Πόσο κοντά στο….Πασχα ο θανατος
Δεν ξέρω αν το Πασχα είναι θρησκευτική «γιορτή» η αν απλά είναι η ευκαιρία μας να αναμετρηθούμε με τον θάνατο. Κάθε χρόνο και ένα βήμα. Κάθε χρόνο και πιο κοντά του. Σε αυτή την αναμέτρηση είμαστε πάντα δυο εκείνος και εγώ. Πάντα η αναμέτρηση μαζί του είναι μοναχική. Μοναχική για μένα, μοναχική για όλους. Εγω και αυτός, η απόλυτη αναμέτρηση. Ο άτιμος είναι πάντα εκεί Ατρόμητος, δίκαιος. Δεν ξεχωρίζει πλούσιους και φτωχούς, νέους και γέρους. Θυμάμαι στο Δημοτικο τον φοβόμουν τόσο πολύ που τα βράδια τον έβλεπα στο σκοτάδι. Κρυβόμουν στην τρύπα κάτω από το ξύλινο γραφειο μου και ήμουν πολύ περήφανη για να εξομολογηθώ σε κάποιον πόσο υποφέρω. Εκείνος ηρθε σχετικά νωρίς στην οικογένεια και άρχισε να παίρνει κόσμο. Σαν να το ήξερα. Τωρα πια δεν τον φοβάμαι, σχεδόν τον συμπαθώ και τον εμπιστεύομαι. ίσως ξέρει… Δεν τον φοβάμαι πια, Μόνο ενα πράγμα θελω… να προλάβω, να προλάβω να ζήσω τα παιδια μου, να μεγαλώσουν, να μην με χρειάζονται πια, και τότε θα είμαι έτοιμη στ αλήθεια. Τελευτ
