρονιά της ανεργίας, η χρονιά της αστυνομίας, η χρόνια της θόλωσις των εργασιακών δικαιωμάτων, η χρονιά φυσικά του COVID. 

Στην αρχή έμοιαζε ασήμαντο, περίεργο... έως και διασκεδαστικό. 

Το πρώτο lock down απολαυστικό, διαχειρισιμο, απλά μια εμπειρία... 

Μετά όμως η σκιά μεγαλώνει. Ο COVID γίνεται τέρας που μας παρακολουθεί στη κάθε μας κίνηση. Περιορισμοί, αστυνομία παντού, φυλακές άγγελοι, γιατροί και νοσηλευτές δουλεύουν στα κάτεργα. Σούπερ μάρκετ ώρες ατέλειωτες πίσω από τις μάσκες. Και αυτά είναι τα εύκολα...

Τα δύσκολα είναι τα νέα... θάνατος...απώλεια...φόβος... 

Η Θεσσαλονίκη μας στα κόκκινα. Άνθρωποι αγαπημένοι σφίγγονται, τρομάζουν, μένουν μόνοι. Κοντινοί χάνονται. Μπαίνουν στις εντατικές ... οι τυχεροί...

και οι πιο τυχεροί βγαίνουν κιόλας...

μετά από 20, 30 ημέρες...αλλά ζωντανοί...

Χθες την τελευταία ημέρα αυτού του χρόνου, καθώς γυρνούσα από την δουλειά στο αυτοκίνητο με πήραν τα ζουμιά...ας το καλό... τι ζούμε σκεφτόμουν... είναι το κακό που κάνει ο άνθρωπος στον πλανήτη...είναι σενάρια και δολοπλοκίες...είναι η φύση...ότι και να είναι κόσμος πεθαίνει και χάνεται... Έκλαψα για την αγωνία τον φόβο...έκλαψα για ανθρώπους που χάθηκαν, έκλαψα για την πίεση που ζούμε, έκλαψα για τις μάσκες που τις έχουμε συνηθίσει, έκλαψα για την μοναξιά κάποιων ανθρώπων, έκλαψα για την αδικία . Έκλαψα για τα παιδιά...

Στην Θεσσαλονίκη χρειάζονται κόσμο για να σκάβει τάφους...σκέφτηκα...πάλι καλά είμαστε...

Και είναι και αυτή η απόσταση. Γυρνάμε γύρω γύρω από την ουρά μας... στην γειτονιά άντε και λίγο παραπέρα...

Η ανάγκη για ανθρώπους ακόμα μεγαλύτερη τώρα...ευτυχώς έχουμε την γειτονιά μας...πόσες φορές το έχουμε πει αυτές τις δύσκολες ημέρες...

Το βλέπω...ότι άνθρωποι μαλακώνουν στις δυσκολίες,έρχονται κοντά έστω και αν δεν μπορούν να αγκαλιαστούν αυτή την φορά...

Ερχόμαστε κοντά με τα λόγια, με τις λέξεις,το βλέμμα...

Μου λείπεις, 

θέλω να σε δω, 

Και του χρόνου πάλι μαζί, 

Καλή αντάμωση, 

Ας είμαστε όλοι ζωντανοί του χρόνου...

Ας ζούν οι δικοί μας ηλικιωμένοι.

Ας ζούμε και οι νέοι.

Υγεία, η πιο τετριμμένη ευχή παίρνει σάρκα και οστά! Πόσες φορές την έχω κάνει φέτος σε αγαπημένους μέσα από την ψυχή μου! ΥΓΕΙΑ!

Θα αγκαλιαστούμε ξανά,

Τα παιδιά μας...ας είναι καλά ! Τα παιδιά...

Οι μικροί υπομονετικοί ήρωες, κολλημένοι στις οθόνες τους για να μορφωθούν και να παραμορφωθούν. Ανάγκη για επαφή και ενέργεια ατελείωτη. Άλλες στιγμές δίνει ζωή, άλλες σε τρελαίνει. Είναι όμως αυθεντική δύναμη ζωής και αδρεναλίνη που τόσο μας χρειάζεται. 

Και εκεί στο αυτοκίνητο, που έκανα αυτές τις σκέψεις με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι... ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση για την χρόνια που φεύγει! 

Συνήθως την Πρωτοχρονιά κάνω σχέδια, βάζω στόχους.

Φέτος είναι αλλιώς. Ο απολογισμός αφορά την ζωή και τον θάνατο. Τον φόβο για την ζωή... επαφή με τον θάνατο.Ποσό κοντά έχουμε έρθει, ποσό κοντά του...Ανάγκη για ζωή αληθινή...αυτό είναι...

Και έτσι ένιωσα πως μια πόρτα θα κλείσει. Θέλω να είμαι αισιόδοξη,θαρραλέα, δυνατή. Θέλω όμως να μπορώ και να κλαίω, να μιλάω για τον τεράστιο φόβο μου και κάποιες νύχτες που ξυπνάω τα βράδια.

Και ναι χαίρομαι που η χρόνια τελείωσε! 

Χαίρομαι που έφυγε, έστω και συμβολικά...

Έφυγε...

Ας ευχηθώ....

Εύχομαι να είμαστε υγιής.

Εύχομαι να άνθρωποι να κρατήσουν λίγο από το μαλάκωμα που τους έφερε ο φόβος.

Εύχομαι η υπομονή να μην εξαντληθεί αλλά να γίνεται αγώνας. 

Εύχομαι οι αγάπες να κρατιούνται ζωντανές ...και γίνεται... ξέρεις... 

Εύχομαι ο θυμός να γίνει αγώνας για ζωή...

Εύχομαι να καταλάβουμε πόση ρημαδοευθυνη έχουμε για την καθημερινότητα μας και για να την κάνουμε καλύτερη...

Εύχομαι το τραύμα που μας αφήνει αυτή η ιστορία να μας μάθει...ότι η ζωή είναι πολύτιμη...

Εύχομαι να έχουμε καταλάβει ότι οι στιγμές επαφής μεταξύ μας δεν είναι τόσο δύσκολες, ούτε τόσο τρομακτικές...

Εύχομαι να έχουμε τα κότσια πια να λέμε 

Σ´ΑΓΑΠΩ......

ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ...

ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ...

ΥΠΑΡΧΩ....

ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ...

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ....

ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ..... ΤΕΛΙΚΑ!